Sweet Whispering...

 foto Afritorial.

Iemand fluisterde in mijn oor…
“Your best year is yet to come”

En ik zie er naar uit
Net als elk jaar
Net als naar elke nieuwe dag

Ik laat het zonlicht binnen
met mijn ogen toe
voel de warmte en zie door dichte oogleden een rode gloed.

Voel mijn neus kriebelen
de geur van bloeiend gras
het stof dat als kleine schitteringen in de lucht hangt

Tijd om op te staan
Water op mijn ouder wordende huid
Meer tevreden met wat ik in de spiegel zie
Want elk avontuur, elk jaar en elke minuut
laten nu iets achter,
soms zichtbaar
maar veel vaker onderhuids.
Het maakt ons mooier,
verdraagzamer.

Kleding kan niet bedekken wat ik voel
Mijn ontbijt kan mijn honger niet stillen
Naar nieuwe avonturen
Naar onuitputtelijke informatie
Naar liefde

Kippenvel verschijnt na een briesje
of na iets ontroerends te lezen
Emoties zorgen steeds sneller voor
tranen in mijn ogen, de brok in mijn keel

Muziek brengt me steeds vaker terug in de tijd
Laat me dansen, laat me zingen, neuriën
want de tekst wil niet altijd boven komen
Die deuntjes die bij speciale gebeurtenissen horen.

En ook het komende jaar
komen er tal van herinneringen bij…
En jij maakt daar steeds vaker deel van uit
als we dag bij dag leven,
herinneringen en gebeurtenissen delen,
langzaam ouder worden…
en in ons hart jong blijven.
Kom maar op 2014!

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid 

Wij wensen jullie allemaal een fantastisch Nieuwjaar,
Jan, Astrid en Floris

Just another day....

Ja weinig geschreven en veel gebeurt.
Het is alleen niet aan mijn Blog te zien, maar voor wie me op Facebook volgt zal toch een beetje op de hoogte zijn. Toch wil ik ook de Blog blijven schrijven, want daar kun je in een verhaaltje net iets meer kwijt dan die korte kreten en foto’s op Facebook.

“Schat ik had een flesje Waterford koud gelegd”…”Ja, dat is voor later” hoor ik hem antwoorden.
Later denk ik…als we groot zijn…oud zijn… wanneer is later? 

Ik denk aan Mandela. Hoe vaak zal hij gedacht hebben in die 27 jaar…later als ik vrij ben. Wanneer was later voor hem en de vrijheid voor zijn land.
Is het nu later. ….
Nee, niet in mijn ogen en niet in de ogen van de wereldleiders. Ik zie mensen verkondigen dat we in de voetsporen moeten treden van deze geweldige man die veranderingen heeft ingezet in Zuid-Afrika en we zijn nog altijd onderweg.
“Ons volg die pad”… maar wat doet onze president of de leiders van anderen landen…volgen die een weg die zal leiden tot een betere toekomst voor hun volk, voor de wereld. Of staat alles nog altijd in het teken van zelfverrijking.
Het is vast verdomde moeilijk als je een weg inslaat die vol idealen is en er prachtige kansen zich voordoen, om dan niet aan jezelf te denken. Om dan vast te houden aan wat goed is voor een natie.
Het is mooi om te zien hoe zijn leven gevierd wordt, prachtig om te leven in dit land waar opnieuw geschiedenis geschreven wordt.

Dan komt de vraag "waar was je toen hij stierf"?…want dat zijn de vragen als Groten der aarde sterven of er belangrijke gebeurtenissen plaats vinden.
Nou, ik lag in bed op het moment dat het wereldwijd bekend gemaakt werd…
Werd ’s ochtends om 6.00 uur wakker en zag tal van berichten op mijn telefoon van vrienden en familie.
Gaat het zo niet veel te vaak…dat het land nog in slaap is…onwetend …en dat de wereld (via alle media) zich al een mening vormt.
De beslissing om naar Kaapstad te gaan is snel gemaakt, om daar samen met anderen dit grote verlies  te delen. Deel uit te maken van de geschiedenis van dit land, proberen te leren en door te geven. Wij zijn maar boodschappers. Vergeven niet vergeten, leren van het verleden moeten we dat niet allemaal, daar hoef je geen wereldleider voor te zijn.

De december maand is natuurlijk altijd al een bijzondere maand. We zoeken naar de vrede op aarde, herkennen ons misschien weer of opnieuw in ons geloof.
Maken een balans op van het afgelopen jaar…
Denken aan de kadootjes en het kerstdiner, waar kopen we wat, welk menu en wie nodigen we uit.
Stress over het sturen van wel of geen kaartjes….

Ik open de doos met kerstspullen 1.5 uur voor mijn visite komt, want ik bedenk me dat het toch wel leuk is als de boom staat. Leg de takken op kleur naast de doos en begin met de onderste rand die maar half rond wordt want er is niet voldoende plaats voor een volle boom. Ik werk me rustig naar boven toe en open de doos met ballen en kerstverlichting.
Gadverdamme, die vreselijke lampjes zitten dus nu weer door mekaar of beter gezegd in de knoop. Ik raas en tier, vraag me hardop af wie die boom met kerstmis verzonnen heeft en wie het ook nog nodig vond dat er lichtjes in moesten.
Daarnaast is het 30 graden en wil dat ook niet helpen bij mijn kerstgevoel, de zweetdruppeltjes staan op mijn oververhitte voorhoofd. Jan bedenkt dat het nu tijd is om te gaan wandelen met de honden….en als hij terug komt gaat hij geduldig met mij de lampjes ontknopen. Want in mijn ergernis en woede maak ik er alleen maar een grotere bende van.
Elk jaar neem ik me opnieuw voor om rustig te blijven, maar de rust komt alleen als het doel bereikt is…. de boom staat en wordt bewonderd.

Zou er voor Nelson Mandela rust zijn gekomen, heeft hij zijn doel bereikt. In mijn ogen heeft hij nooit geraasd en getierd…was hij altijd de rust zelve. Zou hij genoten hebben van alle lof die er gesproken werd over hem.
Of geniet hij alleen van het moment en denkt…volgend jaar…of het jaar daarna… zal het ooit zo worden zoals ik het ooit zag… een vrij land waar blank, zwart  en coloured rustig naast elkaar kunnen leven. Waar we zonder strijd te leveren, licht kunnen zien in de wirwar van onze samenleving.
Laten we er alsjeblieft voor gaan.

Ik kijk later nog wel even terug op ons jaar, voorlopig zijn we nog in de rouw tot er opnieuw een leider opstaat in het land waar we volgende week net als in de rest van de wereld een geboorte vieren van een religie.