Fencing...en de tijd stond stil

Ubuntu Fencing Tournement @ Bishops Boy’s school

Voor het eerst een wedstrijd spelen is niet niks. En wel wat zenuwachtig en nog niet volledig uitgerust met het juiste equipement gaan we op weg naar Rondebosch Kaapstad. We moeten om 10.00 uur aanwezig zijn en we zijn er net op tijd. Met zo’n enorme school en zoveel toegangswegen hebben we verschillende poorten gehad, maar de juiste was moeilijk te vinden. Gelukkig was Floris zijn eerste wedstrijd pas om 12.30 en kwamen we er achter dat het een lange dag zou kunnen worden.

We waren verbaasd over zoveel schoonheid en historie van zo een prachtige school, het doet je direct denken aan Oxford of Cambridge, wat moet het heerlijk zijn als je in zo’n fantastische omgeving mag studeren. Idyllisch gelegen aan de voet van de Tafelberg. 
Opgericht door Bishop Robert Gray in 1849 zal het onderwijs ongetwijfeld veranderd zijn, maar de monumentale gebouwen geven je het gevoel dat de tijd hier is blijven stilstaan.

Het klokje op de cricket-toren stond overigens ook heel gepast stil…

Binnen begint het spektakel, wapen controle, aansluiten van het elektrische systeem om de score gemakkelijk te kunnen volgen en dan de groet naar elkaar en de scheidsrechter. De wedstrijd kan beginnen. Het zijn korte wedstrijdjes wie het eerst 5 punten scoort binnen 3 minuten. Er volgen 4 wedstrijden voor Floris waarvan hij er 1 weet te winnen…toch mooi als je net de Floret en handschoen opgepakt hebt.

Wij verbazen ons op de tribune over het feit dat de tijd zo snel is gegaan en halen herinneringen op… Weet je nog toen… en ik zie hem nog… Nu is hij 167m, niet echt groot, nog altijd groeiende, maar wel mij al voorbij... in lengte dan… Verstandiger zal hij mogelijk ook al wel zijn en het schrijven heeft hij wellicht een beetje van me afgekeken…. Het is een denker, een regelaar, gewoon een heerlijke vent, die zoon van ons.

Meer foto's van vandaag klik hier

Omhul me met liefdevolle woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

In December schreef Floris dit onderweg in de auto:

As night falls over the Karoo, temperatures drop and cars become scarce.
Until you are the only light in the darkness.
Besides the occasional goat crossing the road there is no one.
As I stop the car and get out I experience something rare.
Something only to be found in a place like this far from city lights 'Silence'.
Not a sound surrounds me only the beating of my heart and the cold air rushing out my lungs.
Then the silence fades as I hear the clap of thunder in the distance.
I return to my car as the first drops fall.
Just me and nature.
Truly no city can replace this.

 

Vakantie momentje

Uitgestrekte stranden zijn adembenemend op vakantie folders…
Prachtige plaatjes die je doen verlangen naar een duik in het koele water.
Lekker liggen in de zon of heerlijk wandelen langs de branding.
Totdat je natuurlijk gaat wonen in zo’n ‘vakantieland’
en dan veranderd er eigenlijk van alles.
Want wat je van ver haalt dat is goed, of beter! En ik ben dichtbij….

Na mijn pianoles, die ik nog altijd volg nog in Somerset West, heb ik met een vriendin afgesproken in Gordon’s Bay.
Vissersplaatsje aan de False Bay, met uitzicht op de Tafelberg aan de ene en de Kogelberg aan de andere kant.
Een half uurtje rijden van Stellenbosch.
Het azuurblauwe water van de Atlantische Oceaan, wat zich hier al licht vermengt met de Indische ocean, deel je hier met walvissen, haaien, zeehonden, dolfijnen en veel vis.
We weten dat ze er zijn, maar ik heb hier nog nooit een haai gezien hoor.
En de Killer Whale (Orca) zit meer aan de kant van Muizenberg, bij Seal Island, vergenoeg hier vandaan.
Walvissen heb ik hier wel eens gezien, maar daar is het nu het seizoen niet voor.
En als je geen Jonas heet hoef je niet bang te zijn…

Goed ik ga dus naar de kust om daar een kopje koffie te drinken aan de “Boulevard”!
Nou is er niet echt veel te doen in dit ingedutte kustdorpje… op die gezellige boekwinkel na…

Gordon's Bay heeft geloof ik niets met 'onze' Hollandse Gordon van doen, hij vertoeft wel eens in Zuid-Afrika (van horen zeggen), maar ik ben hem nog niet tegen gekomen. Denk dat Kaapstad meer zijn ding is.

  

Wij lopen inmiddels richting de Griekse Taverne, waar ze van die picknick banken buiten hebben staan. Maar besluiten bij de buren neer te strijken, waar ze volgens de mannen die er zitten “The best coffee in Town” hebben. Overigens zitten er alleen maar mannen.
De twee tafeltjes buiten zijn bezet, dus zitten we binnen…het hele gedoe'tje doet me wel aan Griekenland denken.
De koffie is heerlijk, de pannenkoeken ook!
Er wordt een Zuid-Europees taaltje gesproken…het lijkt wel vakantie.
Als we even later buiten kunnen zitten, zitten we op de smalle stoep, een enkele auto met knalharde muziek passeert.
Nee hier geen massa toerisme, nauwelijks iemand op het strand…

En nu ik hier toch ben loop ik nog even langs de branding.
Het voelt als overal op de wereld, het zand tussen je tenen, het prikken van het zoute water op je benen, de wind door je haar en de zon op je gezicht. 

En al lopende denk ik aan Noord-Europa, waar het vriest en sneeuwt. Denk even aan die mooie beelden van al die nostalgisch aandoende Nederlandse plaatsen…met grachten, bruggetjes en Hollandse geveltjes. Boerderijen langs de vaart. Krijg een sms van mijn schoonzus…winterjas aan, mooie roze wangen, de golfcourse onder gedompeld in een prachtige witte deken van sneeuw.
Nee, kou is niet iets wat me kan bekoren, maar de knusse gezelligheid in huis na een wandeling door een winters landschap…dat heeft wel wat.

Ik laat wat voetsporen achter, die snel opgeslokt worden door het water, zodat niemand meer weet dat ik hier was.
Wat is het toch heerlijk... even een vakantie gevoel momentje.
Wat je dichtbij hebt kan ook heel bijzonder en mooi zijn… 

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Swing

 

Twee touwen en een plankje.
De beentjes gaan naar voren, het lichaam ontspannen naar achteren.
Met twee handen moet je je goed vasthouden.
Je buigt je hoofd naar voren, vouwt de knieën naar achteren en maakt vaart.
Heerlijk hoger en hoger schommel je, je rok bolt op bij het naar voren gaan.
Een gilletje onstnapt…nog eens flink afzetten…

Binnen, buiten, binnen, buiten.
De wind gaat door je haar en als je niet oppast,
vlieg je met je onschuldige hoofdje tegen het plafond van de schuur.
Herinneringen aan mijn kindertijd…
Een schommel in een deurpost heeft zo zijn beperkingen.

Maar jij kent ze niet…beperkingen
Je komt aan suizen en maakt je breed,
remt af en maakt een prachtige landing.
Ik bof toch maar, dat ik net op het terras zit om dat gade te slaan.
Je prachtige goudkleurige hals schittert in het zonlicht hoog boven mij.
Je zoekt evenwicht.
Helt met het lijf naar achteren, de scherpe lijnen van je kop en waakzame ogen naar voren.
Wiegend, Deinend, Schommelend...
De wind zorgt voor de beweging en jij schommelt mee.
Dan zak je door je ranke poten, helt voorover en zet af...
De boomtop een zwieperd gevend.
Je spreid je enorme vleugels en glijd met eenvoudige souplesse over de wijngaard.
Een ode aan 'mijn' Jakkalsvoël, die zich zo vaak door mij laat bewonderen
En ik denk dat hij dat weet...

Geniet van een oogstreling, vang me in woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

 

Disgrace, een prachtig boek...

Ik weet niet in welke overgang ik zit, maar wellicht in die van mijn ideale wereld naar die van de werkelijkheid of zouden het toch de hormonen zijn.

Het weekend heb ik het boek’ Disgrace’ van J.M. Coetzee gelezen en je zult het geloven of niet ik zat gister middag doodmoe en zeer emotioneel aan de tuintafel. Kon er gewoon niet over uit en aan de andere kant, raakte ik er niet over uitgepraat. 

Wij doen nooit boekbesprekingen…nou ja. Ik vertel altijd wel iets, praatgraag als ik ben, maar Jan raadt me nog niet eens een boek aan… Gelukkig heb ik schoonzussen die me wel eens bijpraten en wat aanraden, want zij lezen zelf ook tegen de klippen omhoog! En daarnaast kijk ik regel matig op de blog van Anna van Gelderen en hier had ik dan ook (bij schrijvers Zuid-Afrika) het boek van J.M. Coetzee uit gehaald. In haar recensie schrijft ze: ”Dit dunne boekje leest bedrieglijk eenvoudig, maar kent een gelaagdheid en een complexiteit die het kenmerk zijn van een briljant schrijver”. Zij geeft het 5 sterren!

Ik kan het alleen maar met haar eens zijn. Maar terugkomende op mijn leeservaring van ‘Disgrace’ (1999). Het heeft een prachtige verhaallijn en er komt veel aan bod, dus wat dat betreft een heerlijk boek. Ook het taalgebruik is schitterend, daarnaast speelt een gedeelte zich af in Kaapstad en de rest van het verhaal in de Oost-Kaap ( waar ik al wel eens geweest ben en we in maart samen terug gaan), en het is altijd leuk als je wat herkent he!
De hoofdpersonen gaan een echt leven leiden (of is het met lange ij) en ik moest daarna dan ook even het internet op om te zien of het fictie of autobiografisch was.
Veel van de beschrijvingen en anekdotes hebben plaats gevonden in de periode na de Apartheid en dat is iets wat mij ‘flink heeft wakker geschud en diep heeft geraakt!’.
Niet, dat ik een heleboel niet wist en er nooit over had gehoord…’maar toch’…
Het was heel erg confronterend om te lezen, wat er zo kort geleden nog heeft plaats gevonden, in dit prachtige Zuid-Afrika. Iets waar ik geloof ik toch liever mijn oren en ogen voor sluit. Of graag zo snel mogelijk anders zou zien…
 
We mogen natuurlijk niet oordelen over wat er zich hier heeft afgespeeld tijdens de Apartheid, want als je het elke dag meemaakt is het natuurlijk iets heel anders dan dat je er op terugkijkt, als iets wat voor ons geschiedenis is...
Een blijvende geschiedenis die diepe wonden achterlaat bij Blank en Zwart en waar hopelijk komende generaties steeds minder last van hebben. Geen vergelding, maar samen leven in de Rainbow Nation, elkaar vinden, helpen en steunen in dit Oude Land waar we nog heel wat handvatten nodig hebben voor nieuwe gebruiken. Mandela was en is een goed voorbeeld dus laten we dat volgen...

In het Nederlands heet het boekje: “Ongenade”. Ik heb het in het Engels gelezen en weet natuurlijk niet hoe mooi de vertaling is, maar ik mag ervanuit gaan dat de boodschap en inhoud hetzelfde zijn. Voor mij staat de trilogie: ‘Scenes from a Provincial Life’ van dezelfde schrijver al op mijn wenslijstje. Dit boek zijn Boyhood, Youth en Summertime samengevoegd tot één boek en hebben een autobiografisch karakter. Maar eerst even loskomen van het laatste boek door een luchtiger verhaal te lezen…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid