Emigreren en wortelen

De Naartjie bomen (mandarijntjes) in de tuin staan er belabberd bij, nou ja de één lijkt het te redden en de ander heeft duidelijk een extra zetje nodig. Wat minder water en meer zon zou het wortelen wellicht wel goed doen.

Het is een alles overheersend gevoel dat ook voor mij geldt. Ik sta er hopelijk niet al te beroerd bij, maar kan het overtollige water ook niet verwerken ...en dan vergelijk ik mijn emoties met dat water wat zich in je opbouwt en dat je krampachtig zult verwerken. Mijn hoofd en hart hebben voeling met dit land en één voet wil maar niet wortelen…

Denk dat emigratie dat met je blijft doen als je zoveel waarde hecht aan de contacten in het land waar je vandaan komt. En altijd zijn er periodes die het wat moeilijker maken bijvoorbeeld als je weer afscheid moet nemen, al gaat het me steeds beter af, want we nemen nooit echt afscheid maar zeggen gedag en tot volgend jaar. Die gedachte maakt het natuurlijk wel veel gemakkelijker. 

Toch is het dan stil, je moet het normale ritme weer even oppakken. Het zijn ook in deze periodes dat er van die momenten zijn, dat je denkt aan hoe je moet reageren of verwacht wordt te reageren als in vriendenkring of familie er minder positieve dingen gebeuren. Inmiddels ben je al zo’n poos weg dat er toch een soort van verwijdering ontstaan is…iets wat je niet wilt, maar wat onwillekeurig gewoon gebeurt…bellen is dan gewoon niet voldoende…. Ziektes, scheidingen, overlijdens maar ook geboortes, huwelijken en verjaardagen, wij zijn er niet bij… kunnen het niet delen. We voelen het ongemak, de verwijdering, de afstand en proberen er in te berusten. Maar denk nou niet dat we ongevoelig zijn geworden.

De ene dag lijk ik op het groene boompje, de andere dag op het kale, blad loze…vandaag kan je alles aan en morgen niets (veel minder)… 

De Naartjie bomen laat ik maar voor wat ze zijn…Kan me beter optrekken aan het nieuw verworven kruidentuintje, waar water en zon zorgen voor smakelijk groene, kruidige blaadjes. Heel voorzichtig komt het groente-groen boven het zand uit en wordt zacht geraakt door wind en zon. Onder de grond vormt zich de voedzame wortel, langzaamaan groeit en ontwikkelt het zich. Kan me heerlijk verbazen en vergapen aan de kleurrijke schoonheid van de bloeiende rozen, die fluweel zacht zijn en geuren naar zeep… Vandaag zie ik alleen het mooie, morgen verwond ik me waarschijnlijk aan één van de scherpe rozendoornen en vervloek ik het opkomende onkruid, wat nu nog moeilijk te scheiden is van de radijsjes…

Tweestrijd zal er blijven, net als het steeds opnieuw maken van keuzes... als we maar de juiste (?) maken… maar dat is nou net de moeilijkheid….Emigreren, je vestigen in een nieuw land, je één maken met een nieuwe cultuur en vasthouden aan oude gebruiken en vrienden, is en blijft wikken en wegen….Soms is het kleine venijnige doorntje net iets sterker aanwezig dan die hele mooie grote prachtige roos.

"Wij plukken de dag...voor we in een vaas eindigen..." prachtige tekst van 'Loesje'.