Fifty Shades of Grey...

                          West Coast National Park 

                                     

Rijdend langs de kleine dam op de farm
Net de accu opgeladen bij mijn wekelijkse yoga class,
ziet zelfs de grauwe grijze wereld er aantrekkelijk uit
Ik verbaas me dat ik met dit slechte weer,
want het miezert… toch ook het mooie kan zien.
Raar eigenlijk, dat we het slecht weer noemen
Het is gewoon Weer en dat verschilt per dag.
Het gele Wevertje vliegt met me mee op
en op de paaltjes langs de dam zie ik de prachtige Red Bishop
De Guineafowls en Francolins kwetteren zoals gewoonlijk van schrik
en rennen in plaats van weg…voor je uit.
Bedenk dat ik de jonge eenden vandaag gemist heb
En ook de Sperwer die van de week hier op jacht was
heeft een droog plekje opgezocht.

Grijs weer schijnt niet mooi te zijn.
Maar de bergen in grijze nevel gehuld laten wat anders zien
De nu nog jonge olijfbomen
zijn voor mijn gevoel veel mooier als ze vergrijzen.
Een beetje als mannen…ze worden mooier naarmate ze ouder worden
Of ben ik alleen into Grey…?
50 Shades of Grey zijn weer een heel ander verhaal
en spreken wellicht tot de verbeelding…

Ik kom nu thuis in een warme grijze sfeer
rust en kalmte overvallen me
Alles ‘tone to tone’
Ik kijk rond en ben blij dat ik de ladder niet meer op hoef
Heb het heerlijke gevoel heb dat het huis eindelijk een thuis wordt.
En het is hier vast gezellig
want meer en meer vrienden vinden de weg.
Terwijl ik dit zit te schrijven….hoor ik het getrippel
van een kleine grijze veldmuis boven me.
Van de week was er één zo brutaal
om de keuken met een bezoek te vereren.

Karoo grijze muren, streelzachte gordijnen, embrasses,
speelse tierlantijntjes en een hele muizen familie,
zou ik gaande weg nu tot 50 tinten grijs komen….

                                                Onze Huismuis op Schapenberg...                                                  

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid