I am a Train…I am a train … I am a chucka train yeah!

De trein dendert voort

een jaar is voorbij

Gaande weg heel wat stationnetjes gepasseerd 

Soms al vroeg vertrokken met veel bagage

het ritme vertragend

Een andere keer als een sneltrein

een bestemming bereikt

maar onderweg vergeten uit te stappen

Blij met wat vertraging

de tijd om dingen te overdenken

Het raampje open

voor verkoelende frisse lucht

die de gedachten meeneemt

Mensen vermijden 

die vernielingen achter laten

in de soms niet zo sterke geest

Het spoor volgend

langs wuivend gras

dat lijkt te zeggen: ‘ga maar door’.

Meters hoge bergen passerend

die lijken uit te dagen

kom je kunt het, bereik de top.

Zicht op sprankelende watervallen

die een regenboog vormen

Een kleurrijk schild dat je beschermt

De almaar dreunende cadans 

die doet vergeten

dat je soms ook stil moet staan

Halsoverkop stoppend op een overvol perron

waar vrienden

besluiten in of uit te stappen

En elke keer, steeds weer, nieuwsgierig naar 

de volgende bestemming

de volgende ontmoeting

een bijzondere emotie

de hang naar leven …

alsof de reis eindeloos is

En eindeloos is het

Eindeloos mooi

2014 achter ons latend

rijgen de dagen zich aaneen

als stationnetjes

langs de spoorbaan.

Het was mooi en goed

Veel gezien en veel gedeeld

Veel vreugde maar ook verdriet gekend

Het was weer een bijzonder jaar

En al schrijvende…schoot dit liedje door mijn hoofd.

Voor 2015 mag het nog vaker de stoptrein zijn

om niets te hoeven missen….

Omhul me met woorden.... en heel veel liefde ....
laat me verdwijnen in zinnen ...
en ontdekken, dat wat er toe doet...
het leven ten volle leven

zodat ik kan zinnespelen met tekst.
 

Wij wensen iedereen een heel gelukkig 2015!

Rhino Zululand nature reserve

Ooo, wat lig je daar prachtig, je huid glanzend in het avondlicht.
Ik kijk in je amberkleurige ogen en mijn hartslag versneld. Uitgestrekt op nog geen 3 meter van me vandaan en dichterbij durf ik echt niet te komen.
Het is geen angst maar een spanning die ik voel. Even wend je je blik af om daarna opnieuw mijn richting op te kijken. Wat gaat er in je om, ben je boos of bang?
Ik zit roerloos stil, durf nauwelijks adem te halen en wend mijn blik niet van je af. Je lip maakt een zenuwtrekje… en dan ontbloot je een beetje je tanden.

Mijn spanning ebt rustig weg, als de motor van de safari jeep aanslaat. De ranger besluit dat we jou echt niet kunnen passeren.
Jij legt je hoofd gracieus neer en sluit de ogen. Waarna je samen met je broers erop los brult.
Het stille uitgestrekte heuvelland draagt het geluid van de ‘roaring Lions’, koning Leeuw is in de Afrikaanse bush nog altijd de baas…..
Deze gameview op onze laatste dag was bij verre weg de meest spectaculaire van de afgelopen 3 dagen.

Afgelopen weekend volgden we vanaf Durban airport de N2 Northbound, hier geen wegaanduiding in Engels of Afrikaans maar alles in het Zulu. Op weg naar het Zulu Rhino Reserve wat ligt tussen Mkuze en Hluhluwe. Het is een lange haast eindeloze lange rechte weg die N2, heuveltje op heuveltje af, langs suikerriet velden en boomkap gebieden. Het motortje van de auto ronkt hard, kunnen we door het lawaai in ieder geval niet in slaap vallen.

Maar eenmaal door de slagboom, als we het natuur reservaat in rijden, is het direct opletten geblazen en zijn we allert.
Ik kan me van de vorige keer nog herinneren dat er aan de rechterkant een agrarisch stukje grond lag en toen ik daar nu dieren zag staan… bedacht ik dat het vast koeien moesten zijn. Niets was minder waar er stonden maar liefst 7 nijlpaarden heerlijk te smullen van het jonge groene gras. Zo begint een safaritrip direct al heel goed.

Jee, wat zijn er veel jonge dieren. De Impala’s ben ik niet gaan tellen en ook struikelden we over de Nyala’s. Kudu’s heb ik nauwelijks gefotografeerd, want ik dacht dat doe ik later wel en natuurlijk is daar niets meer van gekomen. Zo zonder de druk van alles vast te willen leggen geniet je ook veel meer en uiteindelijk waren er toch heel veel foto’s….
De grauwe lucht en de regen zorgden ervoor dat de dieren zich schuil hielden en zich niet lieten zien bij de waterplaats.
Voor mij leken bijna alle vogels op elkaar zo met een nat veren pak. Met uitzondering dan van de roofvogels, die pik ik er nog wel uit. Maar het bleek dat we toch nog een paar bijzondere exemplaren hadden gespot, de ranger was namelijk nogal ingenomen maar omdat niemand het beestje kon fotograferen werd hij niet geloofd… Zeldzaam geziene dieren spotten schijnt een competitie te zijn onder de profesionals.




De katachtige zijn mijn favorieten en het was prachtig om een leeuwin met jongen te zien, eerst lui op een rots formatie en een dag of wat later, springend door het hoge gras. Zo nu en dan een hapje nemend van hun wild zwijn maaltijd.
Drie leeuwenbroeders lagen wat verderop, een steenworp van de weg, maar er leek geen leven in te zitten. Het was ook voor hen een echte slome zondag.
Maar maandag was een totaal andere ervaring. De hele dag geen drupje regen en dat bleek een goed voorteken. De olifanten kudde is in de avond en nacht vertrokken naar hogere gebieden waar nauwelijks wegen zijn. Eén olifant was nog wel in het gebied waar we met de jeep kunnen komen, dus op zoek naar die ene olifanten bull…. Het waanzinnig grote beest was druk met het uitrukken en verorberen van een boom, een voor ons prachtige foto gelegenheid.

De schemer zet in en in het dal in de verte horen we leeuwen. De avond valt en in nog geen half uur tijd is het donker en horen we opnieuw gebrul. ‘Hoor je dat’, zegt de Ranger …waarop ik antwoord: ‘maar dat is achter ons’. Hij keert de jeep zo snel hij kan, maakt radio contact met de andere rangers en na een paar honderd meter stuiten we al op de 3 leeuwen broeders. Wat een waanzinnig onbeschrijflijk moment was het toen ze alle drie hun gebrul over de vlakte lieten galmen….

Het was weer genieten van de dieren wereld, de prachtige omgeving, de super luxe lodge…. Naast het slechte weer waar we ons dapper doorheen geslagen hebben was het vooral flink doorbikkelen tijdens de maaltijden… 4 gangen diners, uitgebreid ontbijt, de picknick mand op de kamer en de hightea…

Ja ik ga het weer missen, het totale nietsdoen …. The African Dream ….

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Deze keer blies niet de olifant met zijn lange snuit... maar een giraffe het verhaaltje uit!

Mapje Foto's van de Giraffen
Mapje Foto's van de Leeuwen
Mapje Foto's Along the Road
Mapje Foto's Impala, Olifant, Neushoorn, Kudu en Nyala

Ubuntu! ... Ik ben omdat wij zijn!

De farm is nog in slaap het is heerlijk rustig op het vreemd ademende geluid van de Hadeda’s na. Die scharrelen rustig door de tuin en wanneer ik de gordijnen open, vliegen ze schreeuwend op.
Het ochtend zonnetje is al warm als ik om 8.00 richting Anahat yogastudio vertrek. Blijft lastig in de schoolvakantie om op tijd op te staan, maar als je op bent denk ik toch elke keer weer…mmmm de beste tijd van de dag.
Op de R44 sluit ik aan in de langzaam rijdende file die zich gevormd heeft naar het Techno park, gelukkig altijd maar een kort stukje. Ik blijk vandaag de enige te zijn die zin had in yoga…heerlijk een privéles…nou na een uur en een kwartier dacht ik er ietsje anders over… Het was heerlijk hoor die extra aandacht maar ook wel erg intensief… Heb behoorlijk wat tijd nodig om weer in mijn ritme te komen.

Dus ga ik zo heel relaxt de boarding pass uitprinten, mijn koffertje inpakken en alles 3 keer checken voor ik morgenochtend met Diny naar KwaZulu Natal vertrek. Ach, je kent het al van mijn eerdere verhalen over op Safari gaan. Ook nu weer reis ik af naar de Leopard Mountain lodge, het is er wat verandert vooral in de luxe, wat natuurlijk prachtig is, maar het belangrijkste is de schitterende natuur…gecombineerd met heerlijk niets doen.

Twee uur vliegen en twee uur rijden en we zitten in een totaal ander Zuid-Afrika dan de West-Kaap.

Hier laat ik met gerust hart Jan en Floris achter die nu het groene boekje met tips en weetjes weer tevoorschijn halen om hun geheugen met betrekking tot huishouden en koken weer op te frissen.

Dinsdagavond ben ik weer terug, opnieuw een rijker mens…als dat al kan. Mooi op tijd om van de partij te zijn op onze wekelijkse ‘bookclub’…nou ja zo hebben we het maar gedoopt. Het enige wat we er lezen zijn wijnetiketten maar we wisselen levenservaringen, wijsheden en reisverhalen uit en vertelllen elkaar waar je echt naar toe moet om heerlijk te kunnen eten (alhoewel we allemaal verwoed lezers zijn hebben we het daar nou nooit over)…

Het leuke van de woensdag middag club is dat we zo van leeftijd verschillen (van 23 tot 71), dat het een ontspannen samenzijn is, dat er steeds meer mensen komen zodat er altijd nieuwe verhalen zijn uit alle windstreken van de wereld.
Woensdag had de manager al een prachtige lange tafel voor ons klaarstaan, de rosé en witte wijn gekoeld en parasolletjes omdat het om 16.00 nog wel erg warm in het zonnetje is. De plankjes met Billtong (het zo bekende gedroogde vlees) en potjes met olijven worden langzaam geleegd, want er wordt vooral veel gepraat. 

Er waren naast Diny nog twee nieuwe vrouwelijke gasten… goh wat waren de heren ineens druk. En in plaats van het gewoonlijke om 18.00 uur naar huis gaan werd het later en later…
Natuurlijk willen we weten waar je vandaan komt als je aanschuift en wat je doet… Deze week kwam onze Japanse vriendin net terug van haar trip naar Thailand, Cambodja en Singapore waar ze een kookcursus volgde. Namen Nederlandse vrienden afscheid van ons en Zuid-Afrika, zag onze vriend uit Zimbabwe een plaatselijke schone wel zitten en bleek 1 van de dames een half jaar in Tilburg te hebben gestudeerd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dus je kunt begrijpen dat ik ons boekclubje niet wil missen….onze regenboognatie in het klein op het terras van Bartinney Wine and Champagne bar.
We gaan de wereld niet redden of verbeteren in een paar uur tijd, maar we leggen contacten, luisteren naar elkaar en verrijken elkaars leven.
Een mooie gedachte die wel past op een dag als vandaag, de sterfdag van een groot man…Nelson Mandela. Ubuntu!  Ik ben omdat wij zijn!

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Ubuntu, uitgesproken als oe-BOEN-toe, is een etnische of humanistische filosofie het Afrika van beneden de Sahara die draait om toewijding en relaties tussen mensen onderling. Het woord komt voor in de Bantoetalen van Zuidelijke Afrika en wordt gezien als een traditioneel Afrikaans concept.

Er zijn vele vertalingen van 'ubuntu' mogelijk, waaronder:
"Eén-zijn"
"Menselijkheid tegenover anderen"
"Ik ben omdat wij zijn"

Een veel gebruikte definitie van ubuntu is "het geloof in een universeel gedeeld verbond dat de gehele mensheid verbindt".

Een langere definitie, zoals gebruikt door Aartsbisschop Desmond Tutu (1999): "Iemand met ubuntu staat open voor en is toegankelijk voor anderen, wijdt zich aan anderen, voelt zich niet bedreigd door het kunnen van anderen omdat hij of zij genoeg zelfvertrouwen put uit de wetenschap dat hij of zij onderdeel is van een groter geheel en krimpt ineen wanneer anderen worden vernederd of wanneer anderen worden gemarteld of onderdrukt."

Het begrip 'ubuntu' komt van het Zulu-gezegde: "umuntu ngumuntu ngabantu" of "een mens wordt pas een mens door andere mensen". We zijn wie we zijn doordat we worden gezien, doordat de mensen om ons heen ons als persoon respecteren en erkennen. Voor het "ik denk dus ik ben" van Descartes in Europa zou het Afrikaanse "ik ben omdat wij zijn" een prachtig alternatief zijn.

Het begrip ‘ubuntu' bestaat uit twee delen: ‘ubu' en ‘ntu'. ‘Ubu' zou je kunnen opvatten als het alles omvattende, dat wat alles omwikkelt. ‘Ubu' is het universum. Het is het geheel, de eenheid van alles. ‘Ntu' is het ontwikkelen, het ontvouwen van het universum door de mens. Binnen het begrip ‘ubuntu' besloten ligt de spanning tussen omwikkeld zijn en ontwikkelen, tussen omvat zijn en ontplooien. Door het ontplooien van het universum komt energie vrij, levenskracht, spiritualiteit.

Wat essentieel is van ‘ubuntu' is de fundamenteel andere zienswijze op de waarde van de individuele mens. Ligt bij ons de nadruk op het optimaliseren van het individu, van de ego, bij ‘ubuntu' geldt: mijn waarde wordt bepaald door mijn betekenis voor anderen.

Tekst overgenomen van Goes Afrika

 

Ebola en Giraffe kwijl in Zuid-Afrika

Mmm….lekker zeg ik….trek mijn schoenen uit en voel met mijn blote voeten de grassprietjes tussen mijn tenen, de zachte warme bries raakt mijn gezicht…en mijn oren vangen het geluid op van het tinkelen van de ijsblokjes in mijn glas.
Op de achtergrond verkleurt de Helderberg langzaam rood.
Wat verderop stoeien jongens, meisjes giechelen en het spel der verleiding is begonnen.

De heerlijke Zuid-Afrikaanse wijn, olijven en kaas gaan het best bij een gezellig samen zijn met vrienden liefst op een mooi wijnestate. We toasten op het goede leven en dan valt de naam LINDA. 

"Goh"' zegt mijn vriendin "ik heb nog een LINDA voor je liggen, maar opnieuw weer vergeten mee te nemen". "Ach jammer" zeg ik "komt dan nog wel"….
"Ja maar deze is speciaal, want hij gaat over Zuid-Afrika" en dan verteld ze me al een klein beetje dat er iets over jagen in staat……… Goh Trophy Hunting laat ik daar nou ontzettend op tegen zijn.

De Nederlandse bladen circuleren langzaam rond maar uiteindelijk heb ik het gelezen.

Ik weet niet meer zo goed wat ik er over schrijven moet. De foto’s zijn shockerend …Ja, ik weet dat er gejaagd wordt en daar heb ik niet zo heel veel moeite mee…maar de 'cannend hunting' en reclame maken voor deze manier van Safari dat gaat me te ver….
Ik kan er echt overstuur van raken.
Ik heb net een boek gelezen van één van de allereerste blanke jagers. Een biografie die zich afspeelt in het begin van 1900. Een tijd toen er op de vlaktes van Kenia in 1 telling meer dan 900 olifanten geteld werden. Hij heeft bijna 100 jaar geleden al ingezien dat natuur behoud belangrijker is dan een jacht trofee en heeft zich ingezet om dit wereldwijd te verspreiden en zijn safari’s te beperken tot het op pad gaan met de camera.
In Afrika en ver daarbuiten is geen vraag naar vlees van leeuwen en olifanten en bedenk direct ook maar dat het geld echt niet naar de lokale bevolking gaat. Het zal vooral deze manier van Safari in stand gaan houden...

Maar ik zal wel de Safari aanprijzen. Ja, ga lekker de ongerepte bush in met een Ranger, slaap in een tent, maak er prachtige bush wandelingen en ervaar de adrenaline stoot die er door je heen gaat als je er een buffel of neushoorn tegenkomt. Ik kan je verzekeren dat is een overweldigend gevoel van emotie, daar kan het doden van een prachtig wild en met uitsterven bedreigd dier echt niets meer aan toe voegen. Hoop dat mijn woorden er nog iets toe doen maar het zal vast niet helpen en daarom laat ik het hier maar bij.
Zo jammer dat LINDA dit laat zien want echt, er is zoveel meer moois te zien in Zuid-Afrika, het is goed om ‘t stukje te lezen… om onze ogen opnieuw…ja steeds weer opnieuw …te openen.

Ach nee hè… zitten ze nu weer met zijn allen te slapen?
Nu lopen de safari’s in Zuid-Afrika terug en niet omdat er niet gejaagd mag worden, maar omdat er Ebola in Afrika is. Als je meer wilt weten over Ebola open dan deze Link http://tvblik.nl/actualiteiten-achtergronden/ebola-feiten-en-fabels

 Ik dacht dat de meesten van ons toch onderwijs hebben gehad. Maar waarschijnlijk heeft de helft ontzettend zitten slapen tijdens de aardrijkskunde les. Hebben we tijdens deze lessen geen landkaarten en wereldbollen bestudeerd? Afrika staat toch al wel heel even op de kaart!

Over een paar weken komt Diny hier naar toe…. Voor alle mensen in en om Eindhoven …
U bent gewaarschuwd want ik stuur haar ook weer terug. Ik begrijp dat bij terugkomst de kaartclub al minder mensen heeft…want de schrik zit er goed in.
Ja, want als er iets mis is in Afrika dan geld dat direct voor 't hele continent. Goh nee hè…
Gaan we nu met zijn allen Zuid-Afrika en onze buurlanden mijden omdat er in Verweggistan Ebola is? Tussen Sierra Leone en ons land liggen 5500 kilometers. Voor de vergelijking dat is van Nederland naar Omsk in Rusland…. En ongeveer dezelfde afstand van de Ebola outbreak naar Nederland!
Misschien was het slim van LINDA om dat soort van informatie door te spelen… de grote van het continent met daarin alle landen…misschien vertellen waar de mooiste wildparken zijn en in welke natuurreservaten de fotoshoots gemaakt werden. Dan hebben we er met zijn allen een beetje een beeld bij als we het over Afrika hebben.

De LINDA Editorial was verreweg het leukste om te lezen. Dus zin in een Safari…gaan jullie lekker naar de Beekse Bergen, met een beetje mazzel heb je de LINDA ervaring van je leven een warme klodder giraffe kwijl in je nek…. Dat is toch veel beter dan bloed aan je handen!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

foto's zijn gemaakt afgelopen juli, de Zuid-Afrikaanse winter, in Kruger Nationaal park.

Interesting men….

Sommige mannen kunnen tot mijn verbeelding spreken. Hun levens lijken me dan zo interessant daar wil ik dan meer van weten. Een enkele keer krijg ik voet tussen de deur en soms vallen ze letterlijk binnen.
En vorige week vielen er 3 boeken binnen waaronder de biografie van Denys Finch Hatton en die kwam (zeer voor de hand liggend) direct boven op het stapeltje.
Onze gezamenlijke interesse is de hang naar Afrika en zijn avontuurlijke manier van leven intrigeert mij.
Alles wat hij doet, maar vooral wat hij niet doet ‘denk ik’ spreekt me aan. Zijn gevoel was zijn kompas in het leven, nooit ergens echt voor kiezen, maar in alles zijn vrijheid en gedachten trouw blijven. Vrienden maken en verhalen delen. Ik zit nog midden in zijn ‘leven’, als er iets anders voorbij komt.

Het boek met de titel:” Het Nieuwe Nietsdoen…Ontdek het geheim van een heerlijk simpel leven, van Gerhard Norman.
Oeps daar is het weer de connectie, de verwevenheid, het toeval… Het boek is niet in mijn bezit en ik ga het waarschijnlijk ook nooit lezen. Ging het wel direct Googlen om te zien waar het over gaat en wat mensen er als reactie’s op hebben.

En ik realiseer me maar al te goed waarom ik dit boek niet zal openslaan… Want dat nieuwe nietsdoen, wat ik veel liever ‘Het nieuwe anders doen’ zou noemen, dat is zo’n beetje mijn leven.
Begrijp uit de reacties dat veel mensen misschien wel anders zouden willen leven, maar nooit de stap zullen zetten. Soms een klein beetje die richting in willen gaan, maar de angst voor het onbekende blijkt vaak te groot en het loslaten van zekerheden dat is vaak ook een struikelblok.
Nee in mijn leven weinig tot geen status meer, de auto, het huis alles in bruikleen.
Geen werk, geen collega’s, geen dikke portemonnee.
En ja ik heb het vaak genoeg gehoord en ook gevoeld… vervelen jullie je niet, stomp je niet af….heb je nog wel iets om over te praten.
Een enkele keer ‘vaker dan me lief is’ komt het nog hard binnen. Vaak heb ik dan het gevoel heb dat ik me niet goed uitdruk, ik niet duidelijk kan maken waarom ik hiervoor kies. Ik het gevoel heb dat ik me moet verdedigen
Maar in mijn beleving en mijn gevoel is ons leven heel zinvol!

Waarom ik ook Jan en Floris daarin meegetrokken heb?
Omdat ik voelde dat het goed was.
In alles was het m'n gevoel dat zo overheersend was, het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het ook anders kan…dat alle waardering niet van de buitenwereld komt maar in jezelf zit.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me ook niet elke dag zo zeker voel van mijn zaak hoor! En ben blij en dankbaar dat we dat met zijn drieën zo voelen, zo kunnen we elkaar er ook in steunen.

De basis in mijn denken is goed en oprecht… en toch van tijd tot tijd laat ik me overhalen… me meesleuren in wat anderen denken. En weet je wat ... het is goed dat dat gebeurt, want zo blijf ik alert en weet ik dat ik de goede weg ingeslagen ben…zo overwin ik verdriet…krijg ik meer zelfvertrouwen…groei ik.

Gisteren zei iemand: Ik zou zo graag zoals jij willen zijn. Waarop ik vroeg hoe ben ik dan… nou zo vrij en vrolijk, van het leven genietend… gewoon zomaar vreemden aan durven spreken. En ik verwonder mij, zo kijken mensen tegen me aan?

Mmmm ja, als ik Denys Finch Hatton nou ergens op een terras zou treffen dan zou ik de stoute schoenen aantrekken en er op af gaan, praatje maken. Hopend dat hij wat levenswijsheid in het gesprek zou brengen en ik in die verhalen zijn passie kan voelen voor Afrika….

Denys Finch Hatton is de liefde van Karen Blixen in de film Out of Africa gebaseerd op een waar verhaal.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Nowhere left to go … than drown in love.

Zo mooi dat veel dingen in je leven een cirkeltje vormen, dat allerlei gebeurtenissen schakeltjes vormen en er soms onverwacht weer 1 bijkomt.
Op weg naar de supermarkt, schiet ik snel nog even de tweedehands boeken winkel in. De rij met de Classics is voor mij het eerst aan de beurt, ik ben niet echt op zoek naar iets, gewoon maar zien of er wat moois bijstaat. Jan is beter georganiseerd die heeft keurig alles, wat hij heeft of perse wil hebben, in lijstjes in zijn telefoon staan.

Mijn oog valt op een klein boekje, met een smoezelig gele kaft en toch voelt het direct als een klein juweeltje.
Op de voorkant prijkt een bruggetje… en ik sla een bruggetje naar 1995, naar de film over een Italiaanse vrouw wonend in Amerika, die verliefd wordt op een fotograaf.

Is het de periode (alweer 20 jaar geleden) in mijn leven die er voor zorgt dat ik deze film zo mooi vind of is het Meryl Streep die ik zo bewonder na haar rol in ‘Out of Africa’?
Ik heb niets met Amerika, South Iowa, waar de film zich afspeelt…maar het verhaal en de opnames zijn zo mooi, zo fascinerend, de tekst zo pakkend, de verliefdheid pijnlijk voelbaar en hartverscheurend.

Naast Meryl Streep geen Robert Redford maar Clint Eastwood …ja wat zal ik zeggen, in mijn ogen gewoon niet zo’n lekker ding. Maar ik denk dat dat ook het speciale van deze film is, alles is zo gewoon, de mensen niet uitgesproken mooi, het leven zo eenvoudig en ik geloof dat dat zo pakkend is.
‘Bridges of Madison County’ is naast ‘Out of Africa’ één van mijn favoriete films…en omdat boeken vaak veel beter zijn dan de film en ik een verwoed lezer ben vind ik het geweldig dat ik ‘zomaar’ in de tweedehandsboekwinkel tegen het in ’92 uitgegeven boekje van Robert James Waller aanloop. Rand 35, die zit in de pocket! (vandaag de dag delen door 14.5 om bij Euro’s uit te komen)

Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen maar Francesca, die toch heel tevreden met haar leven is komt van de ene op de andere dag in een emotionele rollercoaster.
En in mijn leven is dat rond ‘95 dan niet anders…een nieuwe relatie…een bruiloft…een zoon. Hevig verliefd zijn is niet eens genoeg want ik moet ook nog eens verliefd worden op Afrika.
De sfeer, het licht en de natuur…the African Dream…

postcard café @ Stark-Condè  Winery 

Het mag duidelijk zijn… dat verstand van mij laat me nogal eens in de steek en oeps daar gaan we weer. Ik verzuip in mijn gevoel, verlangen naar avontuur en zie in alles romantiek. Niets of niemand houdt me dan nog tegen…
Nou ja, er zijn gelukkig mensen die me wel weer met beide benen op de grond krijgen. Maar dan zijn zij voor de helft al op mijn hand.
Ik spartel mij omhoog, niet te ver…altijd in het achterhoofd rekening houden met de hoogte van het maaiveld…waar ik op de één of andere manier wel iets... maar nooit te ver boven uit wil steken.

Als je nu ook dit verhaal op je in wil laten werken bekijk dan de trailer…There are images that lie within my heart….ga op zoek naar het boekje of beter nog bestel de dvd. En op een heerlijk winterse avond ga je onderuit op de bank hangen… zwijmel zwijmel…oh ja en vergeet de tissues niet! Inmiddels heb ik het boekje al uit…en zoals zo vaak moet ik zeggen de film is waanzinnig maar de woordkeuzes in het boek zijn overweldigend… 

Tijd voor koffie @ the Postcard café, onderdeel van Stark-Condè Wines...In de prachtige Jonkershoek Vallei. Over uitzicht gesproken....

postcard café @ Stark-Condè  Winery

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

The connection between yoga...sculptures and wine

De laatste school termijn is vandaag ingegaan, dat betekend dat we net een weekje vrij achter de rug hebben. Denk altijd dat er niet veel gebeurt als we niet weggaan. Maar als ik de week even terug lees in mijn agenda waren er eigenlijk weer prachtige, kleine, bijzonder mooie momenten.

Het zijn gewoon niet altijd de meest voor de hand liggende dingen ‘van dat moment’ die ik de moeite waard vind om over te schrijven. Maar terug kijkend wil ik je toch even meenemen….

November 2012 schreef ik het stukje Tour l’Amour Franschhoek , De wijnfarm van Bartinney ligt aan de Helshoogte de weg die ik rijd als ik naar Franschhoek ga. Het logo van Bartinney wat mijn aandacht trekt is afgeleid van een prachtig bronzen beeld gemaakt door Dylan Lewis. Het zei mij verder niets, inspireerde alleen mijn fantasie.
Geen idee hoe ik er verzeild kwam maar sinds vorig jaar is de Bartinney winebar een beetje mijn vaste plekje geworden om er op woensdag middag wat gezellige tijd met vrienden door te brengen. Soms gewoon samen met vriendin Susan, een enkele keer vinden onze mannen dat ze wat interessants aan onze conversatie kunnen toevoegen (al lijken die nu ook steeds vaker van de partij te zijn), maar bijzonder is het als er nieuwe mensen aanschuiven, vrienden van vrienden of collega’s. Voor iemand die niet werkt een welkome afwisseling…

Het papier met de routebeschrijving rolt uit de printer, mijn yoga lessen zijn tijdelijk op de farm van een mede yogi. Oh wow, die route leidt me naar The Dylan Lewis Studio and Sculpture Garden. Door de ‘Art’ wandelingen in Stellenbosch ken ik zijn kat-achtige beelden en tijdens ons verblijf in Malelane begreep ik dat er op elke hole op de golfcourse een prachtig beeld van een Leopard van zijn hand stond.
Ben natuurlijk al helemaal in de ban van mijn yoga, maar nu ik les op deze farm krijg zie ik er nog meer naar uit.

Ik arriveer wat te laat, raak 2 maal de weg kwijt terwijl ik de weg omhoog volg… maar geniet van wat ik onderweg allemaal zie. Er wordt flink gewerkt aan de paden. Het aanplanten van het groen want dat moet nu echt, wil het nog aanslaan…en ik zie het bijna voltooide paviljoen wat eerst in Kirstenbosch National Garden stond. De open ruimte met de dam waar ik wat kunst omheen zie staan trekt mijn aandacht. Goh wat is het hier toch mooi. En ik prijs me gelukkig…komt toch zomaar weer op mijn pad!
Tijdens de les blijf ik wat langer op mijn hoofd staan om de boel goed te laten inzinken en bedenk dat ik op de terug weg toch een paar fotootjes ga maken.

In Februari moet alles klaar zijn en kun je er op afspraak een wandeling door de natuur gaan maken, de beelden bewonderen en het fantastische uitzicht op de Tafelberg en de False Bay op je in laten werken. Ik heb aangegeven dat ik dan zeker nog eens terugkom. Ik denk met wat Bartinney vrienden…die verstaan de levenskunst!

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Sweet Garden Life...

Met verbazing
volg ik je...
de onhandige schommelende manier
van voortbewegen.
Nooit eerder dan dit voorjaar
zag ik je...
een dansje maken
rond de pruimenboom
je dikke harige lijf
je zwart geel gestreepte pak

Ik speur de helder blauwe hemel af
wanneer ik je brommende geluid hoor
vaak eerder waarneembaar dan jijzelf

De snel bewegende vleugeltjes
houden stil bij een Touch down
doen de tere bloemen
zachtjes buigen

Jij vult je buikje
vliegt weer verder

Ik glijd onderuit

en sluit mijn ogen
Mooi Zoet leven…..Bumble Bee

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen
en zinnespeel met tekst, Astrid

Wedding dress...

Herinner me nog prima hoe ik een paar weken geleden ineens in een stroom versnelling geraakte. Hoe ik van mijn kalme leventje in de Zuid-Afrikaanse winter heel snel naar een feestelijke zomerjurk op zoek moest.
Na jaren het Afrikaanse continent niet te zijn afgeweest, moesten verzekerings- en ziektekostenpapieren snel doorgenomen worden. Jan gaat direct druk in de weer met mijn paperassen. Heerlijk hoor hoef ik me alleen maar druk te maken over wat er mee moet.

Zie ons nog zitten met het kersvers verloofde stel bij ons aan de eettafel en later voor een lunch bij Simonsig. En dat we toen nog dachten dat we zeker geen getuige zouden zijn van het huwelijk zodat ik heel stoer kon zeggen: ”Als ik zou komen kwam ik in Afrikaanse stijl”. En dat werd nu ineens waarheid. Ik ging daar zomaar even naar Nederland om naar de bruiloft te gaan van Harry en Heleen.

Ik durf wel te zeggen dat ze niet alleen hun hart aan elkaar hebben verloren, maar ook een beetje aan Zuid-Afrika. Al een paar maal waren ze hier, genoten ze van het afwisselende landschap en was vooral hun laatste trip veelal gericht op wild life. Naast het land is het hier natuurlijk ook genieten van het heerlijke eten, de vriendelijke mensen en onze prachtige taal!
Die taal vonden we terug op hun trouwkaart. Goh daar moet ik dan toch ook wat mee…
Stukje tekst voor in het fotoboek en een speech in het Zuid-Afrikaans mogen niet ontbreken, dus daar moet ik me ook op storten. Vriendin Susan moet het wel even controleren, want mijn Afrikaans is nog niet helemaal wat het zijn moet.

Donderdag ochtend is mijn ticket geboekt en om kosten te sparen reis ik in 24 uur via Dubai. Niks mis mee dacht ik zo, al zag ik wel ontzettend op tegen 7 uur in de nacht op het vliegveld bivakkeren. Maar goed dat schuif ik nog even voor me uit.

Op aanraden van Mimi (Amazink) ga ik de winkeltjes rond het taxi busjes station van Stellenbosch af op zoek naar Afrikaanse kleding, je kent het wel van die kleurige Vlisco jurken of lange Zulu gewaden versierd met kralen en stiksels dat mag ook. Die winkeltjes zijn natuurlijk allemaal 10x niks en behalve Violetté en mijzelf is er geen enkele blanke te spotten, heerlijk hoor dit is nog eens integreren. Maar helaas er is echt helemaal niets feestelijks te vinden. Wat een frustratie. Het internet maar op om te zoeken waar we nog meer terecht kunnen. Spreek met Violetté af om maandag naar de oude binnenstad van Kaapstad te gaan.

Longstreet, Kaapstad is ‘the place to be’ en in gedachten heb ik die straat al doorgelopen en denk ik te weten waar de betreffende winkel zit.
Oh wow wat een prachtige gewaden en hoeden hebben ze er, ik pas de ene na de andere lange jurk in allerlei kleuren en over het algemeen lekker glanzende stoffen…en toch bedenk ik dat het misschien wel heel erg over de top is en daarnaast….het is niet iets wat ik snel weer zal dragen. Voor een lunch zeker niet geschikt! Toch nog maar even verder kijken.

Iets verderop in de straat is de Afrikaanse overdekte markt, een grote winkel hal met allerlei kleine winkeltjes erin. Tussen de oorbellen, tassen, houtsnijwerk, hoeden, armbanden, kettingen en andere Afrikaanse snuisterijen vinden we ook een hoekje met stoffen en een juffrouw met een naaimachine. D’r staat een jurkje op een pop wat ik wel leuk vind, maar wat met geen mogelijkheid dichtgaat. Op deze manier moet ik dan kijken of het wel leuk is…wij denken van wel. Maar dan komt het dilemma…welk stofje.

Dit lapje is van de Congo, dat patroontje en kleurtje komt van Ghana…ik zie iets in zwart/wit. Ja, zegt mijn vriendin speel maar weer op zeker, gelijk heeft ze en daarvoor mocht ze ook mee. Uiteindelijk gaan we voor iets heel erg blauws, daar moet dan nog een doek bij voor op het hoofd en dan moet het nog gemaakt worden. Oh zegt Irene, de dame van het winkeltje en de naaimachine, het is zaterdag klaar en als er dan nog aanpassingen gedaan moeten worden dan doe ik dat wel direct. Ja, want dan heb ik nog geen week over…
En zo gezegd zo gedaan…Jan mocht op zaterdag mee om het op te halen…het meisje van het naastgelegen stalletje kwam al met sieraden aandragen en ook de tas was snel uitgezocht. Oh en dan komt de sport he…het afdingen… beetje heen en weer stoeien met de prijs en dan beiden met een brede lach elkaar omarmen. Heb er ineens weer een vriendin bij! Nog snel even oefenen met de Afrikaanse dames hoe de doek om het hoofd gaat en dan zorgen dat ik genoeg zelfvertrouwen heb om het als een Afrikaanse te dragen!

Zondag is de dag van de bruiloft, het weer is duidelijk niet om over naar huis te schrijven. Zomer in Brabant en op kousen had ik niet gerekend, mijn blauwe handen en benen kleurden in ieder geval prachtig bij mijn jurkje….brrr. Ik ben maar gast en dit regen-weer is natuurlijk het ergst voor het bruidspaar en zij zagen er fantastisch uit, voelden vast door alle spanning en verliefdheid niets van de kou.

De ambtenaar van de burgerlijke stand had bedacht dat het leuk was om iets in het Afrikaans voor te lezen. Nu ik daar als verrassing was en zij blijkbaar compleet van mijn bestaan op de hoogte was, werd ik direct gevraagd om als Zuid-Afrikaanse het door haar uitgezochte gedicht voor te dragen. Oeps nu kwam er wel heel veel aandacht mijn kant op zeker nadat ik ook al in haar toespraak vernoemd werd.
Zoveel dat ik besloot om ’s avonds mijn speech maar niet meer voor te lezen…en gelukkig was daar mijn ‘zeer verbaast over mijn aanwezigheid zijnde’ neef Wim die de honneurs waarnam.

Ondanks het koude regenachtige weer was het een geweldig mooie dag, met hele leuke mensen op een prachtige locatie. Dank je wel Harry en Heleen dat ik er bij mocht zijn! 

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst,
Astrid