Is there a bigger gift ..... as Freedom?

My anniversary present may be scattered
the diamond lost in all those years her sparkle
I guess she never belonged to me…

But Darling, If you could see me now
My eyes are clear, sparkling and glistering
As in this moment when I set my eyes on the ocean,
feel the last sun rays on my face
I am the most loved person on earth

Because there isn’t a bigger gift,
as your gift of freedom to me!
AZ

----------------------------------------------------

Mijn koffertje gepakt, cameratas en laptop alles staat klaar.
Ik zit te wachten alsof ik mijn eerste afspraakje heb.
Want spannend dat vond ik het allemaal wel hoor.
Voor het eerst écht alleen weg…
Niet met een vriendin, of alleen reizen en bij iemand op bezoek gaan.
Nee alléén naar een Guesthouse, erop uit gaan, restaurantjes zoeken en wandelen.

Ik zie er naar uit, niets moet, alles kan, vooral tot mezelf komen en lezen en schrijven.

Jan brengt me weg, een ritje van 75 minuten en deze keer wel over de snelweg want hij moet ook nog terug. De stilte in de auto is comfortabel en ik geniet van de rit, het uitzicht op de bergen, de blauwe lucht zo nu en dan onderbroken door een schaap-wolkje… wat vooral mooie schaduwen in het landschap tekent.

Zo vaak al voor de Auberge Burgundy met haar zacht blauwe luiken gestaan, een gebouw wat de sfeer oproept van Zuid-Europa. En nu stap ik daar, mijn kamer voor ‘t weekend binnen. Het Franse balkon, waarvan de ramen al wagenwijd open staan, laten het zonlicht binnen. Ze geven een uitzicht op de bergen waar Gansbaai ligt, links in het straatje ligt Hemingways bookshop, waar ze prachtige oude boeken verkopen en rechts kijk je uit over de Atlantische oceaan, die hier mengt met het warmere water van de Indische Oceaan.

Samen drinken we even aan de overkant bij het gelijknamige restaurant een kopje koffie en met een snelle kus neem ik afscheid van Jan. Uitpakken is vlug gebeurd, ik besluit een wandelingetje door het dorp te maken. Onderwijl bedenkend waar vanavond te gaan eten en zo beland ik opnieuw op het terras. Bestel een heerlijk glaasje wijn en geniet van de laatste zonnestralen.

Tijd om wat te schrijven voor het eten… een gedichtje…

Aan de ene kant blij dat ik vroeg ga eten, want zo ben ik er zeker van dat er een tafeltje vrij is, maar dan ben ik ook vroeg terug.  En bij het binnenkomen in het Guesthouse springen de lampen uit. Eskom zorgt door de stroom uit te schakelen, voor een romantische noot. De haard brandt in de huiskamer en de bewaker is zo vriendelijk om wat kaarsen te brengen zodat ik toch nog kan lezen, heb totaal geen zin om met 1 kaarsje in het donker en in de kou op mijn kamer te gaan zitten, ik houd het nog wel even vol zo…. Madame Bovary begint me te boeien.

De nacht blijkt lang te zijn, mijn kamer ligt boven de hal en aangezien ik een heel lichte slaper ben, heb ik iedereen thuis horen komen…..  en de bewaker zijn rondes horen maken. Voordeel van een slechte slaper te zijn is dat ik met gemak de volgende dag doorkom. Maar ik besluit de gehorigheid toch even te vermelden bij die aardige juffrouw aan de receptie, die me direct aanbied om later op de dag te verhuizen naar een andere kamer. 

Na mijn ontbijtje van French toast, sluit ik me op in mijn kamer om eens flink wat tekst weg te typen… Aan het einde van de ochtend mag ik verhuizen, deze kamer heeft helaas geen zeezicht en middagzon maar ligt wel heerlijk rustig.
Geen nood ik neem mijn laptop en tas mee, op naar de overkant naar Restaurant Burgundy waar ik na een heerlijke cappuccino, een wijntje bestel met een kaasplankje en gestaag doorga met typen. Zo nu en dan wel even genietend van al het lekkers en het uitzicht niet te vergeten. Tot nu toe nog geen walvissen gezien, das dan wel weer wel jammer.

Eind van de middag besluit ik nog even een wandeling langs het Cliff Path te maken, op het uitkijkpunt staat sinds een paar weken nieuwe kunst dus dat pak ik dan ook meteen maar mee. De klipdassies liggen heerlijk te zonnen en schrikken niet meer op van mensen die ze uitgebreid fotograferen. Ik beantwoord wat sms en chatjes want mijn vriendinnen zijn geloof ik bezorgd dat ik de dag niet doorkom.
En dan luister ik naar de golven die hier stukslaan op de rotsen en fonteinen van opspuitend water vormen. De zee, het verveeld nooit en heeft op de één of andere manier een kalmerende werking op me.

Het plan om tapas te gaan eten valt in het water, er is geen leeg tafeltje te bespeuren en daarnaast zou ik me hier vanavond helemaal niet thuis voelen, want de tent is tot de nok toe gevuld met rugby liefhebbers en de tv schalt door het etablissement. Iets wat je in Zuid-Afrika overigens vaker ziet hoor en absoluut niet mijn ding is. Dus word het Sushi bij Lemon and Butta, met uitzicht en dat bleek een uitstekende keus.

In het donker loop ik terug naar Auberge Burgundy, best raar want ik loop hier in Stellenbosch nauwelijks in de avond en nu ook nog alleen… maar ik bereik veilig, mijn nu lekker warme kamer. Nestel me in één van de grote rieten stoelen, schuif een bankje onder mijn benen en schrijf nog wat ….luister naar muziek …en droom later weg in een heerlijk bed.

Wakker worden van het koeren van de duiven en ander vrolijk fluitende vogels die in de dakgoot en het fonteintje aan het badderen zijn… een kopje rooibos thee in bed… Mmmm, wat jammer de laatste dag alweer.
Om half 11 staat Jan aan de deur, we wandelen samen langs de zee richting een leuk restaurantje wat ik eerder gespot heb om daar een ontbijtje te nemen. Het croissantje met zalm en scrambled egg smaakt verrukkelijk bij Just Pure Bistro en we hebben er weer een leuk plekje bij voor een volgende keer. Voelt goed om weer samen hand in hand terug te wandelen, een weekend is niets, had veel langer mogen duren van me….en toch leek het alsof ik heel lang weg was…

Durf er nu nog niet om te vragen, maar de blik in mijn gezicht en de verhalen verraden vast al mijn wens op een herhaling …. dat dit niet een eenmalig iets voor mij is mag duidelijk zijn….

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid