Pleegouders, Adoptie of Kindertehuis

Als vrijwilliger bij Cotlands leerde ik op mijn eerste dag Cheryl kennen. Het was ook haar eerste dag. Viel voor zo'n kleine meid van 3 natuurlijk helemaal niet mee om dan direct maar in een groep mee te moeten doen. Je denkt dat dat dan een kwestie van wennen is, maar bij haar veranderde dat niet. Ze zonderde zich vaak af en ik probeerde haar zoveel mogelijk individuele aandacht te geven. Zo was er een donderdagochtend dat ik 2 uur met haar tegen me aan heb gezeten, heel lastig om dan weer weg te gaan. Dus leek het me leuk voor haar om haar mee naar huis te nemen.
Geweldig, wat een verandering. Ik had haar nog nooit horen schateren en praten, maar ineens was het er en je kon zien dat ze genoot. Grappig was dat als je haar wat eten in de hand gaf ze dit niet helemaal opat maar een klein stukje bewaarde tot ze weer iets nieuws kreeg... ga je toch afvragen waar dat vandaan komt. Ik weet verder ook niets van haar en dat is ook niet nodig, je weet dat ze ziek is (begreep dat ze een hersendrain heeft en verschillende operaties heeft gehad)en dat ze veel liefde en aandacht nodig heeft.
Adoptieouders of Pleegouders hadden zich nog niet voor haar aangemeld en dus kwam ze op de lijst voor een kindertehuis.
Ja en zo kwam ik donderdag naar Cotlands om haar op te halen...en was ze ineens niet meer daar. Voelde vreemd en verdrietig dat je niet eens gedag hebt kunnen zeggen, maar ik moet natuurlijk denken aan wat het beste is voor haar... en wie weet kan ik haar nog eens gaan opzoeken.