Loslaten

Zit net heerlijk buiten op het terras
5 uur da’s zo’n beetje Wine o’Clock tijd,
niet te warm buiten dan kan de sproeier ook vast aan.

D’r loopt zon klein parmantig vogeltje door de tuin
heeeel dunne beentjes en een klein dun snaveltje
het hipt zo’n beetje door het gras
staartje gaat op en neer
en het kopje knikt met elke beweging fier naar voren
ik ben geen vogel kenner maar geniet…gewoon…
Kwikstaartje?

En zo snel als het hoofdje knikt
zo snel gaan mijn gedachten...
Van de tuin hier, naar het tuintje in Rooi
denkend aan de herrie van de buren en genietend van de rust hier,
20 jaar geleden zou ik hier overigens dood zijn gegaan...
geen mens die met je praat…
niks of niemand die je ongevraagd op de hoogte houdt.

Geen gezeik over het weer, de crisis,
parkeer problemen op de markt bij de AH
of Jehova getuigen aan de deur.

Ik denk aan mijn zus die vandaag goed nieuws kreeg,
aan Jan’s dochter die een nieuwe levensfase ingaat,
aan onze zoon die zenuwachtig is voor zijn rapport
en aan onze Gunnar die voor de derde keer “tick bite fever” heeft,
12,5 is en nu vol prednison gepropt wordt.
Geheel tegen mijn ideeën in,
maar we willen hem nog zo graag bij ons houden….

Wil eigenlijk hier geen dingen vermelden die erg privé zijn,
want dat hoort niet zo…is mijn idee
Maar het zijn wel dingen die me bezig houden….
Ik denk aan de mail van een bezorgde vader, waarvan zijn dochter met een auto van Oeganda naar de Kaap wil rijden
…ja stoere meiden…maar wij ouders zijn niet meer zo stoer.

En dan is Mijn motto…. Dat je maar 1 leven hebt!
En er moet uithalen wat er in zit,
leven zoals jij dat zelf graag wil!

Wat staat mij te wachten…
denk altijd dat als ouders avontuurlijk zijn,
emigreren of gewoon van reizen houden,
de kids er iets van mee krijgen...
Ja, de kans is groot dat er een tijd komt dat ik hier in mijn uppie mijn wijntje drink…
de zon zie ondergaan… en mijn zorgen alleen voor mij zijn.

 'Foto van Vroeger' - Houd me nog maar even vast.... Kenia 2003

Maar voorlopig is het nog lang niet zover, dus deel ik wat er te delen valt.
Het vogeltje is inmiddels gevlogen,
Jan wandelt met Thor,
Gunnar ligt aan mijn voeten.
Ik begin in een nieuw boek van Beverly Harper en reis op papier door Afrika.

Lieve Lotte, ik benijd jou om je jeugdig doorzettingsvermogen, 

om je avontuurlijke geest, omdat je je leven leeft zoals het komt 

en…. d’r komt wat op je pad…
laten we er gewoon van uitgaan 

dat het een geweldig positief avontuur word.

Wij zijn maar geëmigreerd, maar dat was wel het doel van mijn leven,
mijn dromen zijn nog lang niet over 

en de goede gevoelens zijn altijd gebleven.
(beetje gejatte en bewerkte tekst uit; Foto van vroeger, van Rob de Nijs)

Niks te klagen, alles gaat goed….Wat wil ik nog meer !

Komend weekend weer een hoop te doen, vooral veel mensen zien, 

lekker eten en genieten van vrienden en van elkaar ...

volgende week... zeker wel weer iets te vermelden...

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst. Astrid