Voor degene die mij ook op Facebook volgen, zij weten dat ik daar actief bezig ben, vaak iets plaats, maar net als op de Blog me verre van politiek en religie houd. Ik wil mijn handen namelijk niet branden aan iets waar ik geen verstand van heb.
Niet omdat me dat niet interesseert, want dat doet het me welzeker. Ik hoor graag de mening van anderen en hun verhaal hoe ze opgroeien in wat voor omstandigheden en met welke achtergrond. Want op deze manier leer ik mensen kennen, het land beter begrijpen en ontstaan er vriendschappen.
Dus toen ik afgelopen week een vriendschap verzoek kreeg om me aan te sluiten bij een groepje op Facebook met de bedoeling naar iemand anders te 'luisteren' die op een positieve manier het land zou willen veranderen, zei ik direct ja.....
Hij plaatste een verhaal over hoe hij opgroeide in Zuid-Afrika, wat zijn ouders deden, waar de normen en waarden lagen in hun gezin en hoe hij uitgroeide tot een Afrikaner met een sterk gevoel voor gelijkheid. Dat deze dingen niet altijd overeen kwamen met hoe zijn ouders in het leven stonden mag duidelijk zijn...
Hoe een bepaald incident altijd in zijn hoofd bleef hangen en dat dat moment ervoor zorgde dat hij wilde laten zien dat het ook anders kan...nee anders moet. Dat vijandigheid ons nergens brengt, dat we vooral niet over verschillen moeten praten maar over onze overeenkomsten. Dat het niet gaat om al die kleuren in de regenboog natie, maar dat we misschien moeten naar een vlag met maar 1 kleur ....niet de verschillen benadrukken, het niet hebben over hoe slecht het is en vooral niet steeds terug grijpen naar het verleden.
Positief zijn dat is waar het om draait, de mooie dingen willen zien, vooruit kijken en streven naar een betere wereld....nou dat past mij wel...
Door zijn verhaal ging direct mijn brein werken, het raakte mij en bracht mijn gedachten terug ergens in het einde van de jaren '70.
Ik die eigenlijk nog zo weinig weet van het land waar ik deze dagen woon. Ik die nauwelijks iets weet over Apartheid, had ouders die niet politiek geinteresseerd waren, zeker als het buiten de grenzen van Nederland plaats vond. Maar Afrika was een continent dat mij wel intrigeerde .... en 1 van mijn eerste herinneringen gaat terug naar de jaren 70.
Veghel, in de kapel naast de Sint Lambertus kerk zijn een paar noodlokalen voor het Franciscus college ingericht.
Ik zit in de geschiedenis les van Meneer Rietveld waar mijn uitzicht, als ik mijn aandacht van de leraar verschuif naar rechts, een grote poster op de deur van een kast zie. Ik zie die poster zo voor me...akelig vond ik hem en snappen deed ik het ook niet. Met het beeld duidelijk op mijn netvlies en de tekst in mijn geheugen gegrift was het niet moeilijk de afbeelding terug te vinden op het internet. Heb die poster boven het stukje geplaatst. Waarschijnlijk heeft de leraar wel wat verteld over Apartheid, maar dat kan ik me niet herinneren. Wel dat hij me een uitbrander gaf omdat ik mijn boterhammen in de afvalbak gooide met de woorden dat er zoveel honger in de wereld was en dat terugbracht naar Afrika. U ziet, Meneer Rietveld, ik ben het niet vergeten....
Ik werd ziekenverzorgende en kwam zo in contact met mensen met verschillende achtergronden, verschillende religies en uit andere landen...en ik genoot van de verhalen die al die verschillende mensen met me wilde delen. Sommigen mensen spoken nog steeds door mijn hoofd omdat ze met hun verhalen een onuitwisbare herinnering bij me achtergelaten hebben. Verhalen die me interesseerden omdat ze me rijker maakten me deden groeien. Ik vergeet nooit de Somalische vrouw die de Nederlandse taal niet sprak, die overleed en op rituele manier verzorgd moest worden en ik die daarbij mocht helpen....stromend water en doeken...zo bijzonder.
Nu woon ik in Zuid-Afrika en probeer ik te vertellen en uit te leggen aan mijn Nederlandse vrienden hoe dat nu is...waarbij ik altijd aardig en positief wil blijven...niet omdat ik de andere kant niet zie...niet omdat ik mijn ogen en oren er voor sluit. Maar omdat ik nog altijd denk: Ik ben niet echt van hier...ik heb hier geen geschiedenis...misschien vertel ik het verkeerd en is mijn kennis niet voldoende.
En met dit in mijn achterhoofd is mijn belangstelling voor Afrika alleen maar gegroeid, niet wetende waar het om moest gaan, maar wel wetende dat ik hier wil wonen. Dat ik er deel van uit wil maken.
Vrienden die ik hier nu heb, helpen me om de weg te vinden. Een pad dat me leidt naar een toekomst, zonder de geschiedenis te vergeten van dit prachtige land. En gaande weg het pad dat ik volg, zal ik fouten maken, dingen verkeerd interpreteren en leren. Ik zal teleurgesteld zijn in mijn Zuid-Afrikaanse vrienden die ik niet altijd begrijp, omdat ze een andere achtergrond, cultuur, religie en gewoonte hebben.
Maar in alles ben ik dankbaar dat ik er deel van mag uitmaken, dat ik mijn ideeën, kennis en gevoelens kan delen, maar dat ik andersom ook heel veel van hen kan leren.
Dank je wel Zuid-Afrikaanse vrienden voor alle informatie die jullie spuien zodat ik mijn gedachten kan bijstellen en mentaal kan groeien!
Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
No comments:
Post a Comment