Rooftop Travel ...lekker uit je dak!

Een maand geleden had ik het over mijn droom: “reizen door Afrika”.

Ik geloof dat ik tegenwoordig op moet passen met wat ik denk of schrijf, want dat “wishful thinking” zo snel werkt daar had ik ook geen idee van.
Een Facebook vriend deelde op 6 febr. iets van een oude schoolgenoot, die naam deed mij wel een belletje rinkelen. Maar echt kennen, nee dat is een totaal ander verhaal.
Maar omdat het over reizen gaat en er ook Afrika in voorkomt, ging ik direct de link openen.

Daar lees ik dus dat Nelke  (50) samen met man Frans en haar twee zoontjes Pepeijn (13) en Romeq (10) een Overland reis willen maken in een 6x6 truck. Het vertrek staat gepland in maart/april 2015 en ze gaan in maximaal 7 jaar vanuit Nederland door Europa, via Westelijk Afrika naar Zuid-Afrika en via Oostelijk Afrika naar het Midden Oosten. Niet zomaar om wat van de wereld te zien.
Nee, er zit wel degelijk een verhaal achter.

  

Natuurlijk is het op zich al bijzonder genoeg om met je hele gezin deze beslissing te nemen, maar de essentie van het verhaal, het idee om dit te gaan doen is begonnen vanuit een totaal andere invalshoek.
Pepeijn en Romeq zijn beiden bijzondere jongens en ook al kun je dat niet aan ze zien aan de buiten kant, van binnen zijn ze totaal anders en daar zit dan ook de uitdaging.

Hun zoon Pepeijn heeft Klassiek Autisme en is in Nederland niet in staat om zijn diploma VMBO TL te behalen.
Nu citeer ik even Nelke: “of dit aan zijn beperking ligt of aan het NL onderwijs dat is een eindeloze discussie welke ik hier terzijde zal laten. Onze keuze om 7 jaar te gaan reizen en daarmee de leerplicht te ontlopen geeft ons de mogelijkheid de VMBO TL uit te kunnen smeren over 7 jaar welke Pepeijn hoogstwaarschijnlijk wel de gelegenheid geeft zijn diploma VMBO TL te behalen om vervolgens een MBO opleiding te kunnen volgen.
Niet geschoten is altijd mis, is onze motto!
Pepeijn heeft net als ieder ander kind, dromen en waarom zouden wij als ouders er niet alles aan doen om dit proberen te verwezenlijken?
Hun zoon Romeq volgde tot voor kort Groep 7 basisschool maar met zijn A++ niveau, is hij net als Pepeijn Groep 8 aan het volgen met daarnaast de Talentenklas, Het Monseigneur Zwijsen College te Veghel.”

Ik heb totaal geen kaas gegeten van deze materie, maar heb inmiddels na dagelijks chatten wel begrepen dat het ontzettend veel energie van Nelke vergt. Naast alle andere taken die een vrouw al heeft is er voor haar ook de rol van onderwijzer bijgekomen want sinds januari geeft zij iedere dag, ja ook in de weekenden de kinderen zelf les volgens de Nederlandse richtlijnen.

Door dadelijk in een rustig reistempo te reizen en met veel duidelijkheid en structuur kan ze haar kinderen meer laten zien van de wereld en laten opgroeien als echte Wereldburgers.
Autisme is niet direct zichtbaar, en wordt daarom vaak onderschat of overschat en hierdoor wordt de persoon betiteld als raar, lastig of gek. Vervolgens worden deze kinderen dan gemeden terwijl Autisme niets anders vraagt dan een andere benadering!
Zij wil (net als wij allemaal) tegen haar zonen kunnen zeggen: “Je mag er zijn, je bent ’t waard te bestaan, óók jij kan je steentje aan de maatschappij bijdragen!”

Het hele verhaal kreeg mij in zijn greep en ik dacht daar moet toch zeker aandacht voor zijn. Daar zit toch zeker een prachtig verhaal in of beter nog een documentaire.
Zij zullen toch niet de enige zijn die hiermee kampen er zijn vast heel veel mensen die van zo’n verhaal geïnspireerd raken, energie krijgen en ook mogelijkheden zien om het anders te doen. Een andere weg bewandelen om je kinderen op te laten groeien tot prachtige wereldburgers die hun dromen waarmaken. Die vertrouwen krijgen als je ziet dat niet alles moet op de door anderen uitgestippelde wegen omdat je kind “anders” is.

Maar voor als nog is het mij concreet nog niet gelukt om iemand zo ver te krijgen dat er echte interesse is, iets wat mogelijk ook zou bijdragen tot verandering van de maatschappij en meer erkenning voor autisme. Het is vooral dat eerste schaap wat over de dam moet, om de rest te laten volgen.
Misschien zijn mijn dromen te groot, te optimistisch. Maar is dat niet de manier om iets te bereiken.

Mijn droom lijkt zo in ieder geval ook weer een stukje dichterbij want het plekje in de rooftop tent van de omgebouwde 6x6 is nu nog leeg. Dat luxe plekje wat bedoeld was voor fotografen, journalisten of die bekende BNN’er…dat lijkt mij wel een super plek om een poosje te verblijven als ze door Afrika gaan.
Ik ga jullie wel op de hoogte houden als het er van komt … voorlopig droom ik nog van een verre horizon over oneindige vlaktes met een eenzame acacia. Van zons-op en ondergangen boven meren en zeeën, savannes vol ‘wildlife’, rotspartijen en woestijnen en verre bijzondere volkeren en nieuwe vrienden……….

Oeps heb ik het weer gedaan… een ‘wishful thought’…uitgeschreven!

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst.

Interview met Inge Abraham van www.famme.nl met Nelke van Aspert


Wil je reageren op dit stukje reageer dan via email zeelandhuys@live.co.uk of FB, het blijkt dat een 'comment' plaatsen via de blog niet lukt of je moet google+ hebben... ik laat nog even uitzoeken of er een simpeler weg is!
Contact opnemen met 1Worl4Travel zie alle contact gegevens hieronder!

Valentino in Kayamandi brings music in my Soul and warmth in my Heart

Jaren geleden liep mijn hart nog warm voor het carnaval wat deze dagen vooral in het zuiden van Nederland gevierd wordt. Glaasje drinken en vooral veel zingen en dansen al duurde het altijd even om in de stemming te komen. Maar met het ouder worden werd het vieren van carnaval minder en minder. En de laatste jaren was het alleen nog maar de optocht in ons dorp Sint-Oedenrode wat ons uit het huis kon krijgen, om uren in de kou naar de voorbij komende gekte te kijken. En toch is er ergens wel dat gevoel van heerlijk uit je dak gaan blijven hangen…

Dit weekend in Zuid-Afrika geen carnaval…ergens in januari is er wel een carnavals optocht in Kaapstad maar daar weet ik niet over mee te praten. Veel te druk, parkeer problemen in de stad, nee wij slaan dan over…en dit jaar viel het zowaar samen met de ANC feesten. Kreeg het geheel een groen/geel/zwart kleurtje of liever gezegd een politiek tintje en op dat gebied waag ik me al helemaal niet. Ik probeer bij te blijven met wat hier speelt maar me er over uitlaten… dat laat ik over aan mensen die er verstand van denken te hebben.
Afgelopen donderdag was hier de SONA (State of the Nation address) vergelijkbaar met de troonrede in Nederland en daar gebeurde nogal het één en ander. Het schaamrood staat op de kaken van de Zuid-Afrikaners bij wat er gebeurde en wat er gezegd werd en het ‘honende’ lachje van president Zuma werd ook niet erg in dank afgenomen. Als je daar meer over wil weten zou ik zeggen:” google het”, want de kranten staan er vol van!

  

                                    

Mijn hart loopt echter ook niet echt warm voor Valentijnsdag, een commerciël gebeuren waar het vooral draait om chocolade, bloemen en plucheharten. De lieve groet van een verre vriend via facebook of chat is hartverwarmend, maar dat mag van mij vaker dan die ene dag in het jaar hoor. Iets liefs of aardigs is wat we elke dag graag horen… denk ik?
En toch was Valentijns dag dit jaar iets om naar uit te kijken… the RBL Motown show.

Heerlijk een avondje Amazink. Als op Facebook een aankondiging staat dat er een show is… goh ja dan ben ik er als de kippen bij. Allereerst kopieer ik me suf zodat deze en gene ook op de hoogte zijn en dan gaat het sms-je eruit om te reserveren.
Rond zevenen rijden we de farm af, een rode gloed ligt over de bergen en de wijnvelden. We zien het vaak en toch blijft het iets magisch hebben.
Via de R44 gaan we Kayamandi het Township van Stellenbosch in. Een Township wat ergens in het begin van de jaren 50 ontstaan is. In het isiXhosa betekent Kayamandi …Home Sweet Home… en er wonen meer dan 30.000 mensen in het op 2 na oudste township van de West-Kaap.
Net na de rotonde aan de ingang van Kayamandi, zie je de ‘shacken’, de in onze ogen bouwvallige huisjes van metalen golfplaten in allerlei kleuren. Zaterdag avond wemelt het er van de mensen op straat en langs de weg staan links en rechts halve olievaten op poten die gebruikt worden als barbecue’s. Het is een beetje slalommen om de geparkeerde taxibusjes en auto’s heen en het verhaal of dit niet gevaarlijk is om hier te zijn, hebben we al lang achter ons gelaten.

Leuke anekdote… op 1 van de avonden stond ik gezellig nog wat na te babbelen, was even vergeten dat Jan al naar de auto was… Die komt binnen stormen roept iets naar me…ik draai me om en zag dat alle stoelen al op de tafels stonden … maar terwijl hij naar binnenstormt staat onze auto met de deur open, de sleutel in het contact en de motor draaiende buiten op straat… Zo veilig is het er dus! Niet dat we dat nog eens gaan proberen hoor… Ahum ik loop nu gewoon direct maar mee, wel zo rustig.

De bewoners van Kayamandi zijn allang gewend aan al die buitenstaanders die hier een bezoek komen brengen aan het in 2011 opgerichte eerste Township theater van Zuid-Afrika. En ze lachen ons vriendelijk toe of negeren ons totaal. Er is geen grote parkeerplaats voor de 110 mensen die in het theater passen dus iedereen parkeert in de straten om AmaZink heen en er zijn parkeerwachters die je een plekje wijzen en je helpen inparkeren.
Ver voor de show begint zijn we al aanwezig, mooi op tijd om de gastdames en de jongens die gaan optreden al even te begroeten. Inmiddels horen wij ook al een beetje bij de inboedel en voelen ons er thuis.
Het is genieten van het uitzicht over de Simonsberg en Stellenbosch… er is een cash bar waar je je drankjes kunt kopen, maar je mag ook je drank mee brengen en dan betaal je ‘kurk’ geld en je neemt als je daar zin in hebt ook lekker wat hapjes mee. Om acht uur vult het podium zich met lokaal talent en spat de energie en het enthousiasme de zaal in. Zo nu en dan een prachtige ‘softsong’ iets wat mij waterige ogen kan geven zeker toen Tebogo; The Impossible Dream zong en je bedenkt dat dit lokaal talent gelukkig ook verder het land in reist, om zijn dromen waar te maken.

 

Wat een heerlijke hartverwarmende Valentijns avond … en al dansend denk ik nog even aan de polonaise waar ik altijd een hekel aan had. Geef mij maar Soul Music… and music for my Soul….

Klik hier omThe Impossible dream van Luther Vandross te horen.

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Op de groepsfoto staan: 

Ashtevann Mintoor

Tebogo J Louw
Ramaine Barreiro-Lloyd
Anele Mrali
Cole Jason Adams
Lungulethu LuJah Lulu Menzi
Oliver Falmer
Adee Jay

Alle foto's zijn gemaakt door Marlize Stander.
xxx Love you all !!!

Het ritme van een doordeweekse dag....

Hoopte dat de inspiratie vandaag er als vanzelf zou zijn.
Ik begon op de vroege ochtend, al voor mijn yoga, met een meditatie les…. De instructrice bleek een oude bekende te zijn die de filmindustrie verlaten heeft en heel Zen is geworden… Dat moet ik nog even gaan googlen want daar weet ik nog niet veel van.
De meditatie was wel lachen eigenlijk, ogen dicht en concentreren op de ademhaling en uit je gedachten gaan…de mind als het ware loslaten….
De hond van de buren begint te blaffen….niet aan denken , niet naar luisteren, terug naar de ademhaling…..Komt een bakkie voorbij (voor degenen die het niet weten dat is een pickup auto)…. De tuinman begint te zingen. Oh en aangezien het oogsten van de druiven is begonnen, komt er ergens in het achterland ook een tractor voorbij met lege kratten, wat een herrie van jewelste maakt.
Ja hoor, ik was er helemaal bij…heb het allemaal meegekregen…en als je het hoort dan denk je direct ook iets…Moet nog een tafel regelen voor de boekenclub, wat zullen we vanavond eten, goh ik krijg dorst….oh en dan moet ik ook nog denken dat ik moet ademhalen….
Gelukkig na een 20 minuten gaat het gemakkelijker, kom ik in een ritme…het ging eigenlijk wel goed.
Nog snel een praatje na de yoga…..en mijn telefoon checken.

Stellenbosch is ook in een andere mindset. Geen enkel stoplicht doet het, waarschijnlijk de stroomonderbrekingen die ze met regelmaat weer uitvoeren… energie sparen, of werken aan de koeltorens, achterstallig onderhoud uitvoeren of ons portie gaat naar Zimbabwe. Maar zonder stoplichten gaat het naar huis rijden veel sneller. Hier treed dan automatisch het ’4 way stop systeem’ in werking. Om de beurt laten we met de klok mee auto’s doorgaan….niks nie eerst die snelle dure auto’s of degenen met het meeste lef. Nee gewoon ieder om de beurt…heel galant allemaal.

Op de farm is onze buurman van Nagenoeg farm begonnen met het oogsten van de druiven. Prachtig gezicht blijft het toch die mensen in verschillende kleuren kleding, sommige de gezichten ingesmeerd met een witte of okerkleurige crème….en die verschillende hoedjes. Het ziet er haast als een romantisch plaatje uit. Maar dat is het toch echt niet. Pffff ga er maar aanstaan bij 30 graden, geen schaduw te bekennen en toch lijkt het ze geen moeite te kosten, ze praten en zingen en onderwijl hoor je het klikken van de scharen, worden de kratten gevuld met druiven en op de trekker getild.
Het gaat hun blijkbaar toch veel beter af dan ons, de coloured en zwarte Afrikaners.

Als ik dit schrijf valt het me al moeilijk, hoe duid je dit nu aan zonder racistisch te willen zijn. We zijn allemaal Afrikaners maar we verschillen nu eenmaal van huidskleur. In de meeste gevallen hoef je die ook helemaal niet te noemen. Maar het is in dit land zo geregeld dat het toch vaak aan de praat komt. Bedrijven moeten een aantal mensen van bepaalde bevolkingsgroepen in dienst nemen, ongeacht de kennis van de personen die solliciteren.

En ook op scholen geldt dit…. Het is zelfs nog zo dat om toe gelaten te worden op de universiteit er verschil is in percentages waarbij je toegelaten word…in deze is het zo dat de blanke Zuid-Afrikaner een hoger scoring percentage nodig heeft dan de rest van de bevolking. 

Niet zo heel lang geleden was het voor coloureds en zwarten nog haast onmogelijk om naar school te gaan of om een goede educatie te krijgen. En die inhaalslag is nog altijd gaande.
Tuurlijk is het raar dat onze president niet eens de lagere school heeft afgemaakt, maar opgroeiende met een alleenstaande moeder die huishoudster was, was er geen geld voor school en moest hij gaan werken. Door politieke interesses kwam hij bij het ANC en de rest mag bekend zijn. De West-Kaap is voor Afrikaanse begrippen een moderne provincie met veel scholen, maar er zijn ook provincies waar veel minder scholen zijn en waar het niveau van onderwijs nog wel wat te wensen overlaat. Om iedereen de mogelijkheid te geven om te studeren zijn deze regels dus ingevoerd. Geen idee hoe lang het nog gaat duren voordat er ook gelijkheid op scholen komt.

Maar voor nu is dat er nog niet…..

En zo komt de school waar Floris onderwijs geniet in het nieuws. Er zou door de directeur verschil worden gemaakt…oeps komt ie weer….racisme. Een zwarte jongen is geweigerd. Geweldig hoe snel ze hiermee in het nieuws kunnen komen, zonder verder uitleg te geven over cijfers…. tijdstip van aanmelding en onderzoek naar de waarheid.
Op Paul Roos zitten wel degelijk jongens uit alle bevolkingsgroepen, al moet ik erbij zeggen dat het overgrote deel blank is. Maar toelating vindt 'naar mijn idee' plaats door je op tijd aan te melden, de juiste papieren te hebben, voldoende intellect of net zo belangrijk op Paul Roos, uit te blinken in sport of muziek.
En wij weten als geen ander dat iedereen afgewezen kan worden… kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat Floris op beide dichtstbijzijnde highschools was afgewezen en dat omdat we buiten beiden gemeentes woonden. Zijn resultaten waren meer dan voldoende, maar helaas….. Ook wij zijn gaan praten, hebben ons snel nog op andere scholen aangemeld (tegen onze zin want dan zou hij naar een internaat moeten) maar goed afgewezen en de klassen vol, met dat gegeven kun je weinig. Waarschijnlijk was er een afvaller, kunnen we goed praten, of kennen we de juiste mensen, want uiteindelijk mocht hij wel naar de school van onze voorkeur.
Jammer dat de journalist niet even verder onderzoek gedaan heeft en nu voor de meest makkelijke weg heeft gekozen…
Het zou toch zo mooi zijn als we het niet steeds op rascisme gooien….

Misschien moeten ze op scholen eens beginnen met mediteren, beetje de mind openen en vooral ook dingen leren loslaten. Zodat als we ouder zijn we ons niet direct een mening vormen, voordat we weten wat er speelt. En luisteren naar elkaar zonder een oordeel kan ook best helpen.
Jammer dat we er vaak pas op latere leeftijd achter komen dat het anders zou moeten. Zou toch heerlijk zijn als je veel eerder in het leven dat rijke gevoel zou hebben.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

De foto's zijn gemaakt door onze buurman Schalk Visser