zeelandhuys: De stilte voorbij...

De wind neemt me mee

de stilte voorbij

De stilte om me heen

er is niemand zo rijk als een mens alleen
tekst uit De stilte voorbij, van Abel.

Afgelopen week hebben we 4 dagen en nachten doorgebracht in Sanddrif in de Cederbergen.
Sanddrif is zo ongeveer 250 km noord-oostwaarts van Kaapstad. En voor ons zo'n 4 uur rijden.

De weg er naar toe is fantastisch en vanaf Ceres (fruitgebied en bij velen bekend door de vruchtensappen) nog zo'n 75 km onverharde weg.

Kleine tussenstop.

Die zich omhoog en omlaag slingert over de bergen langs rotsformaties.
Slechts rode aarde, blauwe lucht, smalle stroompjes, rotsen, oneindig veel fijnbos en zo nu en dan een paar huisjes tesamen zijn de beelden die voorbij komen.
Wat heeft de mens bezield om zich daar te vestigen...het is een hard bestaan.

Het Weer de komende dagen; 's ochtends 8.00 uur 3 graden - 's middags 14.00 uur 20 graden - 's avonds 19.00 uur 10 graden.

Ons idee was om er heerlijk te gaan wandelen en tot rust te komen, genietend van heerlijk eten en goed gezelschap. Dus na "van het huisje een thuis" te hebben gemaakt, de jongens al spelend aan de Dwars Rivier werd de fles ontkurkt en ging de Chicken-pie in de oven, de haard aan, en werden er plannen gemaakt voor de volgende dag.

Jan, Christelle, Ron en Astrid

Vrijdag: Wandelschoenen aan, de rugzak ingepakt, fototas mee... op weg naar Maltese Rock. (maltezer kruis)
Het 'gebergte' is daar zo'n 1400-1500 meter hoog en wij onervaren klimmers maar vol goede moed!

zigzaggend de berg omhoog en vanaf de top nog wel een wandeling naar het Maltese Cross

Wetenswaardigheidje; Honderden miljoenen jaren geleden lagen de formaties, die later het plooiingsgebergte zouden worden, onder water. Door erosie verdwenen de zachte lagen en bleef alleen het harde gesteente over. Door ijzeroxide is het gesteente rood gekleurd. Cederbergen heeft zijn naam te danken aan de Ceder, het hout van deze boom werd vroeger gebruikt als telefoonpaal. Nu worden elk jaar zo'n 8000 bomen geplant om het voortbestaan veilig te stellen.

Maltese cross, met als je goed kijkt heel klein Floris en James.

Behoorlijke klimgeiten..

De verwachting was dat we in 2 uur de top zouden kunnen bereiken. We deden er maar liefst 20 minuten korter over. Het was een geweldige ervaring, in plaats van een pad zo nu en dan de rivier volgen of over een smalle rotsrichel klimmen, zo nu en dan ook genietend van het uitzicht. Maar vooral genieten van de rust, de stilte en de concentratie die elke dwaling van je gedachten te niet doet.

Na de lunch aan de top, de steile weg terug....
Ja het was ook allemaal een beetje te mooi om waar te zijn want na 1/4 de van de tocht terug, verzwikte ik mijn enkel om na een paar passen wederom er door heen te gaan. Floris en ik wisselde schoenen, verband om de zwellende enkel en ondersteunend ging de tocht langzaam verder. Moe maar voldaan, met de voeten omhoog was de conclusie dat de wandelschoenen vervangen moeten worden door bergschoenen en voorlopig even rust! Maar O zo trots op die twee jongens van 9 die toch een wandeling van 4 uur erop hadden zitten en daarna weer heerlijk in het zand aan de rivier gingen spelen tot het te koud werd!

Uitzicht vanuit ons huisje richting Dwars Rivier en Wolfberg

Zaterdag: We gaan de San-bushman paintings bekijken. Deze tekeningen zo'n 1000 jaar oud zijn gemaakt door de medicijnmannen van de San en zijn heel helder en duidelijk. In de directe omgeving zijn een aantal grotten die huisvesting gaven aan de orginele bewoners van die tijd.

Daar ervoeren we de absolute stilte, geen wind, geen vogels... alleen je eigen ademhaling.
Iets wat je graag zou willen beschrijven maar je gewoon moet meemaken, ervaren, voelen.

Sjamaans met lange gewaden en olifanten, tekening van 1000 jaar oud!

Zondag: Jan en Ron gaan de Wolfberg beklimmen.( is echt geen wandelen meer als ik het goed begrepen heb )
Je gaat door de middelste crack naar het plateau van de berg en van daaruit kun je dan redelijk vlak lopen naar de Wolfberg Arch, een door rotsen gevormde boog. Die laatste hebben ze niet bereikt, de zware beklimming, met het idee in het achterhoofd veilig terug te komen deed Jan besluiten eerder rechtsomkeerd te maken. Na een middagdutje was voor ons de tafel feestelijk gedekt om toch een beetje het feestgevoel te hebben...10 jaar getrouwd!