Laat mij groeien en genieten

Heb ik eigenlijk al wel eens verteld hoe mooi Stellenbosch is…

 
Het is daar, waar ik in de ochtend ontwaak en ’s avonds ga slapen
Waar beslommeringen mij soms wakker houden

Stellenbosch waar de zon schijnt en het mijn huid doet tintelen
de blauwe bergen als een kommetje mijn lach vangen
Kraaienpootjes mijn gezicht doen tekenen
Het licht achter mijn dichte oogleden oranje-rood verkleurd
Ik langzaam ouder wordt 

Waar mijn zoon een man gaat worden en wij zwijgzaam toekijken
Het rulle zand van de wijngaarden mijn schoenen vult
als ik in zijn voetstappen verdwijn
Waar tinteling en het verlangen van de jeugd groeit
naar meer en mooier

Strak blauwe luchten van Zuid-Afrika vangen aura’s van studenten
die weldra terug keren naar hun thuislanden

Stellenbosch, waar de vers gebrande koffie veel beter smaakt op de markt
De lichte lunch in de Kerkstraat vaak gepaard gaat met een fris glas witte wijn
waar we zachter Nederlands praten, om in alle rust te kunnen genieten
Waar botanische tuinen schaduw en koelte geven op warme dagen
en Frangipani bomen  een zoet zwoele, exotische geur verspreiden

Het is waar Simon van der Stel en Oom Samie wellicht dezelfde gevoelens deelden
Rijdend op een platte kar door de Dorp straat
toen nog geen Dorps monumenten, geen files, geen mensen met mobieltjes
Waar het leven eenvoudig werd geleefd, de tijd rustig voortkabbelde
Jonge eiken vele seizoenen voort groeiden en bloeiden
En Stellenbosch tot Eikenstad maakten….

Dat is waar mijn leven speelt, ik gelukkig ben en waar genieten eenvoudig is….
Zo mooi is Stellenbosch…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst. Astrid

Vanmorgen vloog ze nog... het voorjaar tegemoet

                                                                                                               foto Astrid, februari 2012

Mmm, heerlijk voorjaar in Zuid-Afrika, de zon schijnt  en trekt strepen van schaduw over de gietijzeren deurmat.

Er ontstaat een patroontje wat de aandacht trekt en mijn ogen volgen het lijnenspel.

D’r ligt een mooi klein vogeltje, op het muurtje bij de voordeur, naast de snelgroeiende wijnrank….dood!

Eerst denk ik nog dat het leeft, want zijn borstje lijkt te bewegen.
Hij ligt op zijn ruggetje met de dunne beentjes in de lucht…de wind waait door zijn veertjes, maar geen lucht meer door de longetjes.

Zo vol leven is het nieuwe groen en ik zie nog net iets wat lijkt op een streepje bloed, dat duidelijk zichtbaar op het borstje zit…

Zo’n klein lief grijs ding, vleugellam, met een puntig oranje snaveltje, grappig dat dat dan intrigeert.

Zou het arme mormeltje in al haar voorjaars vrolijkheid tegen de pergola gevlogen zijn?

Gister ochtend zat 'Hedwig' de uil in een vreemde houding op de grond naast een dood molletje, daar zal ze toch niet ziek van zijn geworden…

En in haar nestkast zitten twee jonge pluizige uiltjes angstig te kijken… wachtend op hun ouder.

De mens ziet het dan als zijn plicht om ze opnieuw bij elkaar te brengen, zet de verschrikte nachtvogel in haar kast en….. nu vliegt ze weer.

Het zijn van die kleine dingen die een mens kan bezig houden …

Ik denk aan een liedje “ vanmorgen vloog ze nog”. (klik voor de muziek en luister naar de tekst!) 

 
Ken eigenlijk alleen de eerste zin…

En ik google het voor meer informatie, luister naar de zoete stem van Robert Long, de heldere tonen van Martine Bijl en ben geraakt door de tekst, want daar heb ik nog nooit goed naar geluisterd. Het 2^e couplet gaat zo; 

Vanmorgen vloog ze nog

Wat moet dat heerlijk zijn
Wat
Om te verwoorden wat je voelt
Hm-hm
Te kunnen schrijven
Dat is ook heerlijk
Oh wat benijd ik u
Mag ik nog even bij u blijven
Wat mij betreft blijft  u bij mij vanaf vandaag
Ik zou de aller mooiste  boeken voor u schrijven
En ook gedichten
Mag ik blijven
Graag
Wat moet dat heerlijk zijn Wat moet dat heerlijk zijn

Dat is toch handig he, dat je bijna, bijna alles kunt google-en voor een antwoord

Alleen levens vragen daarvoor moet je ergens anders ten rade gaan…
Daar helpt geen moderne communicatie mee…

Kaarsje branden…beetje pamperen…goed slapen…gezond eten…een goed gesprek voeren met iemand die je vertrouwd… en dichtbij jezelf blijven, en ook luisteren naar jezelf…bewust zijn! 

Hopen op een wonder en dan toch verrast worden.
De natuur, muziek en geschreven woorden kunnen kracht geven, geen antwoorden maar rust en heel veel ruimte…en berusting.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst.

Waar heeft het vogeltje dat vleugellam is, zelf niet meer verder kon, mij in gedachten gebracht…?

Dag klein vogeltje...

Emigreren en wortelen

De Naartjie bomen (mandarijntjes) in de tuin staan er belabberd bij, nou ja de één lijkt het te redden en de ander heeft duidelijk een extra zetje nodig. Wat minder water en meer zon zou het wortelen wellicht wel goed doen.

Het is een alles overheersend gevoel dat ook voor mij geldt. Ik sta er hopelijk niet al te beroerd bij, maar kan het overtollige water ook niet verwerken ...en dan vergelijk ik mijn emoties met dat water wat zich in je opbouwt en dat je krampachtig zult verwerken. Mijn hoofd en hart hebben voeling met dit land en één voet wil maar niet wortelen…

Denk dat emigratie dat met je blijft doen als je zoveel waarde hecht aan de contacten in het land waar je vandaan komt. En altijd zijn er periodes die het wat moeilijker maken bijvoorbeeld als je weer afscheid moet nemen, al gaat het me steeds beter af, want we nemen nooit echt afscheid maar zeggen gedag en tot volgend jaar. Die gedachte maakt het natuurlijk wel veel gemakkelijker. 

Toch is het dan stil, je moet het normale ritme weer even oppakken. Het zijn ook in deze periodes dat er van die momenten zijn, dat je denkt aan hoe je moet reageren of verwacht wordt te reageren als in vriendenkring of familie er minder positieve dingen gebeuren. Inmiddels ben je al zo’n poos weg dat er toch een soort van verwijdering ontstaan is…iets wat je niet wilt, maar wat onwillekeurig gewoon gebeurt…bellen is dan gewoon niet voldoende…. Ziektes, scheidingen, overlijdens maar ook geboortes, huwelijken en verjaardagen, wij zijn er niet bij… kunnen het niet delen. We voelen het ongemak, de verwijdering, de afstand en proberen er in te berusten. Maar denk nou niet dat we ongevoelig zijn geworden.

De ene dag lijk ik op het groene boompje, de andere dag op het kale, blad loze…vandaag kan je alles aan en morgen niets (veel minder)… 

De Naartjie bomen laat ik maar voor wat ze zijn…Kan me beter optrekken aan het nieuw verworven kruidentuintje, waar water en zon zorgen voor smakelijk groene, kruidige blaadjes. Heel voorzichtig komt het groente-groen boven het zand uit en wordt zacht geraakt door wind en zon. Onder de grond vormt zich de voedzame wortel, langzaamaan groeit en ontwikkelt het zich. Kan me heerlijk verbazen en vergapen aan de kleurrijke schoonheid van de bloeiende rozen, die fluweel zacht zijn en geuren naar zeep… Vandaag zie ik alleen het mooie, morgen verwond ik me waarschijnlijk aan één van de scherpe rozendoornen en vervloek ik het opkomende onkruid, wat nu nog moeilijk te scheiden is van de radijsjes…

Tweestrijd zal er blijven, net als het steeds opnieuw maken van keuzes... als we maar de juiste (?) maken… maar dat is nou net de moeilijkheid….Emigreren, je vestigen in een nieuw land, je één maken met een nieuwe cultuur en vasthouden aan oude gebruiken en vrienden, is en blijft wikken en wegen….Soms is het kleine venijnige doorntje net iets sterker aanwezig dan die hele mooie grote prachtige roos.

"Wij plukken de dag...voor we in een vaas eindigen..." prachtige tekst van 'Loesje'.

Zwarte vlag na een zwarte dag

De warmte is ons gevolgd, maar de wind laat nog altijd van zich horen
Strandzand laat zich niet weerhouden door duinen bezaaid met aronskelken en fynbos.
Op de weg tussen Muizenberg en Khayelitsha doen hoge golven van zich spreken en
vinden zandverstuivingen plaats.

De normaal vaak zo rustige False Bay is onstuimig, de zwarte vlag wappert als een teken dat er haaien zijn.

We staan op de kade van Houtbaai waar zilte zeewind zicht vermengd met gefrituurde vis
en staan even stil bij het ongeluk dat hier een dag eerder plaatsvond.
Een toeristen boot met tripjes naar Dyer Island, “creepy”!, liep hier op de rotsen en een gids en Engelse toerist overleefden het ongeluk niet.
Geen idee hoe de firma heette, maar één van de namen trekt nu mijn aandacht,  mijn oog valt op: The Schipwreck tour… Namen die me eerst niets zouden doen, maar nu spookachtig klinken na zo’n ramp.
De terrassen van de eetgelegenheden zitten vol, het leven gaat onverstoorbaar verder. Toch raar, maar hoeveel mensen zouden op de hoogte zijn…

Wij zoeken de bedrijvigheid op van de stad, gaan via de Jetset stranden van Camps Bay, Bakoven en Clifton, langs zo’n weggetje wat je doet denken aan de kustweg bij St. Tropez, naar Kaapstad. Onderweg somt Floris alle ‘vette’ auto’s op, van die prachtige rode auto’s waarvan de motor geluiden maakt die doen denken aan een nooit stillende honger…paradepaardjes die steigeren, 4 ringen maar geen huwelijk, embleempjes van roterende vliegtuig propellers, paardjes die verwijzen naar Duitse steden en gelukkig zien en horen we ook; de ronkende motoren van studentikoze insectjes…
We houden er allemaal van, mensen kijken….en gelukkig zijn er mensen die het heerlijk vinden om bekeken te worden…

Koffie met Carrot cake bij 'San Marco' met uitzicht op een act van een slangenmens…ik heb al spijt van de calorieën die verorberd zijn, ben blij met elke volslanke die het terras passeert…
En bedenk me dat het 'ondanks alles' weer een heerlijke dag was, de zon schijnt en de wind neemt alle nare dromen en verhalen mee. 

Luxe zit niet in wat je hebt, maar in dat wat je doet en genieten moet je elke dag! Weet natuurlijk dat die snelle sportwagens niet voor mij weggelegd zijn. Die zijn ‘heel cliché’, vaak voor de man op leeftijd met een veel jongere vriendin…..