Deze weg leidt naar...

foto Astrid mrt 2012

Steeds vaker overkomt het me.
Ik zet een heerlijk muziekje op en kijk wat om me heen
De ruimte vult zich met prachtige klassieke, romantische muziek
Ik zie de omgeving en eigenlijk ook niet
Is het de rust van waar ik woon, de rust in mezelf of het spirituele van Afrika wat zorgt voor totale ontspanning en mijmering…
Ik droom zo’n beetje weg…
Denk aan vroeger en laat woorden en zinnen toe, die ooit door anderen werden uitgesproken.

‘Waar ben je naar op zoek”?

En ik geef de antwoorden die tot nu alleen ik kende…

Heb ik gevonden wat ik zocht?
Raar maar hoe kan ik vinden wat ik zoek, want ik was nooit zoekende!
Ik wilde alleen mijn blik verruimen, mijn grenzen verleggen, niet alleen maar in gedachten ruimte maken...maar mijzelf in een ruimte plaatsen...leren uit nieuwsgierigheid...leven met hart en ziel…nieuwe wegen bewandelen...volken ontmoeten...natuur ontdekken...onthaasten, ontstressen.

Hollanders zijn ontdekkingsreizigers en dat is dus niet op zoek zijn naar iets, maar iets willen ontdekken...
Voor de mensheid is er na Livingstone wellicht niets meer te ontdekken in Afrika...maar voor mij des te meer...

Ik voel … warmte, liefde, zorgzaamheid, gemis, opstand, afschuw en rijkdom...
Ik ruik… de veranderingen in de lucht, het stoffige Afrikaanse land, de eucalyptus.
Ik hoor… het ruisen van de wind door de wijnranken, de onvrede, de adelaar schreeuwen en bij avond de uilen krijsen, mijn man zachtjes ademend naast mij…
Ik zie… met open ogen nog lang niet alles.

Zit in het schemer te wachten op het ontwaken van de dagenraad die de bergen heel even rood kleuren. Afrika verandert…
De zon die de rode aarde verwarmd...mij omarmd en mijn ziel binnenkomt zoals alleen Afrika en muziek van Puccini dat kunnen...
Ik ontwaak langzaam en tegen de tijd dat ik wakker ben, geleerd heb, mijn ziel en verlangens vervuld zijn ben ik klaar met ontdekken...dan nemen anderen het van mij over...

Ik zal nooit op zoek gaan want, ‘als je niet weet waar je naar op zoek bent’ vindt je niets.
Mijn rode draad, mijn lijfspreuk die ik nog altijd probeer te volgen:

Ga je mee verdwalen...ik weet de weg...

Sommige wegen zijn ondoorgrondelijk, sommige leiden nergens toe, soms kom je op een kruispunt…of loopt de weg dood, dan is het tijd om om te keren!

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid