Geuren en Herinneringen

                                                                                                    dierbare herinneringen

Zaterdag middag in Stellenbosch, het is een uur of 4, Jan wil nog even een stukje tuinhek afwerken. Ik heb het koud, doe de gashaard aan en een fleeceplaid over mijn benen.

Open mijn boek om verder te gaan in mijn Italiaans romantisch verhaal. En dan doet de geur van iets, me stoppen om te gaan lezen.

Ik bedenk me dat het de geur van de pas gewassen fleeceplaid moet zijn en wanneer ik over het zachte fleece heen wrijf, weet ik wat het is… en waar me het aan doet denken. Voor de zekerheid wrijf ik het langs mijn neus en ja hoor dan weet ik het zeker…

Ik ben een meisje van een jaar of 2, in het huis -op de Fokkema Andreastraat- van mijn Opa en Oma waar we tijdelijk even wonen. Ik zie mezelf in pyjamaatje en in een fleece rood met donker blauw geblokt badjasje, ergens op de achtergrond brand geloof ik een gaskachel. Die geur van pas gewassen fleece, de aaibaarheid en zachtheid die horen daarbij en dan komen er ook beelden.

Ik herinner me nu ook een foto…zwart wit weliswaar…maar de kleur zit in mijn hoofd…een meisje met donkere krullen achter een strijkplankje met strijkijzer en daarnaast mijn looppop…Kitty

Het ontroert me, de gedachte aan die tijd….

Het paadje langs de rozen in de voortuin en een groene haag, waar volgens mijn moeder Mulderkes in zaten (daar kende ze een liedje over), naast de voordeur zat de schuurdeur (als die schuur eens kon praten, want daar werd wat afgezoend 5 dochters en 2 zonen namen daar afscheid van hun verloofden)….

Naast het huis de oprit naar de garage met de grindtegels. En in de achtertuin -waar mijn badje stond- de prachtige Magnolia met haar roze bloemen als tulpen en ernaast mijn rode driewieler met bakje. In gedachten doet Mama zo’n raar hinkel-huppeldansje…

De grote eetkeuken waar we als kleinkinderen altijd verbleven, dan werd het namelijk niet zo druk en rommelig in de woonkamer. In het trappengat hingen de trouwfoto’s van mijn ooms en tantes en in de badkamer was een lavet…heel koud was dat graniet aan je blote billen…

De keuken waar ik, als ik later ging logeren, bruin brood (jakkie) kreeg met echte boter en hagelslag. Dan sliep ik in de kamer aan de voorzijde, met een houten bureau waar zo’n prachtig blauw met rode Press Papier (glazenbol) opstond en waar allemaal voetbal posters en foto’s hingen van Voetbalclub Brabantia of de kamer met de schilderijtjes van twee baby’s en Bambi (zeer bekend). Ik mocht mee naar het voetbal, met mijn witte open gehaakte kniekousjes en lakschoentjes, waar alles al gauw vies zag van de zwarte sintel paden die er waren en van de overheerlijke kwatta’s, niet van die repen die je nu koop maar van die gevulde Heren…kussentjes met advocaat, karamel, iets roze en dat wat ik niet meer kan herinneren…

Wat groter gegroeid en wijzer geworden mochten we de Noord-Brabant laan over naar de Jamin, waar we dan ijswafels mochten gaan kopen. De volwassenen zaten in de kamer, een plastic kleed over het Perzisch tafelkleed, Engelse kopjes en een schaaltje met kattentong chocolaatjes of van die chocolaatjes met korreltjes erop. Café Noire koekjes en kletskoppen doen me ook heel erg aan die tijd denken, maar dat kan ook aan het rijmpje liggen wat ze van mijn naam maakten en waar ik wel aan voldeed….

Goh, wat kan ik veel van die kleine dingen waarderen, en dat kan niet het gevoel van heimwee zijn maar mogelijk het gevoel van een bepaalde geborgenheid, een zekerheid. Ik geloof niet dat ik het 'gezelligheid' kan noemen, allemaal bij elkaar zijn was wel heel leuk... We wisten waar we aan toe waren…op die zondagen in de 60 en 70er jaren. Wat een pasgewassen fleece plaid niet allemaal kan oproepen…mooi toch...