Time to move on ...

In september 2005 is het 10 jaar geleden
dat ik voor het eerst mijn beide benen op Zuid-Afrikaanse grond zette.
Een vakantie van 3 weken waarin we op zoek gingen naar een huis,
want dat in Nederland was de avond voor vertrek verkocht...

Voor ons begon een nieuw leven, een spannend avontuur,
wat op den duur natuurlijk ook weer gewoon wordt.
Een paar verhuizingen verder en eigenlijk wel zo'n beetje ingeburgerd,
nou ja voor zover dat kan, is het tijd om ook de blog
een wat meer serieuzer karakter te gaan geven.

Om alle mails en telefoontjes van vrienden, familie en 'vrienden van vrienden'
een beetje te omzeilen is het idee geboren om de dingen die wij leuk vinden,
de plaatsen die wij bezoeken en dat waar ik geinteresseerd in ben,
te bundelen op een website.
Tips voor iedereen die de mooie plekjes van Zuid-Afrika wil bezoeken 

en
kennis wil maken met dit prachtige land.

Alles keurig geordend, zodat het ook gemakkelijk terug te vinden is
en nog altijd in mijn eigen eigengereide schrijfstijl ...
Kleine verandering is,
dat deze stukjes in het Engels worden geschreven.

De Blog gaat mee verhuizen naar de website,
maar deze blijf ik in het Nederlands schrijven
en zal zoals atijd iets persoonlijker zijn.
Is toch wat gemakkelijker omdat het in mijn eigen vertrouwde taal is,
de taal waarin ik toch nog altijd mijn emoties beter kan uiten....
Hoop dat jullie mee verhuizen naar
de nieuwe

www.zeelandhuys.co.za 

en natuurlijk mag je via de blog reageren

of een mailtje sturen
graag zelfs!

Een lieve schrijvers groet, Astrid

Food for Thoughts .....

De vaat van gisteravond is weer opgeruimd … na een gezellige Hollandse avond met vakantiegangers uit Nederland die het gelukkig helemaal niet koud hebben.

De haard is schoon, Jan is aan het klussen en ik zet me even tot het schrijven van een stukje voor de Blog… Nou eerst maar even koffie in het winterzonnetje. Bij 16º geen wind en een strak blauwe lucht is het heerlijk opwarmen…

Het gebeurt niet vaak maar er trekt een rilling langs mijn rug en dan nu niet van de kou …. Een paar wijnrank rijen van ons terrasje zijn ze aan het snoeien en de dames beginnen ineens prachtig te zingen, wat een mooie kadootjes  zijn dat toch. Ja, ik weet het, maar zie het lang niet altijd, het uitzicht is nog altijd fantastisch en het leven mooi en goed.

De 3 weken wintervakantie zitten er inmiddels weer op. Dit jaar helaas geen tripje gemaakt. Maar op mooie dagen met Jan of een vriendin wat leuke wijnestates of markten bezocht.
The Old Biscuit Mill stond al een hele tijd op het lijstje maar het kwam er maar niet van.

De markt is een echte aanrader, vooral als je van lekker eten en drinken houd. Alle landen van de wereld zijn geloof ik wel zo’n beetje vertegenwoordigd. We hebben weer onze ogen uitgekeken…van Franse stokbroodjes, Spaanse Paella, Italiaanse pasta, biologische groenten van eigen bodem, Turkse baklava, craft beer, Japanse Sushi, iets uit Korea, handgemaakte bonbons, Engelse Gingerman cookies, en nog 3 andere rijen vol stalletjes met lekkernijen naar de Argentijnse Steak. Onze ciabatta met mozzarella, pesto, basilicum en  tomaat werd zittend op een stoepje in de zon genuttigd …. begeleid door een heerlijk jazz muziekje van Manouche.

De winkeltjes zijn zeker de moeite van een bezoekje waard en dat kan ook op andere dagen van de week. Leuke pandjes verspreid door het oude gebouw en bijzondere artikelen die je lang niet overal tegenkomt.
Maar er gaat toch niets boven de gezelligheid van de zaterdag markt. We kopen nog iets leuks voor kleindochter Indy die, bij het schrijven van dit stukje, inmiddels is geboren. En die we in al haar glorie met de trotse ouders al op skype hebben gezien. Nadeel van ver weg wonen!

Afgelopen zaterdag zaten we weer op de Oude Libertas Slow Food markt, lekker om de hoek … oud en vertrouwd want het hoeft natuurlijk niet altijd ver weg en nieuw te zijn wat leuk is.

Dit weekend zullen we op zoek moeten gaan naar indoor activiteiten ben ik bang want Zuid-Afrika zet zich schrap voor een naderend koudefront en dit keer wordt er ook sneeuw verwacht op de hoger gelegen delen van Kaapstad. Ik moet er elk jaar weer om lachen, de tips stromen alweer binnen met de beste 10 plekken om sneeuw te kunnen zien. Bij die kou kan ik alleen maar denken aan dingen die me warmte geven. Misschien eens een receptje zoeken voor het maken van Glühwein…..

 Afgelopen zondag zaten we in het theater van het Rockwell Hotel om te genieten van een heuse ‘Drag Queen show’ en ja daar was de ‘Heat of Cape Town’ duidelijk voelbaar, we hebben heerlijk gelachen en gedanst. En terwijl ik dit schrijf komt er een fotootje op ‘Whats app’ binnen…nou dat kan ik jullie niet onthouden…..en hier was ik géén getuige van!

Het doet me denken aan de tijd van onze tienerjaren dat we posters van onze idolen boven het bed hadden hangen…Nou Janneman haal je niets raars in het hoofd… het is ik IN het bed of zij erboven...

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel ……… en ik vind dan wel de passende tekst!

Ramaine and RBL Produktion website
Theatre at the Rockwell website 

Thanks Marlize Stander for sending me the picture!

What’s the Truth….

Pff het is zo warm dat de zonnebril van mijn neus glijdt.
Vijf minuten geleden zei Jan nog "laten we lekker in het zonnetje gaan zitten" en inderdaad dat leek mij ook heerlijk… even vergetend dat ik ‘weliswaar een katoenen’ zwart colletje… langebroek en laarzen aan heb. Jackje had ik al in de auto laten liggen, want na het wandelingetje in de oude binnenstad wist ik al dat die niet meer nodig was…

We waren even de "beste koffie van de wereld" gaan proeven in Buitenkant straat…op alleen koffie kunnen we natuurlijk niet leven en de aanvullende lunch was er ook heerlijk, al schreef de UK Daily Telegraph daar niets over.

                                   

Ja, zij waren het die afgelopen juni deze zeer bijzondere plek aanprezen en uitriepen tot ‘Best coffee roaster’ in the World…. Bij het lezen van zulk nieuws krijg ik altijd het idee…;’Oh ja dat wil ik wel eens meemaken, proeven en zien’… 

Nou ik moet eerlijk zeggen dat de koffie, in mijn geval een ‘Flat White”, een cappuccino met niet zo’n grote hoeveelheid melk als normaal is in Zuid-Afrika, de beste was sinds heeeeel lange tijd…en zoals ze beloven zonder de bittere nasmaak! Dus dat klopt.

Maar wij waren vooral heel erg ondersteboven van de omgeving…de kostuums en de theatrale uitstraling van het etablissement. Begrijp nu wel dat we niet veel gewend zijn, want probeer ik Jan nog te vertellen dat ik de hele sfeer ergens zie tussen Pirates of the Caribean en Mad Max …als ik dat later aan Floris vertel zegt hij…’Oh je bedoeld SteamPunk’…Geen idee of ik dat bedoelde, maar als ik voor de Blog wat info zoek op de website van Truth Coffee roasting, staat het er duidelijk in vermeld en ja bij het terug kijken van de foto’s zie ik het ook op het menu verschijnen. 

Nou ja we zijn noooit te oud om te leren denk ik dan maar….en uiteindelijk zaten we er maar wel mooi en begrijpen we nu ook wat het inhoud…. Jeeemig wat worden we oud!

Na niet uitgepraat te raken over de plek waar we zijn belandt, het niet begrijpen dat het zich op deze locatie bevindt, weten we wel dat het te leuk… is om niet nog eens terug te gaan. Maar de middag is nog lang en we besluiten naar de Waterfront te gaan, de plek in de stad waar het ook in de winter nog vol toeristen is… beetje slenteren langs de winkeltjes… bezoekje aan de boekwinkel waar ik nog even een prachtige klassieker scoor. 

En dan is het wel tijd om even onderuit van een wijntje te gaan genieten… Harbour restaurant ligt lekker in het zonnetje en de ober prijst ons de Glen Carlou Chardonnay aan…ach ja zonder op de kaart te kijken of er nog iets anders is zeggen we ja… Thuis drinken we natuurlijk een hele fles voor de prijs van 1 glas, maar dan hangen we niet zo lekker op de witte skai buiten bank…zien we niet die rare snuiters allemaal voorbij komen en moeten we zelf inschenken. Haha zo praten we alles wel weer recht…we zitten tenslotte in een wereld stad…nietwaar…. Die skai bank was overigens niet zo’n succes… heel lekker als je opstaat, zo’n plakbroek aan je billen!

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Is there a bigger gift ..... as Freedom?

My anniversary present may be scattered
the diamond lost in all those years her sparkle
I guess she never belonged to me…

But Darling, If you could see me now
My eyes are clear, sparkling and glistering
As in this moment when I set my eyes on the ocean,
feel the last sun rays on my face
I am the most loved person on earth

Because there isn’t a bigger gift,
as your gift of freedom to me!
AZ

----------------------------------------------------

Mijn koffertje gepakt, cameratas en laptop alles staat klaar.
Ik zit te wachten alsof ik mijn eerste afspraakje heb.
Want spannend dat vond ik het allemaal wel hoor.
Voor het eerst écht alleen weg…
Niet met een vriendin, of alleen reizen en bij iemand op bezoek gaan.
Nee alléén naar een Guesthouse, erop uit gaan, restaurantjes zoeken en wandelen.

Ik zie er naar uit, niets moet, alles kan, vooral tot mezelf komen en lezen en schrijven.

Jan brengt me weg, een ritje van 75 minuten en deze keer wel over de snelweg want hij moet ook nog terug. De stilte in de auto is comfortabel en ik geniet van de rit, het uitzicht op de bergen, de blauwe lucht zo nu en dan onderbroken door een schaap-wolkje… wat vooral mooie schaduwen in het landschap tekent.

Zo vaak al voor de Auberge Burgundy met haar zacht blauwe luiken gestaan, een gebouw wat de sfeer oproept van Zuid-Europa. En nu stap ik daar, mijn kamer voor ‘t weekend binnen. Het Franse balkon, waarvan de ramen al wagenwijd open staan, laten het zonlicht binnen. Ze geven een uitzicht op de bergen waar Gansbaai ligt, links in het straatje ligt Hemingways bookshop, waar ze prachtige oude boeken verkopen en rechts kijk je uit over de Atlantische oceaan, die hier mengt met het warmere water van de Indische Oceaan.

Samen drinken we even aan de overkant bij het gelijknamige restaurant een kopje koffie en met een snelle kus neem ik afscheid van Jan. Uitpakken is vlug gebeurd, ik besluit een wandelingetje door het dorp te maken. Onderwijl bedenkend waar vanavond te gaan eten en zo beland ik opnieuw op het terras. Bestel een heerlijk glaasje wijn en geniet van de laatste zonnestralen.

Tijd om wat te schrijven voor het eten… een gedichtje…

Aan de ene kant blij dat ik vroeg ga eten, want zo ben ik er zeker van dat er een tafeltje vrij is, maar dan ben ik ook vroeg terug.  En bij het binnenkomen in het Guesthouse springen de lampen uit. Eskom zorgt door de stroom uit te schakelen, voor een romantische noot. De haard brandt in de huiskamer en de bewaker is zo vriendelijk om wat kaarsen te brengen zodat ik toch nog kan lezen, heb totaal geen zin om met 1 kaarsje in het donker en in de kou op mijn kamer te gaan zitten, ik houd het nog wel even vol zo…. Madame Bovary begint me te boeien.

De nacht blijkt lang te zijn, mijn kamer ligt boven de hal en aangezien ik een heel lichte slaper ben, heb ik iedereen thuis horen komen…..  en de bewaker zijn rondes horen maken. Voordeel van een slechte slaper te zijn is dat ik met gemak de volgende dag doorkom. Maar ik besluit de gehorigheid toch even te vermelden bij die aardige juffrouw aan de receptie, die me direct aanbied om later op de dag te verhuizen naar een andere kamer. 

Na mijn ontbijtje van French toast, sluit ik me op in mijn kamer om eens flink wat tekst weg te typen… Aan het einde van de ochtend mag ik verhuizen, deze kamer heeft helaas geen zeezicht en middagzon maar ligt wel heerlijk rustig.
Geen nood ik neem mijn laptop en tas mee, op naar de overkant naar Restaurant Burgundy waar ik na een heerlijke cappuccino, een wijntje bestel met een kaasplankje en gestaag doorga met typen. Zo nu en dan wel even genietend van al het lekkers en het uitzicht niet te vergeten. Tot nu toe nog geen walvissen gezien, das dan wel weer wel jammer.

Eind van de middag besluit ik nog even een wandeling langs het Cliff Path te maken, op het uitkijkpunt staat sinds een paar weken nieuwe kunst dus dat pak ik dan ook meteen maar mee. De klipdassies liggen heerlijk te zonnen en schrikken niet meer op van mensen die ze uitgebreid fotograferen. Ik beantwoord wat sms en chatjes want mijn vriendinnen zijn geloof ik bezorgd dat ik de dag niet doorkom.
En dan luister ik naar de golven die hier stukslaan op de rotsen en fonteinen van opspuitend water vormen. De zee, het verveeld nooit en heeft op de één of andere manier een kalmerende werking op me.

Het plan om tapas te gaan eten valt in het water, er is geen leeg tafeltje te bespeuren en daarnaast zou ik me hier vanavond helemaal niet thuis voelen, want de tent is tot de nok toe gevuld met rugby liefhebbers en de tv schalt door het etablissement. Iets wat je in Zuid-Afrika overigens vaker ziet hoor en absoluut niet mijn ding is. Dus word het Sushi bij Lemon and Butta, met uitzicht en dat bleek een uitstekende keus.

In het donker loop ik terug naar Auberge Burgundy, best raar want ik loop hier in Stellenbosch nauwelijks in de avond en nu ook nog alleen… maar ik bereik veilig, mijn nu lekker warme kamer. Nestel me in één van de grote rieten stoelen, schuif een bankje onder mijn benen en schrijf nog wat ….luister naar muziek …en droom later weg in een heerlijk bed.

Wakker worden van het koeren van de duiven en ander vrolijk fluitende vogels die in de dakgoot en het fonteintje aan het badderen zijn… een kopje rooibos thee in bed… Mmmm, wat jammer de laatste dag alweer.
Om half 11 staat Jan aan de deur, we wandelen samen langs de zee richting een leuk restaurantje wat ik eerder gespot heb om daar een ontbijtje te nemen. Het croissantje met zalm en scrambled egg smaakt verrukkelijk bij Just Pure Bistro en we hebben er weer een leuk plekje bij voor een volgende keer. Voelt goed om weer samen hand in hand terug te wandelen, een weekend is niets, had veel langer mogen duren van me….en toch leek het alsof ik heel lang weg was…

Durf er nu nog niet om te vragen, maar de blik in mijn gezicht en de verhalen verraden vast al mijn wens op een herhaling …. dat dit niet een eenmalig iets voor mij is mag duidelijk zijn….

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Everything leaves a trace

In de verte rolt de donder
de goot kan het hemelwater niet verwerken
Een heuvellandschap vol geultjes
Het water weegt zwaar
op de laatste tere bladeren.
Het is sterker dan de uitgeputte grond
laat haar sporen na
Zegent de Afrikaanse aarde
vind haar weg naar zee

Toto zingt …. Maar ik denk aan Guus
Ik denk aan Brabant
 broodgeur stijgt op uit de keuken
Het is een simpel leven
Als het regent zit je binnen
maakt geen verschil waar…
Een Brabants worstenbroodje
melancholie…
Alles laat zijn sporen na.

Het is even gestopt met regenen
de grijze wolkenlucht opent zich
heel even de zon
tick tick tick…
regen en een regenboog
de wind zwelt aan …een stortbui
Hondenweer is overal hetzelfde!
 laat natte sporen na…

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

First Lady ..... of Love

De zonnestralen vallen zo mooi door de rood verkleurde druiven bladeren.
En er is nauwelijks wind waardoor de temperatuur heerlijk van 3 graden oploopt tot wel 26 graden.
Na een paar dagen regen, wat ons totaal niet bevalt en waardoor we ook direct verveeld en depressief raken… eindelijk weer de zon. Ja, wat hebben we het moeilijk in de winter.
Maar mooi weer zorgt voor een snellere bloedstroom, wat zorgt voor beweging en dan moet er een plan gemaakt worden.
Want als er bij mij energie loskomt …. dan gaan de raderen draaien en wil ik er op uit.
In gedachten loop ik de R44, langs de wijn-estates die dichtbij zijn en toch nog nooit bezocht. Ja ze bestaan….!

Heerlijk dat ik de keuze mag maken. Nou ja, je weet waarschijnlijk wel hoe dat gaat….als je niets voorstelt zit je gewoon thuis! Dus als plan A niets voor je is, moet je plan B achter de hand hebben.
In gedachten ben ik Stellenbosch al uit…op weg naar Paarl.
Laibach…mmm wat zit daar ook alweer aan de rechterkant…Ja ik weet, ik moet het goed voorbereiden want anders zijn we het voorbij en voor degene die Jan niet kennen…die draait niet om hoor…
Bedenk opeens dat daar ook Warwick is, een wijnestate waar ik al eens met een vriendin was. Herinner me een groot terras en een grasveld met zitkussens aan een water….. met dit prachtige winter weer de uitgelezen locatie om er samen eens wat tijd door te brengen.

Je kunt er ook eten blijkt nu…en er is een leuk winkeltje met snuisterijen en natuurlijk wordt er ook wijn verkocht. Ik twijfel nog of we een wijnproeverij zullen doen, maar dan blijken we op het houtendek te moeten plaatsnemen. Normaal gesproken geen probleem maar vandaag wil ik toch echt wel in het zonnetje, dus op het grote terras.
De prachtige waterpartij is nu een groot diep gat met een laagje water…de dam is onder constructie…jammer! Vandaag dus een iets minder mooi uitzicht.
Geen nood draai ik me naar de andere kant, waar het het een 'Indian Summer' van kleuren is en waartussen ineens een rode telefooncel opdoemt. Het watertje wat langs het looppad naar beneden zou moeten stromen staat stil … net als de tijd.

Het door ons gekozen flesje rode wijn wordt door een allervriendelijkst meisje gebracht. 

Een Cabernet Sauvignon met de naam First Lady…
Doet me denken aan de eerste liefde…de eerste vrouw…
Doet me denken aan een gedicht wat ik pas las… ‘I hate Love’.

Dat als je ooit verliefd bent geweest, 

hoe verschrikkelijk het is,
hoe kwetsbaar je dat maakt,
Dat het je borstkas opent en dan je hart,
dat iemand anders dan zomaar naar binnen kan
en de boel overhoop kan halen..
Dat je je moet wapenen,
zodat niemand daar meer kan komen
om je pijn te doen.
Opnieuw is daar een vreemde
niet anders dan de voorgaande
die in je vreemde leven binnen wandelt
Je geeft een stukje van jezelf,
niet dat ze daarom gevraagd hebben.
Zij deden gewoon die dag iets stoms…
misschien kusten ze je of lachten ze naar je
en opnieuw is jouw leven niet meer alleen het jouwe.
Liefde gijzelt je.
Nestelt zich binnen in je, eet je op en laat je huilend in het donker achter
Een simpel zinnetje; ‘maar we blijven vrienden’
woorden die veranderen
in een glassplinter die zich naar je hart toewerkt
Oh het doet pijn…niet denkbeeldig
nee in het diepste van je ziel
pijn in je lijf
Liefde zou zo niet mogen zijn
Niet liefde
Ooh ik haat Liefde!  

Door mij vertaalde tekst van Neil Gaiman..

First Lady, iemands first Lady…Ja ooit was ik dat
En ja wat verloor ik vaak mijn hart, zijn er tranen gevloeid.
En dan gingen alle liedjes ineens over jou.
Maar het is net als met de wijn
Die First Lady is misschien bijzonder, maar
naar mate ze ouder wordt, meer rijpt…
ontwikkeld ze meer smaak
wordt ze ook wat voller
en meer op waarde geschat….
tenminste dat hoop ik te mogen zeggen als wijnliefhebber.

Proost op al die mooie First Ladies….

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Politic and religion

Iedereen die regelmatig iets van me leest weet dat mijn stukjes gaan over mijn leven in Zuid-Afrika en over de emoties die als een rode draad door mijn leven gaan. Het is niet moeilijk om te zeggen wat je voelt zolang je het maar dicht bij jezelf blijft. Daarnaast wil ik eigenlijk het liefst over van alles positief schrijven, omdat dat is zoals ik graag wil zijn, zoals ik me over het algemeen voel.
Voor degene die mij ook op Facebook volgen, zij weten dat ik daar actief bezig ben, vaak iets plaats, maar net als op de Blog me verre van politiek en religie houd. Ik wil mijn handen namelijk niet branden aan iets waar ik geen verstand van heb.
Niet omdat me dat niet interesseert, want dat doet het me welzeker. Ik hoor graag de mening van anderen en hun verhaal hoe ze opgroeien in wat voor omstandigheden en met welke achtergrond. Want op deze manier leer ik mensen kennen, het land beter begrijpen en ontstaan er vriendschappen.

Dus toen ik afgelopen week een vriendschap verzoek kreeg om me aan te sluiten bij een groepje op Facebook met de bedoeling naar iemand anders te 'luisteren' die op een positieve manier het land zou willen veranderen, zei ik direct ja.....

Hij plaatste een verhaal over hoe hij opgroeide in Zuid-Afrika, wat zijn ouders deden, waar de normen en waarden lagen in hun gezin en hoe hij uitgroeide tot een Afrikaner met een sterk gevoel voor gelijkheid. Dat deze dingen niet altijd overeen kwamen met hoe zijn ouders in het leven stonden mag duidelijk zijn... 
Hoe een bepaald incident altijd in zijn hoofd bleef hangen en dat dat moment ervoor zorgde dat hij wilde laten zien dat het ook anders kan...nee anders moet. Dat vijandigheid ons nergens brengt, dat we vooral niet over verschillen moeten praten maar over onze overeenkomsten. Dat het niet gaat om al die kleuren in de regenboog natie, maar dat we misschien moeten naar een vlag met maar 1 kleur ....niet de verschillen benadrukken, het niet hebben over hoe slecht het is en vooral niet steeds terug grijpen naar het verleden.

Positief zijn dat is waar het om draait, de mooie dingen willen zien, vooruit kijken en streven naar een betere wereld....nou dat past mij wel...

Door zijn verhaal ging direct mijn brein werken, het raakte mij en bracht mijn gedachten terug ergens in het einde van de  jaren '70. 

Ik die eigenlijk nog zo weinig weet van het land waar ik deze dagen woon. Ik die nauwelijks iets weet over Apartheid, had ouders die niet politiek geinteresseerd waren, zeker als het buiten de grenzen van Nederland plaats vond. Maar Afrika was een continent dat mij wel intrigeerde .... en 1 van mijn eerste herinneringen gaat terug naar de jaren 70.

Veghel, in de kapel naast de Sint Lambertus kerk zijn een paar noodlokalen voor het Franciscus college ingericht.
Ik zit in de geschiedenis les van Meneer Rietveld waar mijn uitzicht, als ik mijn aandacht van de leraar verschuif naar rechts, een grote poster op de deur van een kast zie. Ik zie die poster zo voor me...akelig vond ik hem en snappen deed ik het ook niet. Met het beeld duidelijk op mijn netvlies en de tekst in mijn geheugen gegrift was het niet moeilijk de afbeelding terug te vinden op het internet. Heb die poster boven het stukje geplaatst. Waarschijnlijk heeft de leraar wel wat verteld over Apartheid, maar dat kan ik me niet herinneren. Wel dat hij me een uitbrander gaf omdat ik mijn boterhammen in de afvalbak gooide met de woorden dat er zoveel honger in de wereld was en dat terugbracht naar Afrika. U ziet, Meneer Rietveld, ik ben het niet vergeten....

Ik werd ziekenverzorgende en kwam zo in contact met mensen met verschillende achtergronden, verschillende religies en uit andere landen...en ik genoot van de verhalen die al die verschillende mensen met me wilde delen. Sommigen mensen spoken nog steeds door mijn hoofd omdat ze met hun verhalen een onuitwisbare herinnering bij me achtergelaten hebben. Verhalen die me interesseerden omdat ze me rijker maakten me deden groeien. Ik vergeet nooit de Somalische vrouw die de Nederlandse taal niet sprak, die overleed en op rituele manier verzorgd moest worden en ik die daarbij mocht helpen....stromend water en doeken...zo bijzonder.
Nu woon ik in Zuid-Afrika en probeer ik te vertellen en uit te leggen aan mijn Nederlandse vrienden hoe dat nu is...waarbij ik altijd aardig en positief wil blijven...niet omdat ik de andere kant niet zie...niet omdat ik mijn ogen en oren er voor sluit. Maar omdat ik nog altijd denk: Ik ben niet echt van hier...ik heb hier geen geschiedenis...misschien vertel ik het verkeerd en is mijn kennis niet voldoende.

En met dit in mijn achterhoofd is mijn belangstelling voor Afrika alleen maar gegroeid, niet wetende waar het om moest gaan, maar wel wetende dat ik hier wil wonen. Dat ik er deel van uit wil maken.
Vrienden die ik hier nu heb, helpen me om de weg te vinden. Een pad dat me leidt naar een toekomst, zonder de geschiedenis te vergeten van dit prachtige land. En gaande weg het pad dat ik volg, zal ik fouten maken, dingen verkeerd interpreteren en leren. Ik zal teleurgesteld zijn in mijn Zuid-Afrikaanse vrienden die ik niet altijd begrijp, omdat ze een andere achtergrond, cultuur, religie en gewoonte hebben.
Maar in alles ben ik dankbaar dat ik er deel van mag uitmaken, dat ik mijn ideeën, kennis en gevoelens kan delen, maar dat ik andersom ook heel veel van hen kan leren.
Dank je wel Zuid-Afrikaanse vrienden voor alle informatie die jullie spuien zodat ik mijn gedachten kan bijstellen en mentaal kan groeien!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Keep Calm...easier said than done..

Na een roerig jaar is het inderdaad wel weer tijd om wat kalmer te worden.

Onbewust maar vaak genoeg ook bewust heeft mijn moeder een grote rol gespeeld in mijn afgelopen levensjaar. En daardoor was het naast mijn tripje naar Nederland, een heel bewogen, emotioneel jaar.
Een nummer zegt allemaal niet zoveel, dat begrijp ik. Maar als degene, waar je een sterke band mee had en voor mijn gevoel is die band er nog steeds, niet ouder word dan 50 dan sta je regelmatig stil bij het feit dat je al zoveel meer in goede gezondheid hebt mee mogen maken dan zij.

Wordt het ons aangepraat dat 50 een omslagpunt is, nemen de hormonen een loopje met ons en raken we allemaal ineens in de ’midlife crisis’. Prachtig woord trouwens…midden in het leven crisis…. ik ben pas op de helft, dus nog tijd genoeg om de balans op te maken.
Heb ik bereikt wat ik wilde, waar wil ik nog voor gaan…
En zo gingen en gaan mijn gedachten alle kanten op, heb ik het gevoel dat ik eruit moet halen wat erin zit. Ook komt heel voorzichtig de angst om de hoek kijken dat sommige dromen en verlangens meer vorm moeten krijgen…

Maar een lang gekoesterde droom gaat binnenkort uitkomen … zou zomaar een nachtmerrie kunnen worden. Want ik ga wat tijd met mezelf doorbrengen. En ik weet eigenlijk niet zo heel zeker of Astrid en ik het altijd zo goed met elkaar kunnen vinden…we houden heel wat dialogen, sparren wat af. Sluiten compromissen, proberen dingen los te laten, elkaar te vinden en ook lief en begrip vol te zijn.
In al die opzichten ben ik een echte tweeling…in sterrenteken dan wel te verstaan.
Maar het is nooit saai…er is altijd wat gaande en anders zorg ik daar wel voor.

50 plus en ik ben van plan er nog heel wat plusjes aan vast te plakken… Tijd voor koffie met taart….

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Kalk Bay, sea, mountains and lovely food...

Op een mooie dag als iedereen in Zuid-Afrika vrij is, besluit ik met een vriendin een uitstapje te maken naar Kalkbay.
We rijden dus hier de farm af en volgen de Baden Powell drive oftewel de R310. Hier om de hoek zijn ze hard of beter gezegd al lang, aan die weg aan het werk. Een gedeelte wordt van 2 naar 4 banen gewijzigd en er worden ook een heleboel lantaarnpalen, op nog geen 100 m van elkaar!!! geplaatst. Dat laatste irriteert en fascineert mij enorm. Ze zouden hier in Zuid-Afrika contact moeten leggen met die Licht kunstenaar ‘Roosegaarde’ en Glowing lines naast deze wegen moeten aanbrengen is mijn idee… overdag laden die lijnen op door zonlicht en daar hebben we voldoende van, maar het ontbreekt ons nogal aan elektriciteit. Voorlopig hebben we elke dag weer stroomonderbrekingen van een paar uur en dat door het hele land….lastig voor huishoudens zonder generator…maar wat denk je van de verkeersopstoppingen omdat stoplichten niet werken en de vele bedrijven die stil liggen.

Goed ik belandde dus even op een zijspoor en omdat ik de link ging toevoegen bedacht ik dat ik deze informatie ook maar naar een lokaal radiostation moest sturen. Die hadden namelijk een item over hoe we energie zouden kunnen besparen. Maar terug naar ons dagje uit!

Het is een tripje met de auto van 39.5 km waar we 40 minuten over zouden moeten doen. Achter Macassar en Kayelitsha door met aan onze linkerkant de False Bay… heel veel water en zand gaan langzaam voorbij… Voor ons en achter ons een sliert van auto’s met dagjes mensen. Geloof dat vandaag iedereen naar de Cape Peninsula gaat, we zijn in de buurt van Muizenberg en beginnen ons al zorgen te maken waar en of we wel ergens een parkeerplaats zullen vinden. Dat bleek na een uur onderweg te zijn, mee te vallen. De parkeerwacht denkt dat we niet kunnen parkeren… denk ik… want hij helpt ons allerliefst met aanwijzigen. Zullen we hem later wel een tip voor geven….

Toe aan koffie dacht ik zo….. maar eenmaal binnen bij ‘Cape to Cuba’ waar je tot je enkels in het zand zakt, de stoeltjes allerlei kleuren hebben, een prachtig uitzicht over de baai, de mooie jongens met
Che Guevara baretten en een plafond vol kroonluchters, bleek dat toch meer een plek te zijn om een cocktail te drinken. Nou wat erg……

Even een wandelingetje over de ‘boulevard’, meer een brede stoep hoor maar ik wil graag in de tropische sfeer blijven, zo lopen we naar de pier waar de lokale bevolking probeert een plekje te veroveren in de plaatselijke ‘Fish and Chips shop’… en wat ze al niet meer voor lekkers verkopen. Het hangt er met de benen buiten dus ‘vers en goed’ maakt hier naam.
Wij lopen richting Harbour House restaurant om even te kijken wat het is…ik ben er namelijk nog nooit geweest, nou het is zeker een plek om terug te gaan voor een romantisch dinertje… ach wat nou toch terug gaan. En we besluiten om te vragen of er een tafeltje vrij is…. “Ja”, zegt de juf “tafeltje 65 is nog vrij” en ik schrijf het hier op, want zo kan ik het later ook nog eens terug vinden. Dat tafeltje wat nog vrij is blijkt het beste plekje in het restaurant te zijn, in een hoek … omgeven door glas, met een uitzicht….wow hey!

We kiezen voor vis gerechten en een heerlijk glaasje wijn, hoe slecht kun je het hebben. We raken niet uitgepraat, nemen overal foto’s van. We zien zeemeeuwen krabbetjes vangen en de vissersboten binnenlopen met de vangst van vandaag. Heerlijk relaxed lopen we terug naar de pier en zien hoe de talloze kratten met kreeft ingeklaard worden, hoe op de afslag de vis wordt schoongemaakt en een oude zeeleeuw zijn territorium bewaakt.

De dag loopt op zijn eind … en wij op ons gemakje richting auto, het idee hebbende dat we nog even gaan winkelen, maar we belandden voor koffie bij Lekker. 

 

Oh weer zo’n gezellig plekje waar alle nationaliteiten en leeftijden zich verzamelen, waar de bar zo geplaatst is dat je binnen of buiten kunt zitten…de hele glaswand open geschoven is zodat je ook contact hebt met het straatleven….

 

Wat jammer dat het dagje Kalkbay al weer om is…we gaan op huis aan en later stuurt Hedwig me deze prachtige foto als afsluiting van een heerlijke dag samen, om niet te vergeten hoe mooi het hier is en hoe bijzonder het land maar ook onze vriendschap is!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

"Donder en Blixem"

Nu het warme weer over is
en de dreiging op onweer
uit de lucht is

de zomergasten 

weer vertrokken zijn naar het noorden
worden de nachten kouder

en ook langer

De zaklamp paraat op de eettafel
de regenlaarzen op de trap
De geur van Johnson babypoeder
hangt in mijn badjas
Het gras is nachtelijk nat
Als ik buiten sta
in het holst van de nacht

Zachtjes roepend
Blix plasje doen….

Was het niet zo dat je een voorjaars pup moet nemen? Maar goed we konden weer eens niet wachten. Na de dood van Gunnar hadden we even rust bedacht tot de laatste logeerpartij over zou zijn. Rustig rondkijken of er ergens een nestje Golden Retrievers is geboren.
Laat het nou in Stellenbosch zijn…10 kleine bolletjes wol, dartelend door het gras. Ze geeuwen zachtjes, ruiken verrukkelijk en zijn zo knuffelig dat je ze allemaal wel zou willen meenemen.
We zoeken een reutje uit, hij krijgt zijn naam en een rood bandje.
Onze zesde Golden moet natuurlijk ook weer een Scandinavische naam hebben, daar is natuurlijk een goede reden voor…grote blonde mannen, die komen daar vandaan!

Thor is de Noorse god van de donder en wat past daar beter bij dan Blix… Eigenlijk afgeleid van Baron von Blixen…ja hoor daar komt ie weer…de ontrouwe echtgenoot van Karen Blixen. De vrouw die een farm had in Afrika, aan de voet van de Ngong Hills in Kenia. Bekend door de film en het boek ‘Out of Africa’, geschreven door Isak Dinessen. Zo vallen alle puzzelstukjes weer samen….

10 April halen we hem op… Thor was een beetje suf in het alleen zijn. Maar de storm in zijn leven was nou ook weer niet waar hij op zat te wachten. Na twee nachten als Ma Flodder in de donkere nacht buiten te hebben gestaan, was hij al klaar om de nacht volledig stil door te brengen in zijn bench. Pfff dat viel 100% mee. Hij gaat al mooi zitten, bouwt een hunnebed van verzamelde kiezelsteentjes in het gras en vindt het heerlijk om door de ‘vol’ gras gegroeide sloten te struinen…

Ach wat is het gezellig om zo’n naar babypoeder ruikende, Blixemse donderstraal in huis te hebben. Ik ben nog wel wat huiverig voor het komende jaar, want ik weet uit ervaring dat het nog afzien gaat worden…maar waarom zou ik…zou best heel erg mee kunnen vallen!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid