Sweet Whispering...

 foto Afritorial.

Iemand fluisterde in mijn oor…
“Your best year is yet to come”

En ik zie er naar uit
Net als elk jaar
Net als naar elke nieuwe dag

Ik laat het zonlicht binnen
met mijn ogen toe
voel de warmte en zie door dichte oogleden een rode gloed.

Voel mijn neus kriebelen
de geur van bloeiend gras
het stof dat als kleine schitteringen in de lucht hangt

Tijd om op te staan
Water op mijn ouder wordende huid
Meer tevreden met wat ik in de spiegel zie
Want elk avontuur, elk jaar en elke minuut
laten nu iets achter,
soms zichtbaar
maar veel vaker onderhuids.
Het maakt ons mooier,
verdraagzamer.

Kleding kan niet bedekken wat ik voel
Mijn ontbijt kan mijn honger niet stillen
Naar nieuwe avonturen
Naar onuitputtelijke informatie
Naar liefde

Kippenvel verschijnt na een briesje
of na iets ontroerends te lezen
Emoties zorgen steeds sneller voor
tranen in mijn ogen, de brok in mijn keel

Muziek brengt me steeds vaker terug in de tijd
Laat me dansen, laat me zingen, neuriën
want de tekst wil niet altijd boven komen
Die deuntjes die bij speciale gebeurtenissen horen.

En ook het komende jaar
komen er tal van herinneringen bij…
En jij maakt daar steeds vaker deel van uit
als we dag bij dag leven,
herinneringen en gebeurtenissen delen,
langzaam ouder worden…
en in ons hart jong blijven.
Kom maar op 2014!

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid 

Wij wensen jullie allemaal een fantastisch Nieuwjaar,
Jan, Astrid en Floris

Just another day....

Ja weinig geschreven en veel gebeurt.
Het is alleen niet aan mijn Blog te zien, maar voor wie me op Facebook volgt zal toch een beetje op de hoogte zijn. Toch wil ik ook de Blog blijven schrijven, want daar kun je in een verhaaltje net iets meer kwijt dan die korte kreten en foto’s op Facebook.

“Schat ik had een flesje Waterford koud gelegd”…”Ja, dat is voor later” hoor ik hem antwoorden.
Later denk ik…als we groot zijn…oud zijn… wanneer is later? 

Ik denk aan Mandela. Hoe vaak zal hij gedacht hebben in die 27 jaar…later als ik vrij ben. Wanneer was later voor hem en de vrijheid voor zijn land.
Is het nu later. ….
Nee, niet in mijn ogen en niet in de ogen van de wereldleiders. Ik zie mensen verkondigen dat we in de voetsporen moeten treden van deze geweldige man die veranderingen heeft ingezet in Zuid-Afrika en we zijn nog altijd onderweg.
“Ons volg die pad”… maar wat doet onze president of de leiders van anderen landen…volgen die een weg die zal leiden tot een betere toekomst voor hun volk, voor de wereld. Of staat alles nog altijd in het teken van zelfverrijking.
Het is vast verdomde moeilijk als je een weg inslaat die vol idealen is en er prachtige kansen zich voordoen, om dan niet aan jezelf te denken. Om dan vast te houden aan wat goed is voor een natie.
Het is mooi om te zien hoe zijn leven gevierd wordt, prachtig om te leven in dit land waar opnieuw geschiedenis geschreven wordt.

Dan komt de vraag "waar was je toen hij stierf"?…want dat zijn de vragen als Groten der aarde sterven of er belangrijke gebeurtenissen plaats vinden.
Nou, ik lag in bed op het moment dat het wereldwijd bekend gemaakt werd…
Werd ’s ochtends om 6.00 uur wakker en zag tal van berichten op mijn telefoon van vrienden en familie.
Gaat het zo niet veel te vaak…dat het land nog in slaap is…onwetend …en dat de wereld (via alle media) zich al een mening vormt.
De beslissing om naar Kaapstad te gaan is snel gemaakt, om daar samen met anderen dit grote verlies  te delen. Deel uit te maken van de geschiedenis van dit land, proberen te leren en door te geven. Wij zijn maar boodschappers. Vergeven niet vergeten, leren van het verleden moeten we dat niet allemaal, daar hoef je geen wereldleider voor te zijn.

De december maand is natuurlijk altijd al een bijzondere maand. We zoeken naar de vrede op aarde, herkennen ons misschien weer of opnieuw in ons geloof.
Maken een balans op van het afgelopen jaar…
Denken aan de kadootjes en het kerstdiner, waar kopen we wat, welk menu en wie nodigen we uit.
Stress over het sturen van wel of geen kaartjes….

Ik open de doos met kerstspullen 1.5 uur voor mijn visite komt, want ik bedenk me dat het toch wel leuk is als de boom staat. Leg de takken op kleur naast de doos en begin met de onderste rand die maar half rond wordt want er is niet voldoende plaats voor een volle boom. Ik werk me rustig naar boven toe en open de doos met ballen en kerstverlichting.
Gadverdamme, die vreselijke lampjes zitten dus nu weer door mekaar of beter gezegd in de knoop. Ik raas en tier, vraag me hardop af wie die boom met kerstmis verzonnen heeft en wie het ook nog nodig vond dat er lichtjes in moesten.
Daarnaast is het 30 graden en wil dat ook niet helpen bij mijn kerstgevoel, de zweetdruppeltjes staan op mijn oververhitte voorhoofd. Jan bedenkt dat het nu tijd is om te gaan wandelen met de honden….en als hij terug komt gaat hij geduldig met mij de lampjes ontknopen. Want in mijn ergernis en woede maak ik er alleen maar een grotere bende van.
Elk jaar neem ik me opnieuw voor om rustig te blijven, maar de rust komt alleen als het doel bereikt is…. de boom staat en wordt bewonderd.

Zou er voor Nelson Mandela rust zijn gekomen, heeft hij zijn doel bereikt. In mijn ogen heeft hij nooit geraasd en getierd…was hij altijd de rust zelve. Zou hij genoten hebben van alle lof die er gesproken werd over hem.
Of geniet hij alleen van het moment en denkt…volgend jaar…of het jaar daarna… zal het ooit zo worden zoals ik het ooit zag… een vrij land waar blank, zwart  en coloured rustig naast elkaar kunnen leven. Waar we zonder strijd te leveren, licht kunnen zien in de wirwar van onze samenleving.
Laten we er alsjeblieft voor gaan.

Ik kijk later nog wel even terug op ons jaar, voorlopig zijn we nog in de rouw tot er opnieuw een leider opstaat in het land waar we volgende week net als in de rest van de wereld een geboorte vieren van een religie.

Someone pulled the trigger… and took my breath away…

Voor ik me op glad ijs ga begeven wil ik wel even zeggen dat ik me zoveel mogelijk ingelezen heb. En dat het ook hierbij gaat om mijn mening, mijn gevoel wat ik kreeg toen ik op Facebook van Floris een link doorgestuurd kreeg.
Die kent zijn moeder natuurlijk als geen ander en deze keer loop ik er niet warm voor, maar krijg het ijselijk koud! Een foto met een dode leeuw en een jager met een triomfantelijke lach ik weet niet wat me het meest raakte!

Eerste wat ik doe is dus doorsturen vragen of mensen reageren en alsjeblieft de petitie willen teken…

Teleurgesteld is het eerste wat nu bij me naar boven komt…wat weinig reacties uit Nederland. Ja, het is de ver van mijn bed show…. We hebben het al zo druk met andere dingen…
Ik werd wekenlang overstelpt door de Pieten petitie… een feestje wat één keer per jaar gevierd wordt en begrijp me niet verkeerd, ik vindt tradities heel belangrijk. Heel Nederland in de ban van Zwarte Piet die niet eens met uitsterven bedreigd wordt, want er zijn voldoende blanken die twee weken per jaar in de huid van die gezellige goedlachse donkere knecht willen kruipen.

Maar dit is absoluut geen feestje en het zou wel eens helemaal fout kunnen gaan als er geen duidelijkheid komt in wat wel en wat niet mag. Want eens in jullie leven, in één van die andere 50 weken van het jaar dan willen jullie misschien nog wel eens naar Afrika gaan om de Big 5 te ontmoeten in zijn natuurlijke habitat. Iets wat ik van harte kan aanbevelen….
 
Dus ben ik zoveel mogelijk gaan Googlen over Melissa Bachman en alles wat eromheen hangt …. Ik vind de foto’s walgelijk, want ik zie zo’n leeuw veel liever jagen op een prooi, spelend op zijn rug of lui naar de waterplaats lopen. Het is trouwens niet het enige wild wat ze geschoten heeft. Zag een fantastische foto van haar in bikini met een pijl en boog….en dacht, had die leeuw maar op deze manier proberen te doden…had die leeuw ook nog kans gehad.

Ik ben geen tegenstander van jagen om de populatie op peil te houden, ik weet dat het overal gebeurt. Ik ben ook geen vegetariër en houdt van een lekker stukje wild op mijn bord. Al begin ik daar nu wel over te twijfelen.
Er wordt nu gesproken over ‘Canned Hunting’ wat zoveel betekent dat een dier als het ware in gevangenschap leeft en na een paar jaar zijn ‘vrijheid’ krijgt…noem het maar een voorsprong waarna je voor 220.000 Rand je deze leeuw mag afschieten. Dat is dan helemaal niet veel zeiden ze gisteren op tv, want zo’n dier heeft al die jaren voor ik weet niet hoeveel kilo’s rauw vlees te eten gekregen. En onder het mom van dat we onze parken er mee onderhouden, wordt het jagen op groot wild voor veel geld ook goed gepraat.
Ergens lees ik ook, dat er parken zijn die wilde dieren opvangen, tot ze weer terug in de wildernis kunnen. Zogenaamde "Conservation programs", maar dat juist deze dieren in de Canned Hunting gebruikt worden. Ik zou graag willen weten welke dat zijn, want dan ga ik daar zeker niet op bezoek! Dan las ik ook dat het leeuwen vlees naar de plaatselijke bevolking is gegaan…. Iets wat een culinaire verrassing is denk ik zo, misschien een leeuwen carpaccio vooraf en koffie met likeurtje na, zie je het voor je?  Want in California staat Lion Meat op het menu $ 35 voor Lion Taco’s en $70 voor een spies. Ik denk dat we afzet gebieden voor het vlees na de Thropy Hunt zoeken ipv andersom, maar het zou het een en ander weer recht praten. Ik heb overigens nog nooit Leeuwenvlees ergens op de menukaart gezien. Het leeuwendeel van de mensen is daar volgens mij ook nog niet aan toe!

Ik denk dat Melissa Bachman geen slechte meid is, dat jagen waanzinnig spannend kan zijn zou ik me ook nog kunnen voorstellen. Maar als we aan de ene kant onze dieren en dan met name de neushoorn en olifant moeten beschermen tegen stropers omdat ze zullen uitsterven…is het dan niet een hele vreemde wereld dat we wel onze leeuwen afschieten.

Wat er zeker gebeuren moet is dat er duidelijkheid moet komen waar de Zuid-Afrikaanse regering mee bezig is, wat wel en wat niet legaal is. Om maar even te schrijven wat me gisteren duidelijk werd…leeuwen jacht is legaal als je in het bezit bent van de benodigde papieren! Ik dacht dat kan toch niet….
Trophy hunting is nog steeds hot in Zuid-Afrika, Melissa mag wellicht door deze petitie het land niet meer in, maar daar mee zijn we er nog niet. Jammer meid je moet het voorlopig met een haardkleed doen in plaats van te zien hoe geweldig en imposant onze Big Five in levende lijve is. Het gaat ons allemaal niets helpen maar ergens moeten we een voorbeeld stellen, nu is het woord aan allerlei instanties in Zuid-Afrika om duidelijkheid te geven!

Als jij je druk maakt over het wel of niet doorgaan van het Sinterklaas feest dat gewoon een mooi sprookje is, maak je nu dan ook eens even druk over hoe ons Wildlife er over 10 jaar uit ziet en houdt dit sprookje levend!

klik hier als je alsnog de petitie wilt tekenen.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid