Spannende tijden

Deze keer geen foto's van een filmset maar reality.


Ik schreef in het vorige berichtje al dat we naar huis moesten omdat er brand was in Grabouw en het vervolg van dat telefoontje was dat het snel over de berg naar ons toe zou komen.
Gelukkig de wind draaide en de brand ging wederom richting Gordons Bay. De woensdag daarvoor hadden we ook al een melding gekregen dat de brand bij Lourensford wine-estate was overgeslagen naar Vergelegen. Deze wine estates liggen in het verlengde van de Hottentot Holland gebergte. Toen werd verteld dat de brand naar Wederwill zou gaan en dat zijn dus onze buren...allert zijn dus. De brand was toen onder controle en we hadden het geluk dat het om 2.00 uur begon het te regenen.

Inmiddels brand het hier in de 'bergen' al zo'n 3 weken, en door de wind steekt het vuur steeds op nieuwe plaatsen op, de vuurvonken worden nl meters ver weg gedragen door de wind. En de wind is erg onvoorspelbaar en draait dus steeds.

Zondagavond 19.00 uur liepen we met Truus en Sidney naar hun auto, geen vuiltje aan de lucht...20 minuten later was de lucht achter Wedderwill fel-oranje en om 3.00 kwam het over de berg en waren de huizen hier aan de overkant omringt door vuur. Tussen Wedderwill en ons loopt een riviertje, maar de vonken sprongen er gemakkelijk overheen richting onze buren Lenny en Louise. Ook hier kwam het vuur dicht bij hun huis en de wind stond in onze richting...toen het op nog geen honderd meter verwijderd was zijn we met de honden en wat kleding en belangrijke papieren weggereden. Even een tijdje bij de 'gate' de boel aangekeken om vervolgens toen de wind de andere kant op ging weer terug te keren. Floris hadden we om 24.00 uur al op laten halen door Michael. Om 6.30 uur besloten, na een nacht op te zijn geweest, om richting Bob en Sue te gaan voor koffie en toast. Wij zaten toen al uren zonder stroom, dus dat was een lekker opkikkertje. Inmiddels kregen we van verschillende mensen telefoontjes dat we welkom waren en wilden ze weten hoe het er voorstond. Besloten dat we met zijn allen naar Ron en Christelle zouden gaan en daar zouden overnachten...het was goed om even bij te tanken en steeds even te gaan kijken hoe het op Knorhoek ging, maar ik voelde me er niet echt geweldig bij dus de volgende morgen vroeg met alle spullen weer terug.

Het brand nog steeds, maar er zijn heel veel brandweer mensen, auto's en helicopters die nog steeds blussen en de boel in de gaten houden. Hebben net even koffie gedronken met 2 brandweer officieren en dat geeft een heel goed inzicht en veilig gevoel. Terwijl ik dit schrijf hoor ik op het nieuws dat het vuur "out of control" is maar wij denken daar nu anders over!

We begrijpen nu ook beter dat het hier eigenlijk heel gewoon is, iedereen groeit hier op met branden die in de zomer 'spontaan' ontstaan en je blijft dan gewoon tot dat de brandweer je zegt, je huis te verlaten... dat gaan we dan ook doen, want het klinkt misschien een beetje raar...je wilt toch weten wat er gebeurt en van slapen bij vrienden komt dan toch ook niet veel....

Nep-tante

Astrid, Lotte & Geeske

Een paar maanden geleden ontvingen we een e-mail van Lotte, voor degene die het niet (meer ) weten, zij is een nichtje uit mijn vorige leven. Lotte heeft inmiddels samen met vriendin Geeske kamers gevonden in Kaapstad en zal daar tot july wonen om hier aan haar studieopdracht te werken.... en daarnaast natuurlijk te gaan genieten van het West-Kaapse leven.

Een bezoekje aan nep-tante (haar woorden) mag dan natuurlijk niet ontbreken en omdat de meisjes niet over vervoer beschikken zijn wij ze vrijdagmorgen gaan ophalen. Hier natuurlijk een heel ander leven als dat van studenten, maar ik geloof dat ze wel genoten hebben! Ze houden zelf ook een blog (http://www.lotengeesafrika.waarbenjij.nu/ ) bij, en raar, maar als ik dat dan lees en de foto's bekijk zie ik dat we toch wel bevoorrechte mensen zijn. Het is goed om zo nu en dan weer eens door de bril van een ander te kijken... gewoon om te weten hoe goed je het eigenlijk hebt.

Lotte had een boekje bij met foto's en berichtjes van de Hommeles-sen, wat leuk was dat om iedereen na zo een lange tijd weer eens te 'zien'. Vooral de neefjes en nichtjes zou ik nooit meer herkend hebben.

Voor Lotte en Geeske werd het een druk weekend, want jullie kennen me inmidels wel, we moeten wel wat gaan zien hier! Dus naast wandelen, braaien, slapen en ontbijt hier, stond er bezoek aan Cotlands (ook om sponsors te werven, want de kas raakt leeg) wijnproeven, bezoek aan Floris zijn school, korte trip door Stellenbosch, Wijnestate Vergelegen en bezoekje aan Franschhoek met lunch op het programma!

Jammer was dat we een telefoontje kregen waardaoor we niet meer echt op ons gemak zaten... er was nl brand in Grabouw. Snel af-eten en de dames terug gebracht naar Kaapstad.

Foto genomen vanaf de Sir Lowry's Pass, met op de achtergrond Table mountain and Lionhead

Wij hebben ervan genoten om de meisjes als gast te hebben en we gaan ze vast nog wel zien voordat ze Zuid-Afrika verlaten.

Sprookjes prins?

Zo'n anderhalf jaar geleden zat je hier ineens voor de deur.
Als een duveltje uit een doosje, sprong je in mijn leven.
En ja, je deed mijn hart even sneller slaan.
Het was zeker geen liefde op het eerste gezicht, maar van lieverlee begon ik aan je te wennen.
In het begin zittend bij de voordeur.
Je zeggen dat je niet welkom was maakte geen enkel verschil.
Steeds kwam je 's avonds terug.
En vreemd na een poosje weg te zijn geweest was je er ineens weer...
nu bij de achterdeur.
Ik moet bekennen, ik zie naar je uit.
Elke avond als ik de deuren sluit, even om het hoekje kijken of je er weer bent.
Soms fantaserend of 'jij' mijn pad moet kruisen,
jij dan toch die ridder of prins zult zijn.
Wellicht zal ik het nooit weten, want de drempel om je te kussen is te groot.
De angst voor het onbekende misschien nog wel groter
en hoeveel beter, dan dat het nu is, kan alles zijn?

Nee Kikker, ik zal lief tegen je praten, een schone 'drink' bak water voor je klaar zetten
en blijven uitkijken naar de avonden die je vaak voor onze deur doorbrengt,
maar daar blijft het bij!

Kusje xxx

Kikker is ooit meegekomen met een doosje planten uit Robertson,
en ja ik ben van hem geschrokken toen hij daaruit sprong.
Geen idee hoe oud hij kan worden en hoe hij, verbannen naar de dam van de buren,
de weg weer terug gevonden heeft.
We vinden het nu wel schattig dat hij, zo om de avond, zich ophoudt tussen de deur en het luik van de woonkamer, na eerst een uitgebreid bad te hebben genomen.....