Disgrace, een prachtig boek...

Ik weet niet in welke overgang ik zit, maar wellicht in die van mijn ideale wereld naar die van de werkelijkheid of zouden het toch de hormonen zijn.

Het weekend heb ik het boek’ Disgrace’ van J.M. Coetzee gelezen en je zult het geloven of niet ik zat gister middag doodmoe en zeer emotioneel aan de tuintafel. Kon er gewoon niet over uit en aan de andere kant, raakte ik er niet over uitgepraat. 

Wij doen nooit boekbesprekingen…nou ja. Ik vertel altijd wel iets, praatgraag als ik ben, maar Jan raadt me nog niet eens een boek aan… Gelukkig heb ik schoonzussen die me wel eens bijpraten en wat aanraden, want zij lezen zelf ook tegen de klippen omhoog! En daarnaast kijk ik regel matig op de blog van Anna van Gelderen en hier had ik dan ook (bij schrijvers Zuid-Afrika) het boek van J.M. Coetzee uit gehaald. In haar recensie schrijft ze: ”Dit dunne boekje leest bedrieglijk eenvoudig, maar kent een gelaagdheid en een complexiteit die het kenmerk zijn van een briljant schrijver”. Zij geeft het 5 sterren!

Ik kan het alleen maar met haar eens zijn. Maar terugkomende op mijn leeservaring van ‘Disgrace’ (1999). Het heeft een prachtige verhaallijn en er komt veel aan bod, dus wat dat betreft een heerlijk boek. Ook het taalgebruik is schitterend, daarnaast speelt een gedeelte zich af in Kaapstad en de rest van het verhaal in de Oost-Kaap ( waar ik al wel eens geweest ben en we in maart samen terug gaan), en het is altijd leuk als je wat herkent he!
De hoofdpersonen gaan een echt leven leiden (of is het met lange ij) en ik moest daarna dan ook even het internet op om te zien of het fictie of autobiografisch was.
Veel van de beschrijvingen en anekdotes hebben plaats gevonden in de periode na de Apartheid en dat is iets wat mij ‘flink heeft wakker geschud en diep heeft geraakt!’.
Niet, dat ik een heleboel niet wist en er nooit over had gehoord…’maar toch’…
Het was heel erg confronterend om te lezen, wat er zo kort geleden nog heeft plaats gevonden, in dit prachtige Zuid-Afrika. Iets waar ik geloof ik toch liever mijn oren en ogen voor sluit. Of graag zo snel mogelijk anders zou zien…
 
We mogen natuurlijk niet oordelen over wat er zich hier heeft afgespeeld tijdens de Apartheid, want als je het elke dag meemaakt is het natuurlijk iets heel anders dan dat je er op terugkijkt, als iets wat voor ons geschiedenis is...
Een blijvende geschiedenis die diepe wonden achterlaat bij Blank en Zwart en waar hopelijk komende generaties steeds minder last van hebben. Geen vergelding, maar samen leven in de Rainbow Nation, elkaar vinden, helpen en steunen in dit Oude Land waar we nog heel wat handvatten nodig hebben voor nieuwe gebruiken. Mandela was en is een goed voorbeeld dus laten we dat volgen...

In het Nederlands heet het boekje: “Ongenade”. Ik heb het in het Engels gelezen en weet natuurlijk niet hoe mooi de vertaling is, maar ik mag ervanuit gaan dat de boodschap en inhoud hetzelfde zijn. Voor mij staat de trilogie: ‘Scenes from a Provincial Life’ van dezelfde schrijver al op mijn wenslijstje. Dit boek zijn Boyhood, Youth en Summertime samengevoegd tot één boek en hebben een autobiografisch karakter. Maar eerst even loskomen van het laatste boek door een luchtiger verhaal te lezen…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid