Malmesbury, het wordt al rustiger op de weg. De zaterdag is
een goede dag om te reizen.
We volgen het grijze lint van asfalt over bergen en door dalen, zo ver je kijken kan, zie je de golvende weg. Iemand moet hier met een liniaal een streep hebben gezet, fantasieloos via een rechte lijn naar de Noordkaap.
We volgen het grijze lint van asfalt over bergen en door dalen, zo ver je kijken kan, zie je de golvende weg. Iemand moet hier met een liniaal een streep hebben gezet, fantasieloos via een rechte lijn naar de Noordkaap.
Doet me denken aan
de prachtige regel “ A Stripe is a Dot that went for a walk…” maar onderweg is
het genieten.
Reizende gaan mijn gedachten vaak naar het verre verleden, hoe
zou dat ooit zijn gegaan…die Hollanders met kar, bijbel en familie. Zouden ze
net zoals ik verbaasd zijn geweest over de uitgestrektheid en de prachtige
natuur… De wilde bloemen langs de weg in Namaqualand bloeien vooral in geel,
oranje en wit en vormen een prachtig vrolijk landschap waarin blauw en paars accentjes vormen.
De CD in de auto speelt muziek van Stef Bos
‘Dit is de eerste keer, Dat ik in iets geloof!’
Ik geloof…ik geloof…ik geloof
Vraag niet in wat, maar ik geloof in deze dag
Ik geloof…ik geloof…ik geloof
Vraag niet in wie
Maar ik geloof wat ik hier zie…ik geloof in wat ik zie
‘Dit is de eerste keer, Dat ik in iets geloof!’
Ik geloof…ik geloof…ik geloof
Vraag niet in wat, maar ik geloof in deze dag
Ik geloof…ik geloof…ik geloof
Vraag niet in wie
Maar ik geloof wat ik hier zie…ik geloof in wat ik zie
Een
brok vormt zich in mijn keel, een spiritueel gevoel maakt zich -zonder te gaan
zweven- van mij meester. O, wat houd ik van dit land! (klik hier voor de muziek)
We verlaten de tweebaans snelweg (N7) voor de provinciale
weg via Calvinia naar Upington en het wordt nog stiller… uitgestrekter. De
monotone weg wordt ‘heerlijk onderbroken’ door 22 stops, waar we tussen de 5 en
20 minuten moeten wachten omdat er gewerkt(!) word aan de weg.
Calvinia is een
leuk plaatsje, waar je in het Hantamhuis, een soort van museum, winkel en
koffiezaakje in één, een heerlijk kopje koffie kunt gebruiken. Een plaats, waar
de pannenkoeken met kaneelsuiker smaken naar een eeuwenoud bewaard gebleven
recept… of is het de omgeving die onze smaak papillen zo gunstig stemmen.
Bergen doemen zich voor ons op en via de van Rhijns pass
stijgen we naar het bergplateau van de Noordkaap, omkijkend weet je niet wat je
ziet…achter ons ligt een verlaten land geen enkele behuizing, een vlakte zo ver
het oog rijkt en heel ver weg bergen, die ervoor lijken te zorgen dat je niet
van de aarde valt… Oh, geloof me, hier zijn geen woorden voor.
Na iets meer dan 800 km gereden te hebben zijn we bij de
B&B, waar we overnachten om de volgende ochtend de 200 km af te leggen naar
Molopo lodge. Het is een mooi plekje, met veel palmen, een mooie stoep, zwembad
en voor ons vertrekje een klein zwembadje om af te koelen als de temperaturen
ons echt parten gaan spelen… Gelegen op zo’n 60 km van het Kgalagadi park, de
plaats waar we na het inchecken dan ook direct naar toe rijden…
Formaliteiten volbracht aan de ingang, nog eens voor de
zekerheid gecheckt of we met onze auto echt wel het park in konden en toen op
weg…Bij de splitsing Mata Mata en Nossob gekozen voor de linker route…kijken
wat er te beleven valt op weg naar Mata Mata… De weg is heuvelig en bij elke
top ben je benieuwd of er wat te zien valt…
In de auto lijkt het alsof we een
tennis match volgen…hoofden bewegen zich van links naar rechts en weer
terug…scherpstellen om wat verder weg een beweging te kunnen spotten…
Springbokjes, yellow hornbil birds, de secretaris vogel, de Pale Chanting
Goshawk, de zwaarst vliegende vogel; de Kori Bird, grond eekhoorns, yellow
mongoose, gemsbok , blue wildebeest, een Afrikaanse wilde kat, zebra’s, vosjes en een Cape
Eagle Owl het kwam allemaal in het vizier van de camera…
Onherbergzaam gebied, Bushman gras, kameeldoring bomen en warmtespiegelingen.
Het zand wordt losser en omdat er niet veel tijd meer is besluiten we om te
draaien…nog even een paar plaatjes schieten van die lieve Springbokken met hun
grote ogen.
Getsie wat ruikt het hier raar…
Bij de uitgang van het park checken
we nog even of we maandagavond een avondgamedrive mogen maken, want officieel
sluit de poort om 18.30 en de gamedrive eindigt om 20.30. Geen probleem, moeten wel zelf even regelen met de Ranger dat hij ons het park uitlaat… Floris
buigt zich nog even onder de auto en weet Jan te vertellen dat er wat zwart
plastic te zien is, of dat geen probleem is…
En ja dat is het, shocking nieuws!
Twee kapotte schokbrekers!!!! Dat was dus dat rare luchtje…
De zon komt prachtig op in Zuid-Afrika… kleurt daar waar de
zon gaat verschijnen mooi roze/oranje en aan de overzijde waanzinnig turquoise,
de camera helaas in de lodge gelaten. Wij zitten op dit vroege uur al in de
auto, om in rustig tempo de 200 kilometer naar Upington ‘opnieuw’ te maken, hier
gaan we proberen de auto te laten repareren. Ik ga jullie de details besparen,
maar de spanning zat er goed in toen uiteindelijk de monteur na veel rondbellen
een paar identieke schokbrekers bleek gevonden te hebben, geen originele, maar
het zou prima gaan….
Ook hier werd ons gezegd dat het park prima te doen was voor een normale sedan…de hele weg terug de tijd om te overwegen hoe of wat ons plan zou zijn, maar eerst met de South African National Park Ranger erop uit. Eten deden we in Twee Rivieren restaurant, die naam zou de volgende dag prima passen bij de gezondheids toestand van Jan…Goed, we zullen niet op de zaken vooruit lopen want de gamedrive was fantastisch…
Verderop zagen we een jakhals naast de weg -op zijn gemak-
zijn vlooien te lijf gaan. Heerlijk hier en dan weer eens daar, krabbend. Je
weet dat ze gevaarlijk zijn, maar zo zien ze er aandoenlijk uit met hun pluizige
vacht en een pootje achter het oor.
Tal van vossen, jakhalzen en spring hazen sprongen in het licht en maken de Afrikaanse nacht met haar enorme sterrenhemel tot een haast onwaarschijnlijk plaatje. Keurig afgezet buiten de omheining van het prachtige park, besloten dat we morgen in eigen auto zouden terug keren en zo verlieten we in het donker de Kgalagadi niet wetende dat we er niet meer zouden terugkeren….
Tal van vossen, jakhalzen en spring hazen sprongen in het licht en maken de Afrikaanse nacht met haar enorme sterrenhemel tot een haast onwaarschijnlijk plaatje. Keurig afgezet buiten de omheining van het prachtige park, besloten dat we morgen in eigen auto zouden terug keren en zo verlieten we in het donker de Kgalagadi niet wetende dat we er niet meer zouden terugkeren….
Geluiden van de Afrikaanse nacht kunnen als een aangename
symfonie zijn, maar bij Floris en Diny knalde de boiler er trompetterende
geluiden uit. En de waterleiding zong haar eigen lied… Bij ons in de badkamer
vond de natuur - door het heerlijke eten van Restaurant Twee Rivieren- haar weg
terug… En het zou geen echt avontuur zijn als er geen water was en geen stroom.
De wijnkoeler kwam voor de dag om ‘zeer romantisch’ gevuld te worden met
zwembadwater om als toilet-flusher gebruikt te worden…
De dinsdag was een rustdag in ‘Never a Dull Moment’ in huize
van Zeeland, om ’s avonds met 3 personen op ‘KhoiSanman Sundowner’ te gaan naar
een zoutpan. Verhalen over geschiedenis, planten, kruiden en politiek vulden de
tijd tot het magische moment van zonsondergang…gezien de samenstelling van het
gezelschap werd het een alcoholvrij moment…en romantiek is ver te zoeken met
twee Oupa’s zonder voortanden, dus beter maar het hoofd helder houden….
De
slaap kwam dan ook langzaam zonder het bekende wijntje, de magen en darmen nog
werkende op de hoeveelheid vette maaltijd die we verorberd hadden, nee geen
culinaire hoogstandjes te ontdekken…..Ik tel in plaats van schapen, geiten en
bokken.
Hopelijk is manlief morgen opgeknapt en kunnen we alsnog de
Kgalagadi in en een bezoek brengen aan de Boesman die hier langs de weg zijn
hutten opgeslagen heeft en in lendendoekje zijn ‘waren’ aanprijst… ik droom
weg…om wakker te worden van een piepend mobieltje…Zoonlief meld dat ook hij nu
ziek is…spullen pakken…en zo snel mogelijk met handdoeken en spuugzakjes in de
aanslag de rit maken naar Upington is het enige dat nu nog rest…
"Dreaming of the Kgalagadi" heeft een heel andere betekenis
gekregen, het was een ‘Shocking Experience’, maar wat we gezien hebben was heel bijzonder.
Afrika zien, de droogte ervaren, zien hoe de dieren beter aangepast zijn dan de
mens... zijn nu even niet “De Belevenis om over naar huis te schrijven”, maar in
de toekomst zal het een prachtige herinnering blijven.
Met in het achterhoofd de gedachte, ‘We komen nog eens terug’…
Reizen in vroeger tijden in een Ossewa, was vast niet geweldig en zij moesten verder…
Reizen in vroeger tijden in een Ossewa, was vast niet geweldig en zij moesten verder…
Wij reizen terug langs padstalle en boereplaase, waar droë vruchte en
vars fruit aangeprezen worden. Waar het leven eenvoudig en er maar 1 weg te
volgen is, die van geloven in betere tijden... dat het regenseizoen vruchtbare
grond zal brengen en een betere oogst…de tijd van keren en wederkeren.
Deze keer zijn alle foto's uit eigen archief, niet allemaal even scherp, maar wel een goede impressie!
Wat jammer voor jullie. Maar gezien de foto's toch nog genoten... Hopelijk gaat het een volgende keer beter, maar dan uitsluitend noodrantsoenen gebruiken. De foto's zijn schitterend.
ReplyDeleteGroetjes aan jullie allen,
Maik Tielen