Bird Hunting

Al even niets op de Blog geschreven en niet omdat er niets te beleven valt. Maar ik denk niet dat jullie zitten te wachten op een lijst van prachtige wijn-estates die we de laatste weken weer eens aangedaan hebben. Of de magnifieke en smaakvolle restaurants waar uit eten altijd een feestje is en waar de borden tegenwoordig wel schilderijtjes van Picasso lijken te zijn. Dan hebben we het natuurlijk nog niet over de rand die zo zwak is, zodat we hier voor ‘Almost Next to Nothing’ steeds vaker buiten de deur vertoeven.

De afgelopen weken stonden op Beau Belle farm en in de rest van de wijnlanden in het teken van het oogsten van de druiven. Dus ook om ons huisje heen was het een drukte van jewelste. Het wachten is op een mooie, vol van smaak, iets gepeperde, warm rode Shiraz.
Met de temperaturen van nu… nog altijd rond de dertig graden, smaakt de rosé ons nog altijd verkoelend lekker. En genieten we loom aan het einde van de dag van het uitzicht vanaf ons terras. Uitkijkend over de wijngaarden, waar de kleuren van de druivenstruiken langzaam aan het veranderen zijn zegt niet de temperatuur, maar de natuur ons nu toch echt dat het herfst is.

Oprijlanen van wijn-estates omzoomd met jonge eiken geven een indruk van een Indian Summer en zorgen voor mooie plaatjes met gefilterd licht. De wolken aan de hemel zorgen nu voor misschien wel mooiere foto’s, dan de strak blauwe luchten die we hier in de zomer zo gewend zijn.
De vogels, de vlinders en de vele kleine kikkertjes in de tuin lijken nu ook veel actiever. Net als onze Golden Retriever Gunnar. Hij heeft de hete zomer met vallen en opstaan overleefd en in de nadagen van zijn leven breekt nu zijn 13^e herfst aan. Witter en kleiner dan ooit met doorgezakte achterpoten neemt hij zijn aanloopjes over het gras om ‘een in onze ogen lachwekkende’ sliding te maken. Veel hoort en ziet hij niet meer en in zijn gedachten is maar 1 ding belangrijk….Eten! Met als verschil met zijn baasjes dat voor hem alleen de hoeveelheid er toe doet!

Dat eten brengt me dan bij Floris die toch een culinaire smaak heeft ontwikkeld, maar een heerlijke Hamburger ook niet uit de weg gaat. Had ik al ergens gelezen dat Rauw voedsel wellicht de nieuwe gezonde trend in eten was, dat leek me toch echt niet iets voor hem….. maar een mens kan zich vergissen!

Vaak en met veel plezier werkt hij als vrijwilliger bij Eagle Encounters, waar hij de klusjes hokken schoonmaken, eendagskuikens voeren, met toeristen bij de uilen vertoeven of met een buizerd over Spier Wine estate wandelen inmiddels wel onder de knie heeft, werd het tijd voor iets nieuws. Hij werd uitgenodigd om te gaan jagen met een roofvogel.
De jacht zou ’s avonds laat plaats vinden dus om 21.30 stond er hier een bakkie (pick-up) aan de deur met personeel van Eagle Encounters en natuurlijk de Jackal Buzzard.
Bij ons op de farm mochten ze van de bewaker niet jagen, dan maar naar de uienvelden van de buurman. De auto crost met de heen en weer schuddende jonge mensen achter in de bak over het land, welke ondertussen met schijnwerpers rondgaan op zoek naar duikertjes of konijnen.
Om twee redenen was ik wel blij dat het geen duikertje was wat er gevangen werd, maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.
De bedoeling is dat de roofvogel met zijn scherpe zicht de prooi spot en deze vangt en aardig wat tijd later lukte dit dan ook. Ja, die konijnen zijn ook niet gek, die laten zich niet zo snel vangen. Op zich allemaal nog leuk denk ik, jagen….. maar dan wordt het hoofd van de romp gescheiden. En het nog warme lichaampje van het konijn opengesneden en wordt Floris voor de keuze gesteld…Hart of Lever?
Nadenkend waar wellicht het minste bloed in zit kiest hij voor de lever….die hij ter plaatse warm en rauw aangeboden krijgt….

En zoals alle jagers deze hier als ontgroening op hun eerste Hunt rauw moet opeten! Ik kan het haast niet geloven dat hij dit gedaan heeft, maar de bewijzen op video zijn er. Om half 1 s ’nachts kwam hij thuis, met bloed besmeerd door zijn vrienden en rode lippen van zijn Venison meal….
Ongelooflijk vond ik het… onze zoon, soms toch nog bang voor spinnen. Die nooit iets van kamperen en wildlife moest hebben, werkt met roofvogels en is zelfs bereid om de vangst te delen.

Ja, ik denk dat we veranderd zijn door te emigreren en te leven in Zuid-Afrika. Ik weet dat het grootste gedeelte van de droom die van mij was, maar dat mijn mannen dit met me wilde delen. Al kon Floris (toen problemen met slikken) het hele emigreren maar moeilijk verkroppen, wat is er veel verandert in 8,5 jaar tijd. Krijg op deze manier steeds vaker het gevoel dat onze zoon nog wel eens mijn droom gaat leven….dichter bij de natuur….meer Afrika…bush en wildlife. 

Waar dat Afrikaanse leven van mij zich beperkt tot een culturele avond bij AmaZink. Ik me voorzichtig waag aan wat Afrikaanse danspasjes gaat hij wellicht een paar stapjes verder….
Nog altijd blij met onze beslissing want het blijft geweldig, bijzonder, een zo overweldigend warm gevoel, het kan niet anders dan dat dit Gelukkig Zijn is…..

Omhul me met woorden...verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid