Soms heb je een zetje nodig.

foto's van het internet

Het is alweer 2 jaar geleden dat Cotlands deel uitmaakte van mijn wekelijkse uitjes. Ik ben er nog wel eens geweest om iets af te geven en ontvang nog regelmatig mail maar daar bleef het dan ook bij.

Tot enkele maanden geleden Isa een school project won, wat betekende dat ze 500 Euro met de klas bij elkaar gespaard hadden en daar een goed doel voor mochten uitzoeken. Isa koos voor Cotlands en de klas koos unaniem voor haar keuze van donatie. Wat is er leuker en mooier dan in levende lijve kennis te maken met je ‘project’ in Zuid-Afrika. En meer dan blij was Cotlands met de donatie, want ook hier is de recessie voelbaar.

Wat mailtjes heen en weer, geld overmaken naar hun rekening….en toen werd er hier aan tafel een cheque in elkaar geknutseld om die op 12 juli te overhandigen. Sam die ook graag een steentje bijdraagt is lege flessen gaan verzamelen en kwam tot een prachtig bedrag, waar we hier prachtige gele, groene, blauwe en roze baby rompertjes, sokjes en verzorgings producten voor gekocht hebben.

En dan sta je ineens weer in de hal van het Cotlands opvanghuis….

Ik wilde me eerst maar afzijdig houden en in de hal blijven terwijl de familie Gevers een rondleiding met uitleg kregen, maar de een na de ander passeerde en een hartelijke knuffel volgde. Dus besloot ik toch maar even langs de verzorgsters te gaan, allemaal heel hartelijke omhelzingen en vragen waar ik al die tijd gebleven was en bij het zien van de verbazing…de handen voor de mond en ogen bij Zuster Ina…kreeg ik het toch wel even te kwaad.

Ja, hoe vertel je Isa en Sam dat je stopt met het zorgen voor een kindje, dat uiteindelijk maar 1 dag per week bij jou meedraait in huis…De verhuizing was een mooi excuus, maar eerlijk gezegd kwamen en komen nog altijd alle verhalen en emoties terug bij Tazreeka. Het was zo’n onverwacht, akelig en vreselijk emotioneel afscheid dat ik me niet meer helemaal kon geven aan het volgende kindje. Ook al dacht ik dat je dat gemakkelijk kon oplossen door nu voor een jongetje te gaan. Het was moeilijk opnieuw iets op te bouwen het voelde niet meer hetzelfde, het was gewoon geen 100%. Hoe graag ik het ook wilde. Het afscheid deed me teveel verdriet en pijn!

Zien, voelen en emoties ervaren doe je pas echt als je daar bent, op tv en foto’s is het nog altijd heel ver weg en raakt het nooit echt je hart. Met het uitzetten van de tv of een bladzijde omslaan gaat het leven gewoon verder (en dat is soms maar goed ook). Maar huilende kindjes die zich aan je vastklampen, dat is hartverscheurend voor elke moeder en ook vaders moeten vaak even slikken hoor...

Kun je je voorstellen dat als wij ergens lopen en we zien een klein rasta meisje, ik nog altijd goed kijk om te zien of zij het is, ik me afvraag of ik meer voor haar kon betekenen…ik voel me schuldig omdat ik haar in de steek te heb gelaten. Dan kan iedereen nog zo lief zeggen dat ik een waardevol persoon in haar leven ben geweest en dat zij mij waarschijnlijk niet zal vergeten….maar is dat goed? Was het niet beter als ze nooit deze luxe had gezien of is ze nu geprikkeld om iets van haar leven te gaan maken? Zal ze daarom nu naar school te gaan…

Ik weet het niet het is allemaal zo dubbel, wat ik wel weet is dat we haar ontzettend lief hadden, dat we genoten dat ze zo snel leerde, dat ze zich bij ons thuis voelde, maar dat we bang zijn dat ‘haar thuis’ niet de beste plek voor die kleine meid is….al ben ik er nog altijd voor, dat je moet proberen de kinderen op te laten groeien bij de eigen ouders….Ik kan nog tal van tekst typen, maar er uit komen zal ik niet…

Ik zag de kleine kindertjes, nu met de ogen van een bezoeker, de snotneusjes, de aanhankelijkheid, de om aandacht vragende donkere ogen en ik denk en twijfel, zoek naar mogelijkheden en oplossingen en voel dat het nog wat tijd zal kosten. Het was een klein zetje, een klein zetje wellicht in de juiste richting. De tijd zal het leren.

Wil je als vrijwilliger aan de slag klik dan hier

Meer lezen over Cotlands klik dan hier

Details voor donaties of contact in Somerset West in de Western Cape 

Contact number: +27 21 852 3527
Fax number: +27 21 852 9327
Postal address: PO Box 3377, Somerset West, 7129
Physical address: Old Paardevlei Road, Somerset West
E-mail address: monica@cotlands.org
Account: Cotlands
Bank: Standard Bank (The Glen)
Branch code: 00 60 05 18
Account no: 20 00 46 225

En natuurlijk mag je ons inschakelen of via onze Nederlandse bankrekening geld overmaken, dan zorgen wij dat het bij Cotlands komt. zeelandhuys@live.co.uk als je meer wilt weten!

GIJP en Friesland

Heb net in no-time het boek Gijp gelezen. Leuk om te lezen hoe die ex-voetballer in het leven staat en stond. Fijn dat hij zichzelf zo goed kent, al heb ik er wel mijn vraagtekens bij of dat echt zo is….beetje bankhangen, voetbal op tv kijken, geen gezeur aan zijn hoofd, geen verantwoordelijkheid nemen en eventuele problemen vooral uit de weg gaan…

Flashback naar Heerenveen, want toen hij daar zat, was ik er ook…ben hem nooit tegengekomen en was er ook niet naar op zoek. Nee, ik was het soort van voetbalvrouwtje (heel kort hoor en die term wilde ik echt niet horen want ik had/heb een eigen identiteit), wat zorgde; dat de voetbal-was gedaan werd, meters… nee kilometers zwachtels heb ik opgerold. Dat de sporttas weer keurig ingepakt stond voor de volgende training… Ik zorgde dat het eten klaar stond en dat er geen storende elementen waren die van invloed zouden zijn op het voetbal spel.  Eigenlijk gewoon een werkende ouderwetse huisvrouw!

En net zoals Gijp (volgens het boek) zoveel tegenstrijdig heden heeft, zo heb ik dat leventje ervaren. Vol tegenstrijdigheden…

Hele leuke momenten in de voetbalsport, leuke en interessante mensen leren kennen en mijn eigen werk als ziekenverzorgende, op verschillende plekken kunnen uitvoeren. Voor het eerst gaan samenwonen in een prachtige provincie ‘ver van huis’ was een nieuw avontuur. De prachtige tuinen van Oranjewoud, De Friese Meren Route rijden en in Sloten koffie drinken met Oranjekoek of Fryske Dumkes, mooi en lekker… 

Lemmer met de nostalgische sluis en haar terrassen had mijn hart gestolen, zitten met de hond Kaj en uitkijken over het IJselmeer en dromen …ja van wat eigenlijk.

Ik genoot van de weidse uitzichten met midden in de landerijen ineens een zeilboot, want daar bleek dan zo’n prachtige waterspiegel te liggen…. De spiegel die ik nodig had om eens goed naar me zelf te kijken, maar waar ik helemaal nog niet aan toe was.

Denken dat als je goed voor iemand zorgt, je dat erkenning en een goed gevoel zal geven, iets wat je sterker maakt. Nooit gedacht dat het verstikkend zou kunnen werken voor een partner, die gewoon genoot van hoe de dagen kwamen, de ene groene grasvlakte na de andere… En hoe het mij zou beïnvloeden, stug doorgaan en proberen te schikken, vaak in opstand komen maar geen gehoor vinden….het trekt allemaal wel bij….

Die eerste alinea is wel zooo herkenbaar…..Zou zomaar een stukje kunnen zijn van wat ik observeerde in mijn leven. Eerlijk gezegd zie ik best wat voetbal-eigenschap-overeenkomsten. Ik kijk er zeker niet negatief op terug, want er was ook veel moois, en zie vooral in dat ik veel heb geleerd. 

De herinnering en liefde voor Het Friesche Haagje en het prachtige Friesland, haar bijzondere taal en de voetballer zijn er nog altijd. Kan nog altijd tranen in de ogen krijgen bij het spelen van het Fries volkslied en de herinnering aan het geluid van klompen in het Abe Lenstra stadion op de hoempa pa muziek van de Blauhuster Dakkapel .

Frysk bloed tsjoch op! Wol no ris brûze en siede,
En bûnzje troch ús ieren om!
Flean op! Wy sjonge it bêste lân fan d'ierde,
It Fryske lân fol eare en rom.

Refrein:

Klink dan en daverje fier yn it rûn

Dyn âlde eare, o Fryske grûn!

Klink dan en daverje fier yn it rûn

Dyn âlde eare, o Fryske grûn!

Gezongen versie (MP3 file) (eerste couplet en refrein)

Wellicht heeft die stap naar het vlakke ruime Friesland er wel voor gezorgd dat ik loskwam van de Brabantse gezelligheid, ging leren op eigen benen staan, mijn hart opende voor die enorme ruimte…een ruimte die gevuld moest worden met vele liefdevolle herinneringen…op geen plaatje vast te leggen, maar mee te nemen waar je ook gaat. Gewoon het leven...LEVEN!

Het was leuk, aandoenlijk en bijzonder om te lezen over Rene van der Gijp, te weten dat ook hij een inzinking kan krijgen en er gelukkig ook uit klauterde, dat lachen enorm belangrijk is, maar dat je vooral moet doen wat je graag doet en waar je goed in bent… op je eigen manier en dan wordt je leven gevuld met prachtige anekdotes, waar je later zelf ook om kunt lachen….

T I A

 Kaapstad juli '12

 

This is Africa, dat is onze uitspraak als iets niet aan onze ‘Europese’ standaard of ideeën voldoet. En nu Ingrid, René, Isa en Sam hier zijn blijkt dat wij al aardig wat onhebbelijk heden of gebruiken hebben over genomen…

Ja, alles went en dat gaat eigenlijk best snel. Zo viel het hen op dat we onze boodschappenkarretjes gewoon achter ons laten in de Mall, want er loopt daar ergens wel iemand rond die dat voor ons opruimt. Een pak Jus d ’Orange terug brengen naar de juiste stelling als we het verkeerde hebben gepakt…nee zet hier maar ergens neer hoor….

Een heleboel etenswaren vinden wij al gewoon maar zij dus duidelijk nog niet…Ravioli met butternut, macaroni met struisvogelgehakt, fillet van beef, pork maar ook van Kudu en andere bokken, droë worst, biltong (gedroogd vlees van allerlei soorten dieren) en allerlei gedroogd fruit. Spinazie ziet er hier heel anders uit en we hebben ook niet zo’n grote keus in groenten, daarentegen hebben we wel heel veel soorten fruit en dat smaakt echt veel lekkerder als het hier in de zon gerijpt is! 

De supermarkt heeft dan ook tal van dingen die wij in Nederland niet kennen en nog veel meer dingen die ze hier dus niet hebben… en ja, daar heb ik ook behoorlijk mee geruzied in het begin en nog wel eens! Recepten moeten gewoon niet altijd uit Nederland komen, want dan weet ik niet precies hoe ik het moet bereiden en met welke spullen… 

Supermarkten zijn op zondag open en de stellingen met wijn en sterke drank worden dan afgesloten, want dat mag op zondag niet verkocht worden.

We wachten al veel geduldiger op de ober om een bestelling op te kunnen geven en wachten rustig pratend en om ons heen kijkend op het eten, wat ook altijd een behoorlijke periode op zich laat wachten, waarna voor- hoofd en nagerecht in no time voorbij komen… daar willen we dan weer niet aan wennen…!

En nu er weer gasten zijn gaan we zelf ook weer de toerist uithangen. Van de omgeving, de bergen, de zee en het afwisselende landschap geniet ik elke dag. Uren rijden van het één naar het ander, daar draaien we onze hand ook niet meer voor om…anders kom je gewoon nergens. Dat dorpen uit 1 straat bestaan en dat je na het parkeren wat geld geeft aan degene die “op je auto past” dat is ook een gewoon. 

Als je op de snelweg rijdt die hier vaak uit 2 banen bestaat dan ga je over de doorgetrokken streep de vluchtstrook op om het snellere achterop komende verkeer door te laten… en die knippert dan even met de gevaren lichten om te bedanken… We hebben niet overal ‘robots’ (Zuid-Afrikaanse woord voor stoplichten) en dan is dat hier een 4-Stop. Je stopt en in volgorde van aankomst mag je het kruispunt over, als stoplichten uitvallen gaat iedereen automatisch over op deze regel. En dat werkt perfect hoor!

De Townships zien we al niet meer, al is het wel heel erg als je daar (zeker met dit weer)moet wonen hoor, dat realiseren we ons nog wel…. Ik zou heel graag met onze ‘gasten’ een bezoek aan een Township gaan brengen, maar Floris vindt dat inbreuk op leven en privacy van de lokale bevolking en eigenlijk is dat ook wel zo…hoe zouden wij reageren als ze hier met busjes voor de deur staan.

Pinguïns, heel bijzonder dat ze hier leven onder de Afrikaanse zon, maar dat is nou eenmaal zo. En dat ik ze niet zo bijzonder vindt zal ook wel komen omdat ze zo ontzettend meuren…. De Big 5 blijft nog altijd wel heeeeel bijzonder en van walvissen en dolfijnen krijg ik ook nooit genoeg! Binnenkort dus weer op naar Hermanus om te zien of ze nog even willen zwaaien in het voorbij zwemmen…

Ja, veel dingen die onze Nederlandse gasten raar en vreemd vinden hier en aan ons, maar Duitsers die op Kaap de Goede Hoop champagne drinken, dat is iets wat wij nou raar vinden. Ach, we maken ons niet meer zo snel druk, want zoals ik al zei: TIA…THIS IS AFRICA!

50+ Beurs

We hebben onlangs heerlijk bij La Maison in Franschhoek gegeten, een verjaardagscadeautje van Cor en Jolanda. Prachtig gelegen tussen wijngaarden en fruit-en olijfbomen met een fenomenaal uitzicht op de omringende bergen. Een plek waar het in de zomer en winter heerlijk is en waar mijn favoriete ober werkt. Hij verandert nogal eens van job, maar elke keer weet ik hem weer te vinden, denk dat we samen wel de smaak voor leuke restaurants en goed eten delen….

Komt het verhaal op de proppen dat ze in september naar Nederland gaan. Beetje reclame maken, bijpraten met oude klanten en nieuwe klanten ontmoeten voor hun reisorganisatie in Zuid Afrika. Tussen 11 en 15 september is het namelijk in Utrecht 50+ beurs…Goh schiet het door mijn hoofd daar zit ik ook niet meer ver vanaf, en dan hebben we het niet over Naar Nederland gaan(!!!!). En vraag direct aan Cor:” Je gaat toch niet van die gezapige reizen promoten he”! 

Raar toch dat je daar een aantal jaar geleden heel anders over dacht he… 50+ dat zijn echt geen mensen die alleen maar busreizen doen, want kijk nou naar ons. En eigenlijk ook naar hen, zij en Jan gingen na die cruciale leeftijd gewoon emigreren, dan heb je het niet alleen over een spannend reisje in Afrika maar er gewoon gaan wonen en zo ken ik er wel meer. 

50+ers dat zijn mensen met soms nog jonge kinderen, die avontuur zoeken…in de breedste zin van het woord… Die van stevige wandelingen houden, nou denk ik effe aan anderen, of van naakt zonnen… Vaak houden ze van lekker eten en een goed glas wijn en kunnen daar echt van genieten.

Maar het zijn ook mensen die veel van de wereld willen zien, altijd al die speciale wens hebben of hadden, waar het ‘nu we nog fit zijn’ van moet komen…en erg zijn hele hordes 50+ers die heel veel tijd op de golfbaan doorbrengen. 

En dan heb je ook de echte stappers 50+ ers die het nog heerlijk vinden om met vrienden naar de kroeg te gaan. Goh 50+ is een zodanig grote groep van mensen met zoveel verschillende ideeën dat ik eigenlijk niet zo goed weet waarom ze nu een 50+ beurs hebben, waarin zijn deze mensen nu eigenlijk hetzelfde…of zoveel anders dan 40+ ers….

Nu ik ouder wordt denk ik dat die leeftijd grens echt omhoog moet 65+ of misschien 67+ want dan koppel je het aan de pensioenen, das in ieder geval iets wat deze mensen dan gemeen hebben, tenminste dat hoop ik wel als er na alle veranderingen in Europa nog iets overblijft.

Maar goed Cor en Jolanda staan dus op de 50+ beurs en als je even kennis wil maken of beter nog… een reis wil boeken maak dan snel een afspraak, en wie weet zijn er nog tal van leuke andere stands voor de joviale, sportieve en in het hoofd zeker niet ouder wordende 50+er! Ik mag nog een paar jaar wachten…

Oude Liefde Roest Niet...

Oude liefde roest niet, vind ik een prachtige uitspraak. Sommige lopen een deukje op, anderen zijn total loss(t) en er zijn van die liefdes waar je maar geen afscheid van kunt nemen…

Jan heeft tal van die oude liefdes, gelukkig komen we ze niet al te vaak tegen, want ik zou nog eens jaloers kunnen worden. 

Ja, jammer voor hem, maar ik heb er helemaal niets mee en dan heb ik het over zijn liefde voor auto’s.  Het was een prachtige periode om steeds de nieuwste modellen BMW voor de deur te hebben en soms eens met een snelle Mini Cooper erop uit te gaan, maar missen doe ik het niet.

En zo liepen we op een zaterdag ochtend een oude liefde van Manlief tegen het lijf…we reden bij ons de Annandale road op en voor ons tufte dit oude gebakje: een Peugeot 404 Estate. Wij er op het gemakje voorbij, Jan zwaaiend en met de duim omhoog en de chauffeur van het krasse karretje zwaaide vrolijk terug. 

En dan zit je wat te kletsen over oude tijden als monteur en de liefde voor auto’s en dan schiet daar zo’n idee door het hoofd om even te stoppen. Moet natuurlijk even vermelden dat Jan van '64 tot '72 bij de Nederlandse Peugeot importeur en 2 dealers gewerkt heeft, dan snap je die liefde een beetje beter. Van het zwoele Franse is de aantrekkingskracht later overgegaan naar het koele Duitse, maar goed terug naar de Anandale road....
Heel kort denk je dan nog van” is dat niet gek”, maar wat dan nog… Dus de auto aan de kant, uitstappen en Meneer Botha begreep meteen waar Jan naar toe wilde. De auto werd van alle kanten liefdevol bekeken en toen kwamen de verhalen los…

Ja, dan kom ik ook maar even uit de auto tevoorschijn, staat zo raar te blijven zitten. Bedenk dat een fotootje schieten wel leuk is als we er ooit iets over willen schrijven op de web-site. Van de auto’s (Meneer Botha is een Peugeot verzamelaar) komen we op talen, op Vlaams en Nederlands, op gemeente politiek, op reizen met de Peugeot club door Europa en met een ‘op leeftijd zijnde’ Peugeot door Zuid-Afrika en waar dat allemaal toe kan leiden. Want geloof het of niet als je om een praatje verlegen zit moet je een Classic Car gaan rijden of ‘en daar houden wij het maar bij’ een hond nemen. Dat is tenminste mijn ervaring!

Hieronder de e-pos van Dawid en een impressie van zijn prachtige peugeot collectie!

Beste Jan en Astrid

Wat plissante ontmoeting met jullie daar op de Annandale-pad!  Bedankt!
Ik hoop jullie binnekort weer te zien, en in beter gezondehid van onze kant!
Ik stuur jullie ietwat aan uit de Peugeot-wereld!
Goegel beslist  www.peugeot404vereniging.nl
En ook   l’Aventure Peugeot

Groetekes!  Dawid, en hopelijk later ook Patricia Botha