Southern Right Whales at Walkers Bay

Bijna zo glad als een spiegel en met eenzelfde schittering ligt de uitgestrekte Atlantische oceaan voor ons. Een kleine rimpeling…wat schuim en zeewier en dan is daar de rustige golvende beweging
Een kleine fontein… een uitademing.
Beroering, ontroering … en langs mij zegt een meisje van een jaar of vijf… ‘Look there they are, I can see them”!

Vier Southern Right Whales komende van de koude wateren van Antartica hebben de warmere kust van Hermanus, South-Africa bereikt. Elk jaar in de winter tussen juni en november doen ze Walker Bay coast aan om hier te paren, te kalven en hun jongen groot brengen.
In de 5 maanden dat ze hier zijn, vind ik dat we moeten gaan kijken, omdat het zo’n speciaal moment is. Ja, elk jaar er een dagje uit van maken, waarom niet?

Deze enorme dieren die zo’n 60 ton wegen en wel 100 jaar oud kunnen worden zijn het waard om bewonderd te worden. En vandaag hebben ze er plezier in lijkt het. Steeds dichter verplaatsten ze zich naar de rotspunt waar al best veel mensen zich verzameld hebben. Ze gaan onder en komen gezamenlijk met de neuzen omhoog naar boven, draaien op hun zij en ‘zwaaien’ met de zijvin.
Ze tonen hun met schelpen begroeide lichaam en er is er ook 1 met een enorme witte vlek op de rug. De walvissen gaan weer onder, verplaatsen zich onder water en herhalen het ritueel.

Ze zijn vast net als wij blij met het warme weer en na genoten te hebben van de spelende walvissen is het tijd voor een lunch bij Burgundy.
Heerlijk op het terras met een flesje Newton Johnson Chardonnay, zo nu en dan een blik werpend op de oceaan. Opschrikkend van een luid getoeter als we de Whale Watcher op zijn hoorn horen blazen, aankondigend dat er walvissen te zien zijn! Het doet  me glimlachen als ik zie dat iedereen even met hem op de foto wil.
Ik richt mijn aandacht op de verse garnalen en Jan perst zijn citroentje uit boven de moot Kingklip. We hebben een fantastische dag uitgekozen…zon … zee en walvissen, we raken aan de praat met de Belgische toeristen aan het tafeltje naast ons en de middag vliegt voorbij. Zitten hier heerlijk loom te worden en hebben nu nog nauwelijks tijd om de prachtige 2^de hands boekwinkel in te gaan. We moeten nu toch echt op huis aan, want het is nog meer dan een uur rijden naar Stellenbosch, waar Gunnar en Thor wachten op hun dagelijkse wandeling.

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Camouflage...

                                                                                                      Kudu, Kruger Park, July 2014                                                                                           

Word jij ook zo blij bij het spotten van een luipaard?

Goh is het alweer twee jaar geleden dat ik met Marie Jose in Leopard Mountain lodge was…
de avondgame drive waar ze nu nog over spreken! Dat vertelden ze ons in ieder geval het jaar erop. Maar dat was misschien wel om ons dat goede gevoel te geven…Rangers he, wie kent ze niet! Het is nooit teveel moeite voor ze om een extra stapje te doen zodat je je heel bijzonder voelt.
Maar die bewuste avond, na uren rondgereden te hebben en nauwelijks iets te hebben gezien. Chase nog altijd via het spotlicht probeerde iets in het vizier te krijgen… zag ik daar twee oortjes en oogjes boven het gras uit steken. Eerst nog denkende dat het een leeuw was… maar bij het opstaan werd het direct duidelijk een luipaard….Nog geen 20 minuten later dicht bij de lodge stak er nog een luipaard over. Wow wat een prachtige beesten zijn het toch. Iedereen moest het op onze verhalen maar geloven, want bewijs was er niet.

Voor onze trip naar Kruger heb ik nog even contact gehad met Chase (nu Ranger in Kruger), die doodleuk zei dat het heel goed mogelijk is, dat je nog voor het ontbijt de Big 5 hebt gezien.
Ha ha wat een grapjas, zou mooi zijn, maar als het niet lukt geen zorgen…ik kom terug.

We rijden Kruger National park in via Phabeni gate. Er zijn 9 wegen die toegang geven via westelijke en zuidelijke zijde naar het 20.000 vierkante km grote park. Binnen het park vind je 21 verschillende eco zones, gebieden die door hun bijzondere begroeiing en grondsoort verschillende soorten dieren aantrekken.…

 Kruger Park, July 2014

Nog maar net binnen het park en nummer 1 van de Big 5 komt al snel in zicht…die enorm grote olifant die heeft bedacht dat hij de alleen heerser is van de geasfalteerde weg. En wij laten hem graag in die waan. 

Wat later spotten we verder weg een buffel (2) en de neushoorns (3) zijn ook niet gemakkelijk over het hoofd te zien. Oh nee dit gaat al veel te snel, gewoon op weg naar de camping alles al zien…? Dat zal toch zeker niet.
Nijlpaarden in een dam prachtige grote dieren maar geen onderdeel van de Big 5.
Big 5 game, is eigenlijk een naam die ontstaan is door de jagers…de dieren die tot deze big 5 behoren zijn namelijk de meest gevaarlijke dieren om te voet op te gaan jagen. Het heeft met de moeilijkheidsgraad van jagen te maken en het gevaar dat dit oplevert en heeft dus niets te maken met de grote van de dieren. Wetenswaardigheidje!

Zebra veulen, KrugerPark July 2014

In de verte zien we een opstopping bij de brug, we sluiten aan en draaien het raampje open om van een tegenmoet komende auto te horen wat er te zien valt…Wij zien tot nu toe nog niets.
‘Zie je die dode tak in de vorm van een vork daar links aan de rechterkant van de rivier?’… Ok wacht even…scherpstellen van verrekijker en camera….ja ja tak gevonden zeggen we…’Nou dan ga je iets naar links en dan zie je daar een zandkleurig hoopje’…Ja gespot…’ dat is de rug van een leeuw, zie je zijn staart op en neer gaan?’ Ok dan. Nummer 4 kunnen we afstrepen…alhoewel ik vind dat deze niet telt hoor. Deze is echt te ver weg, ik wil het heel veel beter zien.

Een nieuwe dag brengt nieuwe kansen en na wat rondgereden te hebben zien we ook nu weer op een brug over een bijna droge rivier auto’s staan. Oma Jean die liever zelf rijdt zien we een heel stuk achter de brug staan…arm uit het raampje… zwaaiend dat we naar haar toe moeten rijden en omdat we ook nu niet zo snel iets kunnen ontdekken, doen we dat.
De uitleg volgt kijk hier tussen door…dan zie je twee bomen en een wit achtige dwarsliggende tak…en net daaronder een flosje groen…daarachter ligt een luipaard.

Zoals je het met het blote oog ziet!

Ok ik denk dat ik weet waar ik kijken moet… en zie iets…even inzoomen met de camera…Oh geweldig ik zie hem. Nu nog met de verrekijker en dan zorgen dat alle anderen hem ook zien. Het moge duidelijk zijn, want dat is de foto beslist niet, ik ben toe aan een nog betere telelens!

 

Maar de euforie is groot wat anderen op een eerste vakantie in Zuid-Afrika spotten daar doen wij gewoon 9 jaar over, maar het is heel erg de moeite waard.
En dan kan je geluk niet op als je de volgende dag opnieuw een luipaard mag zien…
De eerste aanblik was dat hij achter een grasbosje ligt…we konden hem zien maar gewoon niet al te helder. Dus iets verder op gereden en vanuit een ander hoek opnieuw gezocht…oh my…ligt hij daar heerlijk zijn poten af te likken.
Het was te druk om te blijven staan en te wachten op betere plaatjes, maar geloof me als ik daar toch alleen zou zijn geweest dan zou ik er het liefst een hele dag blijven staan…

Leopard, Kruger Park July 2014

De foto’s laten zien hoe moeilijk wild spotten is…dat je andere mensen nodig hebt die het dier bijvoorbeeld zien lopen en wachten tot het gaat liggen, daarna de plek waar het dier zich bevind deelt met de volgende bezoeker. Als ze in het gras liggen en je bent niet heel erg geconcentreerd of leest geen sporen dan rijd je ze finaal voorbij… over camouflage en schutkleuren gesproken.

 Luipaard, Kruger Park July 2014

Het liefste : "Omhul ik me met woorden ...  verdwijn ik in zinnen en zinnespeel ik met tekst" in de prachtige natuur van Afrika, Astrid

Survival or Camping...?

1800 kilometer rijden
2 overnachtingen bij 'family' on the go
7 volwassenen en 3 jongeren
6 tenten met luchtbedden
6 dozen wijn
en 3 donzen dekbedden

Basic kamperen in Krugerpark is zo slecht nog niet!
Mijn kampeer ervaring ging tot nu toe niet verder dan 1 nachtje op de Veluwe. En dat was direct ook niet de leukste ervaring, regen…een nat tentdoek…met als gevolg nat beddengoed en rug… Om het nog maar niet te hebben over het gezeul met je rol toiletpapier onder je arm naar de toilet blokken.
En ook het voor de tent zitten met een krat bier onder de tafel was nou niet echt mijn manier van op vakantie gaan.

Hoe kan een mens toch zo veranderen…nou ja, laat ik het maar over mezelf hebben want de rest is geloof ik nog niet helemaal overtuigd. Reizen door Zuid-Afrika is prachtig, haha zo’n honderd kilometer na de Du Toitskloof is het honderden kilometers hetzelfde uitzicht. Mij verveeld het geen seconde want als er niets bijzonders te zien is, droom ik weg bij de aanblik van het uitgestrekte land, verdwijn ik in langzaam in mijn hoofd….Laat ik woorden voorbij komen, probeer ik gevoelens te vangen en verhalen vormen zich…

Gras struikjes die dansen in de wind
De woorden vangend op een windmolen
Vlaggetjes die wapperen in de zon
Golfplaten daken als zilveren schittering
De kuddes Merino en Dorper schapen
die onverstaanbaar rustig blaten 

Karoo, karoo, karoo

Eindeloos

nergens naar toe…

Cadans… herhaling…ritme

Theuns Jordaan zingt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat Afrikaanse liedjes, kunnen we vast wennen aan de klanken en de woorden die een totaal andere betekenis hebben.
Ik heb ‘natuurlijk’ weer een ontzettend stomme fout gemaakt toen ik het voor ons normale woord voor achterwerk gebruikte…..Pas aan het eind van de vakantie werd mij duidelijk gemaakt dat je dit woord hier echt niet kunt gebruiken, schaamrood op de kaken bedenk ik … ik moet nog veel leren! Maar ik probeer tenminste Afrikaans te spreken.

Terug naar kamperen… De camping was super…en heel schoon, zelfs de toiletten en doucheruimtes…ennuh voorzien van toiletpapier. Als wij op pad waren werd er aangeharkt en de braai schoongemaakt.

Vroeg op…koffie of thee met rusks en dan ergens tegen brunch tijd een picknick spot opzoeken waar we een skottelbraai huurden. De bacon, worst en eieren sissen in de schotel en ondertussen zuigen de boterhammen zich vol met geklutst ei (hier french toast genoemd) bij Brabanders wel bekend als wentelteefjes…mmmmm. Plunger koffie en rooibos thee, een kleed op de tafel … een ontbijt met uitzicht. En eerlijk is eerlijk, in het verleden (als ik dit ergens zag) dacht ik wat slepen die Afrikaners toch allemaal mee, je kunt toch ook gewoon een broodje meenemen of in het winkeltje wat kopen. Nou daar kom ik op terug, want dit is echt zoveel leuker. Zeker als er bavianen en vervet aapjes op de loer liggen, die zorgen altijd voor hilarische tafereeltjes.

Daarbij heeft de openlucht en het zoeken naar dieren een positief effect op je verlangen naar voedsel. De picknick plaats is direct ook de plek van verzamelen, kaart lezen en socializen. En ik als leerling kampeerder doe er weer ideeën op. Hoe bak en braai ik een heel ontbijt in zo’n kort mogelijke tijd.
Dat geldt overigens niet alleen voor de maaltijden maar zeker ook voor het kamperen. Voor volgende keer heb ik al een heel lijstje waar ik aan moet denken, wat mee te nemen. Of beter gezegd wat niet!

Alles draait voor mij natuurlijk wel om het genieten van de natuur en het zien van wildlife…en ook in dat opzicht was het een fantastische kampeer week.
En omdat ik er veel vaker op uit wil ben ik echt heel blij met onze positieve ervaring.
Begrijp me niet verkeerd, er gaat niets boven een luxe 5 sterren lodge. Alle maaltijden geregeld, een luxe hightea op het dek met uitzicht over de vallei, de African style bedrooms… het plonsbadje… diners rond een kampvuur en toch…het valt niet met elkaar te vergelijken maar gaat heel goed naast elkaar.

We hebben genoten van de dierenwereld en hebben voor het eerst in ons leven bij daglicht een leopard gezien en niet één maar twee. Dat was toch wel het hoogte punt. En wat te denken van de prachtige hyena’s waarbij het mannetje druk in de weer was met een stuk huid. Olifanten en bokkies, zebra’s en giraffen, wildebeest en wilde zwijnen, roofvogels en zangvogels, loopvogels en junkfoodbirds…. Het was allemaal weer super om ze te zien.

Met pijn in het hart denk ik aan dat kleine olifantje dat, terwijl het aan het drinken of badderen was, gegrepen werd door een krokodil…Het hoofd met slurfje dat steeds opnieuw weer boven kwam drijven terwijl de krokodil de bek wijd opentrok en er happen uitscheurde…hartverscheurend maar ook dit is ‘Real wildlife’.
Van the real African National Geographic, in Back to almost Basic style…verkasten we naar het prachtige Leopard Creek. Van Berg en Dal rijden we over de Crocodile-bridge naar Malelane en een groter contrast is niet mogelijk.
Luxe, waanzinnig grote huizen op de meest luxueuze golfbaan van Zuid-Afrika. Op elke hole vind je hier een prachtig bronzen sculptuur van een luipaard in diverse fases van de jacht op een impala. Dat betekend snel de tassen opruimen en een stortdouche nemen … Morgenochtend neem ik me voor om een bad te nemen… en dacht ik even dat er geen roomservice was…toch wel !!!
Er wordt me een heerlijke mok thee gebracht met buttermilk rusk hier houd ik het nog wel even uit……

Helaas...1800 kilometer terug...1 overnachting on the go...minder spullen...minder ruimte !, hier ging er toch iets mis...

Omhul me met woorden...
verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Meer foto's vind je op Facebook Krugerpark 2014 Album

Bushwalk...Keep it up…two, three, four…

Ik trek mijn Buff over mijn neus, mond en oren om me tegen de koude ochtend wind te beschermen. De deken van de SAN Park Ranger moet mijn ‘van slaap nog’ warme lichaam op temperatuur houden.
Zes uur ’s ochtends het is nog donker als we Berg en Dal Kamp verlaten. Floris, Ruben en Oma Jean hebben besloten om niet mee te gaan. Acht mensen is overigens het maximum aantal wat mee mag op een bush-wandeling.

Via onverharde paden in het Kruger Park rijden we langzaam naar een waterplaats, onderweg zien we een paar Bromvoël, de Afrikaanse benaming voor de Southern ground hornbill, enorme grote zwarte vogels waarvan de huid bij de ogen en keelzak rood is. Later zullen we nog een groep van deze kwetsbare vogels tegenkomen en kan ik er foto’s van maken, want nu is het doel niet het spotten onderweg tijdens de game drive, maar te voet er op uit en zien wie we tegen komen….
Bij het uitstappen valt ons oog direct op de kale boom waarin een Martial Eagle zit…moet eerlijk bekennen dat ik een arend nog wel herken…en de rest geloof ik dan wel.

Rangers Peter en Rasta (zonder het bekende rasta kapsel) speuren de omgeving af…nemen hun wapen in de hand en gebieden ons een rij te vormen om zo, na veiligheids instructies te hebben gegeven, hun te volgen. Schiet mij direct dat liedje door het hoofd van die olifanten in Jungle Boek… Hup twee, drie, vier in de maat blijven en niet praten…er ontsnapt me een giechel…
De paden die we bewandelen zijn overigens de plat getrapte graslanden van de dieren die van en naar de waterplaats leiden.
Inmiddels is het licht en warmt de aarde ook langzaam op tot zo’n 20 graden, niet verkeerd hoor... winter in Kruger Park.

Als je ooit de dieren in de wildernis gade slaat valt mij altijd op dat zelfs een olifant, zonder geluid te maken zich door de bush verplaats. Nou dat is bij ons iets heel anders…kraaak…krrrt…takjes en twijgjes buigen en breken onder onze voeten zeker niet geruisloos, om nog maar niet te spreken van het moeilijk voortbewegen over de losse keien…Regelmatig zwikken we onze enkel en horen we stenen verschuiven, we moeten ons dan ook heel erg concentreren op het lopen zonder te vallen. De giraffe op afstand is nog eenvoudig te spotten, hij torent hoog boven alles uit.
Een opspringende kudu bok of een groepje impala’s trekt pas onze aandacht als we de beweging vanuit onze ooghoeken gadeslaan.

Rondkijken lukt nauwelijks…dus als voor ons ineens gestopt wordt, weten we dat we iets op het spoor zijn.
Het is nog even goed turen tussen het hoge gras, de dorenstruiken en bomen maar dan doemen de enorme dieren ineens op.
Wauw zeg, een neushoorn op zo’n 40 meter afstand…wat niet 1 maar 3! Langzaam lopen we nog wat dichterbij en zij houden afstand. Ze kijken zo nu en dan, maar lopen ook rustig verder.

We gaan richting een ‘koppie’, klauteren ons een weg omhoog over de grote stukken rots vanwaar we een mooi uitzicht hebben. Als de neushoorns zich verplaatsen...gaan wij weer wat naar beneden en zoeken een gemakkelijk plekje op de rotsen, waar we een drankje en versnapering krijgen. De stilte en de natuur zijn overweldigend, weten dat zo dichtbij deze prehistorisch aandoende dieren zijn maakt het zelfs emotioneel.

En als we na 15 minuten rust ons weer in formatie brengen, zijn we nog niet erg geconcentreerd. Wat een geluk dat Christof er bij is…. We mogen niet roepen maar moeten op ons dijbeen slaan of fluiten als we iets zien en de ranger willen waarschuwen…
Achter mij wordt 2 keer flink gefloten…allemaal in de remmen en de ranger ziet nu ook wat wij inmiddels allemaal hebben gezien…

Een ‘lonely Buffalo’ stier…staat met zijn oren gespitst en zijn neus in de wind…hij heeft ons natuurlijk al veel eerder geroken dan gezien. Lichte paniek overvalt de Rangers want hij is behoorlijk dichtbij…ze sturen ons verder weg achter struikgewas maar zien in dat dit niet ver genoeg is, dus door de droge diepe sloot naar de andere kant… De Buffel heeft zijn aandacht al wat verlegt, we komen goed weg. Deze dieren staan er om bekend om zomaar in de aanval te gaan en maken, samen met de nijlpaarden, nog altijd de meeste slachtoffers.

Opgetogen lopen we verder, wat een avontuur. 

We lopen langs termieten heuvels, voelen het gras kriebelen langs onze benen, ruiken aan wilde salie, en krijgen uitleg over uitwerpselen…allemaal ‘baaie’ interessant.

Oeps, er wordt weer gefloten en we zien rechts van ons …twee neushoorns…links achter moet ergens de buffel zijn en achter ons de drie andere neushoorns…omsingelt?

Geen idee, we krijgen niet veel informatie maar lopen gestaag verder in het rondje wat ons terug moet brengen naar de jeep….
De bush wandeling van 4 uur had van mij wel een hele dag mogen zijn, ik denk dat dit nog altijd de mooiste manier van Afrika ervaren is. Kan niet wachten op de volgende… Patrol Parade Military Style!

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Album link naar de foto's Kruger park 2014

Koningin Minima in Lower Sabie

Ik sla de boel gade, omringt door tassen, stoelen, koelbox en mensen die druk in de weer zijn … laat de drukte aan me voorbij gaan. Geen idee wat ik hier doe…of moet doen. Ja, de handen uit de mouwen steken, maar met al die mensen die het beter weten (door ervaring)… bedenk ik… dat ik het maar eens even niet weet. En ik wacht ‘rustig’ af… zie hoe iedereen struggled. Zo nu en dan toch maar wat aanwijzingen geven, over hoe ik denk dat het het beste lijkt….Oempf daar houden mijn mannen niet van.

Het liefst zou ik in mijn regiseurstoeltje gaan zitten met een glaasje Clouds rosé, maar durf niet goed…
De tent staat…de matrassen zijn opgeblazen…ik probeer in de strook van 40 centimeter mijn tassen te zetten…..ha ha. De spullen van Jan moeten maar wijken naar de tent van Floris en zo blijft er 40x40 centimeter over om te staan.
Who needs more?
Ik voel me Koningin Minima….kleine ruimte…weinig mee…leven uit de tas…maar wel met Koning Leeuw heel dichtbij… want ik zag hem net al zwaaien met zijn staartje!

Susan brengt de keuken op orde en zet de wijn koud, Alta en François richten hun ruime 6-8 persoonstent in met een enorm luchtbed, Christof en Ruben hebben hun plop-op tentje uit de tas laten ontsnappen en Floris komt tot de ontdekking dat de rits van zijn tent niet wil sluiten…

Stoffel maakt twee vuren…één voor het eten en één om warm te blijven… De roosterbroodjes met pesto, mozzarella en tomaat zien er heerlijk uit. De braaiworst met korianderkruiden begint al lekker te kleuren…dan moet het rooster omhoog…
Sjusss… zit een beetje strak vast, maar met wat morrelen schiet de pen uiteindelijk los…..en valt de braai om…ach,zand schuurt de maag zullen we maar zeggen… Kruger smaakt zo slecht nog niet!

We hebben het over ons olifanten avontuur…de prachtige visarend die we spotten langs de Sabie Rivier en het luipaard dat tegenover het terras aan het water ligt. De leeuw waarvan we alleen zijn rug en staart konden zien en die voor mij niet mee telt als gespot. Plan voor morgen ochtend is om om 6.00 uur een korte gamedrive te doen, voor degenen die dat leuk vinden.

Ondertussen koelt het lekker af…zeg maar gerust dat het koud wordt en verdwijnt iedereen naar de tent om in zijn flanellen pyama te kruipen…ik ben nog niet in dat pyama-tijdperk beland (verzet me er nog tegen)… eigenwijs is ook wijs en in dit geval een beetje dom. Ik denk nog wel… had ik in plaats van extra kleding maar een elektrische deken meegenomen…

Rond 3en...
Jan: ”As…As ben je wakker?”…ja zoals altijd ben ik wakker…Jan:” Mijn matras is plat, ik lig op de grond”.
Mm heel vervelend schat, maar dat is kamperen en ik draai me om met de woorden:” hoop dat je nog in slaap zult vallen…” Mijn slaap wil niet komen en ik luister naar de geluiden van de bush, de leeuw in de verte en de baboons die schreeuwen…en het geruststellende gesnurk van buurman Stoffel.

Wordt vervolgd...

Waar is nou Oma Jean? Achter die voëltjes aan?

Omhul me met woorden...verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Wil je meer foto's zien...klik dan hier.

Roadtrip to Kruger National Park

Handtas open…tas dicht…camera tas open…doos met tissues aan de kant.
Een shawl…een paar sokken…boeken...een dekbed…het zakje met afval…

Voor de zoveelste keer weer alles aan de kant om mijn bril te zoeken

Die moet hier ergens toch liggen, want we zitten al uren in de auto.
Bril gevonden…om nog geen uur later weer de hele donderse boel te verschuiven, nu op zoek naar mijn zonnebril.
Susan vindt het allemaal nogal komisch…die heeft totaal geen moeite met de ongeorganiseerde bende die tussen ons inligt. Ik probeer nog een beetje orde in de chaos te scheppen, maar heb al door dat dit de manier is van ‘Going on a Roadtrip’ met de combi.

Om 4 uur ging de wekker vanochtend…kopje thee en een rusk…en om 5 uur zaten we bepakt en bezakt klaar…reden we Stellenbosch uit via de R44 naar de N1. De hoofdader van Kaapstad naar Johannesburg. De donkere nacht gaat langzaam over in prachtige kleuren die de dag aankondigen. De dorpen en steden verruilend voor het uitgestrekte landschap van de Karoo. Struiken, kaal land, struisvogels, schapen en windmolens. Kilometers geen ander plaatje op het netvlies of het moet de onderbreking zijn van een benzinestation of de weinige aan de snelweg gelegen dorpjes van hooguit 10 straten groot.

De route wordt onderbroken door koffie-stops, we zijn altijd op zoek naar lekkere koffie. En natuurlijk de bijbehorende toilet bezoeken…ontbijt en lunch in de auto, want de tijd tikt door. De mijnwerkersstad Welkom is ’s avonds om 6 uur in zicht…nou ja zicht…het is al stik donker in de Vrijstaat! We vallen met al onze rommel binnen bij Thea, Piet en 4 kinderen. Er is plek gemaakt om te overnachten en het vuur in de braai brandt … schroeit de malse beef filets dicht. Uit de oven komt de heerlijke geur van gekruide aardappels schijfjes. We luisteren naar muziek van Johannes Kerkorrel, drinken wijn en praten nog wat, voor ik me in een heerlijk warm...Victoriaans bad laat zakken …. bedenkend dat dit een heel bijzondere reis aan het worden is!

Pas na de brunch van croissants, creamcheese en zalm verlaten we Welkom (wat sinds 1947 nog altijd het centrum is van de goudmijn industrie) en maken nu een trip van een paar uur naar Johannesburg.

Oma Jean ophalen en niet te vergeten Stoffel. De laatste 4.5 uur rijden naar Nelspruit en dan Kruger National park in, staan voor morgenochtend op het programma. De drukte en de smog van Jo’burg achter ons latend… langs de shacken-dorpen van de stad, de rust en ruimte opzoeken van het gebied waar noten…fruit en bosbouw het landschap sieren….kilometers bananen plantages schieten aan ons voorbij.

We naderen Phabeni gate, één van de ingangen van het park… vullen wat papieren in en begeven ons met een slakkengangetje het park in. Oma Jean met Christof voorop…..

Links en rechts van de geasfalteerde weg staan auto’s stil…dat betekent dat er iets te spotten valt. We sluiten rustig aan in de rij, om op enige afstand een enorme Olifant stier op ons af te zien komen…auto’s gaan in de achteruit…draaien…en wij nemen ook afstand…Gaan langzaam achteruit…kijken of we kunnen draaien, maar niemand laat een gat open en we hebben ruimte nodig voor de combi en trailer!
De olifant is inmiddels voor onze bus, draaien is geen optie want dan blokkeren we zijn doorgang en raakt hij waarschijnlijk meer geïrriteerd…we gaan langzaam naar rechts…en dan. Gas erop! Zittend aan de linkerkant heb ik goed zicht op het immense beest…te dichtbij om een foto te maken…iets waar mijn hoofd nu ook niet naar staat….draait hij zijn enorme hoofd mijn richting op…ruit en blik en een meter lucht is alles wat ons nu nog scheidt…en we zijn voorbij.
Niet bang maar wel een enorme adrenaline stoot en een versnelde hartslag overvallen me….Wow Afrika verras me!

wordt vervolgd....

Omhul me met woorden...verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid