Is there a bigger gift ..... as Freedom?

My anniversary present may be scattered
the diamond lost in all those years her sparkle
I guess she never belonged to me…

But Darling, If you could see me now
My eyes are clear, sparkling and glistering
As in this moment when I set my eyes on the ocean,
feel the last sun rays on my face
I am the most loved person on earth

Because there isn’t a bigger gift,
as your gift of freedom to me!
AZ

----------------------------------------------------

Mijn koffertje gepakt, cameratas en laptop alles staat klaar.
Ik zit te wachten alsof ik mijn eerste afspraakje heb.
Want spannend dat vond ik het allemaal wel hoor.
Voor het eerst écht alleen weg…
Niet met een vriendin, of alleen reizen en bij iemand op bezoek gaan.
Nee alléén naar een Guesthouse, erop uit gaan, restaurantjes zoeken en wandelen.

Ik zie er naar uit, niets moet, alles kan, vooral tot mezelf komen en lezen en schrijven.

Jan brengt me weg, een ritje van 75 minuten en deze keer wel over de snelweg want hij moet ook nog terug. De stilte in de auto is comfortabel en ik geniet van de rit, het uitzicht op de bergen, de blauwe lucht zo nu en dan onderbroken door een schaap-wolkje… wat vooral mooie schaduwen in het landschap tekent.

Zo vaak al voor de Auberge Burgundy met haar zacht blauwe luiken gestaan, een gebouw wat de sfeer oproept van Zuid-Europa. En nu stap ik daar, mijn kamer voor ‘t weekend binnen. Het Franse balkon, waarvan de ramen al wagenwijd open staan, laten het zonlicht binnen. Ze geven een uitzicht op de bergen waar Gansbaai ligt, links in het straatje ligt Hemingways bookshop, waar ze prachtige oude boeken verkopen en rechts kijk je uit over de Atlantische oceaan, die hier mengt met het warmere water van de Indische Oceaan.

Samen drinken we even aan de overkant bij het gelijknamige restaurant een kopje koffie en met een snelle kus neem ik afscheid van Jan. Uitpakken is vlug gebeurd, ik besluit een wandelingetje door het dorp te maken. Onderwijl bedenkend waar vanavond te gaan eten en zo beland ik opnieuw op het terras. Bestel een heerlijk glaasje wijn en geniet van de laatste zonnestralen.

Tijd om wat te schrijven voor het eten… een gedichtje…

Aan de ene kant blij dat ik vroeg ga eten, want zo ben ik er zeker van dat er een tafeltje vrij is, maar dan ben ik ook vroeg terug.  En bij het binnenkomen in het Guesthouse springen de lampen uit. Eskom zorgt door de stroom uit te schakelen, voor een romantische noot. De haard brandt in de huiskamer en de bewaker is zo vriendelijk om wat kaarsen te brengen zodat ik toch nog kan lezen, heb totaal geen zin om met 1 kaarsje in het donker en in de kou op mijn kamer te gaan zitten, ik houd het nog wel even vol zo…. Madame Bovary begint me te boeien.

De nacht blijkt lang te zijn, mijn kamer ligt boven de hal en aangezien ik een heel lichte slaper ben, heb ik iedereen thuis horen komen…..  en de bewaker zijn rondes horen maken. Voordeel van een slechte slaper te zijn is dat ik met gemak de volgende dag doorkom. Maar ik besluit de gehorigheid toch even te vermelden bij die aardige juffrouw aan de receptie, die me direct aanbied om later op de dag te verhuizen naar een andere kamer. 

Na mijn ontbijtje van French toast, sluit ik me op in mijn kamer om eens flink wat tekst weg te typen… Aan het einde van de ochtend mag ik verhuizen, deze kamer heeft helaas geen zeezicht en middagzon maar ligt wel heerlijk rustig.
Geen nood ik neem mijn laptop en tas mee, op naar de overkant naar Restaurant Burgundy waar ik na een heerlijke cappuccino, een wijntje bestel met een kaasplankje en gestaag doorga met typen. Zo nu en dan wel even genietend van al het lekkers en het uitzicht niet te vergeten. Tot nu toe nog geen walvissen gezien, das dan wel weer wel jammer.

Eind van de middag besluit ik nog even een wandeling langs het Cliff Path te maken, op het uitkijkpunt staat sinds een paar weken nieuwe kunst dus dat pak ik dan ook meteen maar mee. De klipdassies liggen heerlijk te zonnen en schrikken niet meer op van mensen die ze uitgebreid fotograferen. Ik beantwoord wat sms en chatjes want mijn vriendinnen zijn geloof ik bezorgd dat ik de dag niet doorkom.
En dan luister ik naar de golven die hier stukslaan op de rotsen en fonteinen van opspuitend water vormen. De zee, het verveeld nooit en heeft op de één of andere manier een kalmerende werking op me.

Het plan om tapas te gaan eten valt in het water, er is geen leeg tafeltje te bespeuren en daarnaast zou ik me hier vanavond helemaal niet thuis voelen, want de tent is tot de nok toe gevuld met rugby liefhebbers en de tv schalt door het etablissement. Iets wat je in Zuid-Afrika overigens vaker ziet hoor en absoluut niet mijn ding is. Dus word het Sushi bij Lemon and Butta, met uitzicht en dat bleek een uitstekende keus.

In het donker loop ik terug naar Auberge Burgundy, best raar want ik loop hier in Stellenbosch nauwelijks in de avond en nu ook nog alleen… maar ik bereik veilig, mijn nu lekker warme kamer. Nestel me in één van de grote rieten stoelen, schuif een bankje onder mijn benen en schrijf nog wat ….luister naar muziek …en droom later weg in een heerlijk bed.

Wakker worden van het koeren van de duiven en ander vrolijk fluitende vogels die in de dakgoot en het fonteintje aan het badderen zijn… een kopje rooibos thee in bed… Mmmm, wat jammer de laatste dag alweer.
Om half 11 staat Jan aan de deur, we wandelen samen langs de zee richting een leuk restaurantje wat ik eerder gespot heb om daar een ontbijtje te nemen. Het croissantje met zalm en scrambled egg smaakt verrukkelijk bij Just Pure Bistro en we hebben er weer een leuk plekje bij voor een volgende keer. Voelt goed om weer samen hand in hand terug te wandelen, een weekend is niets, had veel langer mogen duren van me….en toch leek het alsof ik heel lang weg was…

Durf er nu nog niet om te vragen, maar de blik in mijn gezicht en de verhalen verraden vast al mijn wens op een herhaling …. dat dit niet een eenmalig iets voor mij is mag duidelijk zijn….

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Everything leaves a trace

In de verte rolt de donder
de goot kan het hemelwater niet verwerken
Een heuvellandschap vol geultjes
Het water weegt zwaar
op de laatste tere bladeren.
Het is sterker dan de uitgeputte grond
laat haar sporen na
Zegent de Afrikaanse aarde
vind haar weg naar zee

Toto zingt …. Maar ik denk aan Guus
Ik denk aan Brabant
 broodgeur stijgt op uit de keuken
Het is een simpel leven
Als het regent zit je binnen
maakt geen verschil waar…
Een Brabants worstenbroodje
melancholie…
Alles laat zijn sporen na.

Het is even gestopt met regenen
de grijze wolkenlucht opent zich
heel even de zon
tick tick tick…
regen en een regenboog
de wind zwelt aan …een stortbui
Hondenweer is overal hetzelfde!
 laat natte sporen na…

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

First Lady ..... of Love

De zonnestralen vallen zo mooi door de rood verkleurde druiven bladeren.
En er is nauwelijks wind waardoor de temperatuur heerlijk van 3 graden oploopt tot wel 26 graden.
Na een paar dagen regen, wat ons totaal niet bevalt en waardoor we ook direct verveeld en depressief raken… eindelijk weer de zon. Ja, wat hebben we het moeilijk in de winter.
Maar mooi weer zorgt voor een snellere bloedstroom, wat zorgt voor beweging en dan moet er een plan gemaakt worden.
Want als er bij mij energie loskomt …. dan gaan de raderen draaien en wil ik er op uit.
In gedachten loop ik de R44, langs de wijn-estates die dichtbij zijn en toch nog nooit bezocht. Ja ze bestaan….!

Heerlijk dat ik de keuze mag maken. Nou ja, je weet waarschijnlijk wel hoe dat gaat….als je niets voorstelt zit je gewoon thuis! Dus als plan A niets voor je is, moet je plan B achter de hand hebben.
In gedachten ben ik Stellenbosch al uit…op weg naar Paarl.
Laibach…mmm wat zit daar ook alweer aan de rechterkant…Ja ik weet, ik moet het goed voorbereiden want anders zijn we het voorbij en voor degene die Jan niet kennen…die draait niet om hoor…
Bedenk opeens dat daar ook Warwick is, een wijnestate waar ik al eens met een vriendin was. Herinner me een groot terras en een grasveld met zitkussens aan een water….. met dit prachtige winter weer de uitgelezen locatie om er samen eens wat tijd door te brengen.

Je kunt er ook eten blijkt nu…en er is een leuk winkeltje met snuisterijen en natuurlijk wordt er ook wijn verkocht. Ik twijfel nog of we een wijnproeverij zullen doen, maar dan blijken we op het houtendek te moeten plaatsnemen. Normaal gesproken geen probleem maar vandaag wil ik toch echt wel in het zonnetje, dus op het grote terras.
De prachtige waterpartij is nu een groot diep gat met een laagje water…de dam is onder constructie…jammer! Vandaag dus een iets minder mooi uitzicht.
Geen nood draai ik me naar de andere kant, waar het het een 'Indian Summer' van kleuren is en waartussen ineens een rode telefooncel opdoemt. Het watertje wat langs het looppad naar beneden zou moeten stromen staat stil … net als de tijd.

Het door ons gekozen flesje rode wijn wordt door een allervriendelijkst meisje gebracht. 

Een Cabernet Sauvignon met de naam First Lady…
Doet me denken aan de eerste liefde…de eerste vrouw…
Doet me denken aan een gedicht wat ik pas las… ‘I hate Love’.

Dat als je ooit verliefd bent geweest, 

hoe verschrikkelijk het is,
hoe kwetsbaar je dat maakt,
Dat het je borstkas opent en dan je hart,
dat iemand anders dan zomaar naar binnen kan
en de boel overhoop kan halen..
Dat je je moet wapenen,
zodat niemand daar meer kan komen
om je pijn te doen.
Opnieuw is daar een vreemde
niet anders dan de voorgaande
die in je vreemde leven binnen wandelt
Je geeft een stukje van jezelf,
niet dat ze daarom gevraagd hebben.
Zij deden gewoon die dag iets stoms…
misschien kusten ze je of lachten ze naar je
en opnieuw is jouw leven niet meer alleen het jouwe.
Liefde gijzelt je.
Nestelt zich binnen in je, eet je op en laat je huilend in het donker achter
Een simpel zinnetje; ‘maar we blijven vrienden’
woorden die veranderen
in een glassplinter die zich naar je hart toewerkt
Oh het doet pijn…niet denkbeeldig
nee in het diepste van je ziel
pijn in je lijf
Liefde zou zo niet mogen zijn
Niet liefde
Ooh ik haat Liefde!  

Door mij vertaalde tekst van Neil Gaiman..

First Lady, iemands first Lady…Ja ooit was ik dat
En ja wat verloor ik vaak mijn hart, zijn er tranen gevloeid.
En dan gingen alle liedjes ineens over jou.
Maar het is net als met de wijn
Die First Lady is misschien bijzonder, maar
naar mate ze ouder wordt, meer rijpt…
ontwikkeld ze meer smaak
wordt ze ook wat voller
en meer op waarde geschat….
tenminste dat hoop ik te mogen zeggen als wijnliefhebber.

Proost op al die mooie First Ladies….

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Politic and religion

Iedereen die regelmatig iets van me leest weet dat mijn stukjes gaan over mijn leven in Zuid-Afrika en over de emoties die als een rode draad door mijn leven gaan. Het is niet moeilijk om te zeggen wat je voelt zolang je het maar dicht bij jezelf blijft. Daarnaast wil ik eigenlijk het liefst over van alles positief schrijven, omdat dat is zoals ik graag wil zijn, zoals ik me over het algemeen voel.
Voor degene die mij ook op Facebook volgen, zij weten dat ik daar actief bezig ben, vaak iets plaats, maar net als op de Blog me verre van politiek en religie houd. Ik wil mijn handen namelijk niet branden aan iets waar ik geen verstand van heb.
Niet omdat me dat niet interesseert, want dat doet het me welzeker. Ik hoor graag de mening van anderen en hun verhaal hoe ze opgroeien in wat voor omstandigheden en met welke achtergrond. Want op deze manier leer ik mensen kennen, het land beter begrijpen en ontstaan er vriendschappen.

Dus toen ik afgelopen week een vriendschap verzoek kreeg om me aan te sluiten bij een groepje op Facebook met de bedoeling naar iemand anders te 'luisteren' die op een positieve manier het land zou willen veranderen, zei ik direct ja.....

Hij plaatste een verhaal over hoe hij opgroeide in Zuid-Afrika, wat zijn ouders deden, waar de normen en waarden lagen in hun gezin en hoe hij uitgroeide tot een Afrikaner met een sterk gevoel voor gelijkheid. Dat deze dingen niet altijd overeen kwamen met hoe zijn ouders in het leven stonden mag duidelijk zijn... 
Hoe een bepaald incident altijd in zijn hoofd bleef hangen en dat dat moment ervoor zorgde dat hij wilde laten zien dat het ook anders kan...nee anders moet. Dat vijandigheid ons nergens brengt, dat we vooral niet over verschillen moeten praten maar over onze overeenkomsten. Dat het niet gaat om al die kleuren in de regenboog natie, maar dat we misschien moeten naar een vlag met maar 1 kleur ....niet de verschillen benadrukken, het niet hebben over hoe slecht het is en vooral niet steeds terug grijpen naar het verleden.

Positief zijn dat is waar het om draait, de mooie dingen willen zien, vooruit kijken en streven naar een betere wereld....nou dat past mij wel...

Door zijn verhaal ging direct mijn brein werken, het raakte mij en bracht mijn gedachten terug ergens in het einde van de  jaren '70. 

Ik die eigenlijk nog zo weinig weet van het land waar ik deze dagen woon. Ik die nauwelijks iets weet over Apartheid, had ouders die niet politiek geinteresseerd waren, zeker als het buiten de grenzen van Nederland plaats vond. Maar Afrika was een continent dat mij wel intrigeerde .... en 1 van mijn eerste herinneringen gaat terug naar de jaren 70.

Veghel, in de kapel naast de Sint Lambertus kerk zijn een paar noodlokalen voor het Franciscus college ingericht.
Ik zit in de geschiedenis les van Meneer Rietveld waar mijn uitzicht, als ik mijn aandacht van de leraar verschuif naar rechts, een grote poster op de deur van een kast zie. Ik zie die poster zo voor me...akelig vond ik hem en snappen deed ik het ook niet. Met het beeld duidelijk op mijn netvlies en de tekst in mijn geheugen gegrift was het niet moeilijk de afbeelding terug te vinden op het internet. Heb die poster boven het stukje geplaatst. Waarschijnlijk heeft de leraar wel wat verteld over Apartheid, maar dat kan ik me niet herinneren. Wel dat hij me een uitbrander gaf omdat ik mijn boterhammen in de afvalbak gooide met de woorden dat er zoveel honger in de wereld was en dat terugbracht naar Afrika. U ziet, Meneer Rietveld, ik ben het niet vergeten....

Ik werd ziekenverzorgende en kwam zo in contact met mensen met verschillende achtergronden, verschillende religies en uit andere landen...en ik genoot van de verhalen die al die verschillende mensen met me wilde delen. Sommigen mensen spoken nog steeds door mijn hoofd omdat ze met hun verhalen een onuitwisbare herinnering bij me achtergelaten hebben. Verhalen die me interesseerden omdat ze me rijker maakten me deden groeien. Ik vergeet nooit de Somalische vrouw die de Nederlandse taal niet sprak, die overleed en op rituele manier verzorgd moest worden en ik die daarbij mocht helpen....stromend water en doeken...zo bijzonder.
Nu woon ik in Zuid-Afrika en probeer ik te vertellen en uit te leggen aan mijn Nederlandse vrienden hoe dat nu is...waarbij ik altijd aardig en positief wil blijven...niet omdat ik de andere kant niet zie...niet omdat ik mijn ogen en oren er voor sluit. Maar omdat ik nog altijd denk: Ik ben niet echt van hier...ik heb hier geen geschiedenis...misschien vertel ik het verkeerd en is mijn kennis niet voldoende.

En met dit in mijn achterhoofd is mijn belangstelling voor Afrika alleen maar gegroeid, niet wetende waar het om moest gaan, maar wel wetende dat ik hier wil wonen. Dat ik er deel van uit wil maken.
Vrienden die ik hier nu heb, helpen me om de weg te vinden. Een pad dat me leidt naar een toekomst, zonder de geschiedenis te vergeten van dit prachtige land. En gaande weg het pad dat ik volg, zal ik fouten maken, dingen verkeerd interpreteren en leren. Ik zal teleurgesteld zijn in mijn Zuid-Afrikaanse vrienden die ik niet altijd begrijp, omdat ze een andere achtergrond, cultuur, religie en gewoonte hebben.
Maar in alles ben ik dankbaar dat ik er deel van mag uitmaken, dat ik mijn ideeën, kennis en gevoelens kan delen, maar dat ik andersom ook heel veel van hen kan leren.
Dank je wel Zuid-Afrikaanse vrienden voor alle informatie die jullie spuien zodat ik mijn gedachten kan bijstellen en mentaal kan groeien!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid