Interesting men….

Sommige mannen kunnen tot mijn verbeelding spreken. Hun levens lijken me dan zo interessant daar wil ik dan meer van weten. Een enkele keer krijg ik voet tussen de deur en soms vallen ze letterlijk binnen.
En vorige week vielen er 3 boeken binnen waaronder de biografie van Denys Finch Hatton en die kwam (zeer voor de hand liggend) direct boven op het stapeltje.
Onze gezamenlijke interesse is de hang naar Afrika en zijn avontuurlijke manier van leven intrigeert mij.
Alles wat hij doet, maar vooral wat hij niet doet ‘denk ik’ spreekt me aan. Zijn gevoel was zijn kompas in het leven, nooit ergens echt voor kiezen, maar in alles zijn vrijheid en gedachten trouw blijven. Vrienden maken en verhalen delen. Ik zit nog midden in zijn ‘leven’, als er iets anders voorbij komt.

Het boek met de titel:” Het Nieuwe Nietsdoen…Ontdek het geheim van een heerlijk simpel leven, van Gerhard Norman.
Oeps daar is het weer de connectie, de verwevenheid, het toeval… Het boek is niet in mijn bezit en ik ga het waarschijnlijk ook nooit lezen. Ging het wel direct Googlen om te zien waar het over gaat en wat mensen er als reactie’s op hebben.

En ik realiseer me maar al te goed waarom ik dit boek niet zal openslaan… Want dat nieuwe nietsdoen, wat ik veel liever ‘Het nieuwe anders doen’ zou noemen, dat is zo’n beetje mijn leven.
Begrijp uit de reacties dat veel mensen misschien wel anders zouden willen leven, maar nooit de stap zullen zetten. Soms een klein beetje die richting in willen gaan, maar de angst voor het onbekende blijkt vaak te groot en het loslaten van zekerheden dat is vaak ook een struikelblok.
Nee in mijn leven weinig tot geen status meer, de auto, het huis alles in bruikleen.
Geen werk, geen collega’s, geen dikke portemonnee.
En ja ik heb het vaak genoeg gehoord en ook gevoeld… vervelen jullie je niet, stomp je niet af….heb je nog wel iets om over te praten.
Een enkele keer ‘vaker dan me lief is’ komt het nog hard binnen. Vaak heb ik dan het gevoel heb dat ik me niet goed uitdruk, ik niet duidelijk kan maken waarom ik hiervoor kies. Ik het gevoel heb dat ik me moet verdedigen
Maar in mijn beleving en mijn gevoel is ons leven heel zinvol!

Waarom ik ook Jan en Floris daarin meegetrokken heb?
Omdat ik voelde dat het goed was.
In alles was het m'n gevoel dat zo overheersend was, het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het ook anders kan…dat alle waardering niet van de buitenwereld komt maar in jezelf zit.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me ook niet elke dag zo zeker voel van mijn zaak hoor! En ben blij en dankbaar dat we dat met zijn drieën zo voelen, zo kunnen we elkaar er ook in steunen.

De basis in mijn denken is goed en oprecht… en toch van tijd tot tijd laat ik me overhalen… me meesleuren in wat anderen denken. En weet je wat ... het is goed dat dat gebeurt, want zo blijf ik alert en weet ik dat ik de goede weg ingeslagen ben…zo overwin ik verdriet…krijg ik meer zelfvertrouwen…groei ik.

Gisteren zei iemand: Ik zou zo graag zoals jij willen zijn. Waarop ik vroeg hoe ben ik dan… nou zo vrij en vrolijk, van het leven genietend… gewoon zomaar vreemden aan durven spreken. En ik verwonder mij, zo kijken mensen tegen me aan?

Mmmm ja, als ik Denys Finch Hatton nou ergens op een terras zou treffen dan zou ik de stoute schoenen aantrekken en er op af gaan, praatje maken. Hopend dat hij wat levenswijsheid in het gesprek zou brengen en ik in die verhalen zijn passie kan voelen voor Afrika….

Denys Finch Hatton is de liefde van Karen Blixen in de film Out of Africa gebaseerd op een waar verhaal.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Nowhere left to go … than drown in love.

Zo mooi dat veel dingen in je leven een cirkeltje vormen, dat allerlei gebeurtenissen schakeltjes vormen en er soms onverwacht weer 1 bijkomt.
Op weg naar de supermarkt, schiet ik snel nog even de tweedehands boeken winkel in. De rij met de Classics is voor mij het eerst aan de beurt, ik ben niet echt op zoek naar iets, gewoon maar zien of er wat moois bijstaat. Jan is beter georganiseerd die heeft keurig alles, wat hij heeft of perse wil hebben, in lijstjes in zijn telefoon staan.

Mijn oog valt op een klein boekje, met een smoezelig gele kaft en toch voelt het direct als een klein juweeltje.
Op de voorkant prijkt een bruggetje… en ik sla een bruggetje naar 1995, naar de film over een Italiaanse vrouw wonend in Amerika, die verliefd wordt op een fotograaf.

Is het de periode (alweer 20 jaar geleden) in mijn leven die er voor zorgt dat ik deze film zo mooi vind of is het Meryl Streep die ik zo bewonder na haar rol in ‘Out of Africa’?
Ik heb niets met Amerika, South Iowa, waar de film zich afspeelt…maar het verhaal en de opnames zijn zo mooi, zo fascinerend, de tekst zo pakkend, de verliefdheid pijnlijk voelbaar en hartverscheurend.

Naast Meryl Streep geen Robert Redford maar Clint Eastwood …ja wat zal ik zeggen, in mijn ogen gewoon niet zo’n lekker ding. Maar ik denk dat dat ook het speciale van deze film is, alles is zo gewoon, de mensen niet uitgesproken mooi, het leven zo eenvoudig en ik geloof dat dat zo pakkend is.
‘Bridges of Madison County’ is naast ‘Out of Africa’ één van mijn favoriete films…en omdat boeken vaak veel beter zijn dan de film en ik een verwoed lezer ben vind ik het geweldig dat ik ‘zomaar’ in de tweedehandsboekwinkel tegen het in ’92 uitgegeven boekje van Robert James Waller aanloop. Rand 35, die zit in de pocket! (vandaag de dag delen door 14.5 om bij Euro’s uit te komen)

Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen maar Francesca, die toch heel tevreden met haar leven is komt van de ene op de andere dag in een emotionele rollercoaster.
En in mijn leven is dat rond ‘95 dan niet anders…een nieuwe relatie…een bruiloft…een zoon. Hevig verliefd zijn is niet eens genoeg want ik moet ook nog eens verliefd worden op Afrika.
De sfeer, het licht en de natuur…the African Dream…

postcard café @ Stark-Condè  Winery 

Het mag duidelijk zijn… dat verstand van mij laat me nogal eens in de steek en oeps daar gaan we weer. Ik verzuip in mijn gevoel, verlangen naar avontuur en zie in alles romantiek. Niets of niemand houdt me dan nog tegen…
Nou ja, er zijn gelukkig mensen die me wel weer met beide benen op de grond krijgen. Maar dan zijn zij voor de helft al op mijn hand.
Ik spartel mij omhoog, niet te ver…altijd in het achterhoofd rekening houden met de hoogte van het maaiveld…waar ik op de één of andere manier wel iets... maar nooit te ver boven uit wil steken.

Als je nu ook dit verhaal op je in wil laten werken bekijk dan de trailer…There are images that lie within my heart….ga op zoek naar het boekje of beter nog bestel de dvd. En op een heerlijk winterse avond ga je onderuit op de bank hangen… zwijmel zwijmel…oh ja en vergeet de tissues niet! Inmiddels heb ik het boekje al uit…en zoals zo vaak moet ik zeggen de film is waanzinnig maar de woordkeuzes in het boek zijn overweldigend… 

Tijd voor koffie @ the Postcard café, onderdeel van Stark-Condè Wines...In de prachtige Jonkershoek Vallei. Over uitzicht gesproken....

postcard café @ Stark-Condè  Winery

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

The connection between yoga...sculptures and wine

De laatste school termijn is vandaag ingegaan, dat betekend dat we net een weekje vrij achter de rug hebben. Denk altijd dat er niet veel gebeurt als we niet weggaan. Maar als ik de week even terug lees in mijn agenda waren er eigenlijk weer prachtige, kleine, bijzonder mooie momenten.

Het zijn gewoon niet altijd de meest voor de hand liggende dingen ‘van dat moment’ die ik de moeite waard vind om over te schrijven. Maar terug kijkend wil ik je toch even meenemen….

November 2012 schreef ik het stukje Tour l’Amour Franschhoek , De wijnfarm van Bartinney ligt aan de Helshoogte de weg die ik rijd als ik naar Franschhoek ga. Het logo van Bartinney wat mijn aandacht trekt is afgeleid van een prachtig bronzen beeld gemaakt door Dylan Lewis. Het zei mij verder niets, inspireerde alleen mijn fantasie.
Geen idee hoe ik er verzeild kwam maar sinds vorig jaar is de Bartinney winebar een beetje mijn vaste plekje geworden om er op woensdag middag wat gezellige tijd met vrienden door te brengen. Soms gewoon samen met vriendin Susan, een enkele keer vinden onze mannen dat ze wat interessants aan onze conversatie kunnen toevoegen (al lijken die nu ook steeds vaker van de partij te zijn), maar bijzonder is het als er nieuwe mensen aanschuiven, vrienden van vrienden of collega’s. Voor iemand die niet werkt een welkome afwisseling…

Het papier met de routebeschrijving rolt uit de printer, mijn yoga lessen zijn tijdelijk op de farm van een mede yogi. Oh wow, die route leidt me naar The Dylan Lewis Studio and Sculpture Garden. Door de ‘Art’ wandelingen in Stellenbosch ken ik zijn kat-achtige beelden en tijdens ons verblijf in Malelane begreep ik dat er op elke hole op de golfcourse een prachtig beeld van een Leopard van zijn hand stond.
Ben natuurlijk al helemaal in de ban van mijn yoga, maar nu ik les op deze farm krijg zie ik er nog meer naar uit.

Ik arriveer wat te laat, raak 2 maal de weg kwijt terwijl ik de weg omhoog volg… maar geniet van wat ik onderweg allemaal zie. Er wordt flink gewerkt aan de paden. Het aanplanten van het groen want dat moet nu echt, wil het nog aanslaan…en ik zie het bijna voltooide paviljoen wat eerst in Kirstenbosch National Garden stond. De open ruimte met de dam waar ik wat kunst omheen zie staan trekt mijn aandacht. Goh wat is het hier toch mooi. En ik prijs me gelukkig…komt toch zomaar weer op mijn pad!
Tijdens de les blijf ik wat langer op mijn hoofd staan om de boel goed te laten inzinken en bedenk dat ik op de terug weg toch een paar fotootjes ga maken.

In Februari moet alles klaar zijn en kun je er op afspraak een wandeling door de natuur gaan maken, de beelden bewonderen en het fantastische uitzicht op de Tafelberg en de False Bay op je in laten werken. Ik heb aangegeven dat ik dan zeker nog eens terugkom. Ik denk met wat Bartinney vrienden…die verstaan de levenskunst!

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Sweet Garden Life...

Met verbazing
volg ik je...
de onhandige schommelende manier
van voortbewegen.
Nooit eerder dan dit voorjaar
zag ik je...
een dansje maken
rond de pruimenboom
je dikke harige lijf
je zwart geel gestreepte pak

Ik speur de helder blauwe hemel af
wanneer ik je brommende geluid hoor
vaak eerder waarneembaar dan jijzelf

De snel bewegende vleugeltjes
houden stil bij een Touch down
doen de tere bloemen
zachtjes buigen

Jij vult je buikje
vliegt weer verder

Ik glijd onderuit

en sluit mijn ogen
Mooi Zoet leven…..Bumble Bee

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen
en zinnespeel met tekst, Astrid

Wedding dress...

Herinner me nog prima hoe ik een paar weken geleden ineens in een stroom versnelling geraakte. Hoe ik van mijn kalme leventje in de Zuid-Afrikaanse winter heel snel naar een feestelijke zomerjurk op zoek moest.
Na jaren het Afrikaanse continent niet te zijn afgeweest, moesten verzekerings- en ziektekostenpapieren snel doorgenomen worden. Jan gaat direct druk in de weer met mijn paperassen. Heerlijk hoor hoef ik me alleen maar druk te maken over wat er mee moet.

Zie ons nog zitten met het kersvers verloofde stel bij ons aan de eettafel en later voor een lunch bij Simonsig. En dat we toen nog dachten dat we zeker geen getuige zouden zijn van het huwelijk zodat ik heel stoer kon zeggen: ”Als ik zou komen kwam ik in Afrikaanse stijl”. En dat werd nu ineens waarheid. Ik ging daar zomaar even naar Nederland om naar de bruiloft te gaan van Harry en Heleen.

Ik durf wel te zeggen dat ze niet alleen hun hart aan elkaar hebben verloren, maar ook een beetje aan Zuid-Afrika. Al een paar maal waren ze hier, genoten ze van het afwisselende landschap en was vooral hun laatste trip veelal gericht op wild life. Naast het land is het hier natuurlijk ook genieten van het heerlijke eten, de vriendelijke mensen en onze prachtige taal!
Die taal vonden we terug op hun trouwkaart. Goh daar moet ik dan toch ook wat mee…
Stukje tekst voor in het fotoboek en een speech in het Zuid-Afrikaans mogen niet ontbreken, dus daar moet ik me ook op storten. Vriendin Susan moet het wel even controleren, want mijn Afrikaans is nog niet helemaal wat het zijn moet.

Donderdag ochtend is mijn ticket geboekt en om kosten te sparen reis ik in 24 uur via Dubai. Niks mis mee dacht ik zo, al zag ik wel ontzettend op tegen 7 uur in de nacht op het vliegveld bivakkeren. Maar goed dat schuif ik nog even voor me uit.

Op aanraden van Mimi (Amazink) ga ik de winkeltjes rond het taxi busjes station van Stellenbosch af op zoek naar Afrikaanse kleding, je kent het wel van die kleurige Vlisco jurken of lange Zulu gewaden versierd met kralen en stiksels dat mag ook. Die winkeltjes zijn natuurlijk allemaal 10x niks en behalve Violetté en mijzelf is er geen enkele blanke te spotten, heerlijk hoor dit is nog eens integreren. Maar helaas er is echt helemaal niets feestelijks te vinden. Wat een frustratie. Het internet maar op om te zoeken waar we nog meer terecht kunnen. Spreek met Violetté af om maandag naar de oude binnenstad van Kaapstad te gaan.

Longstreet, Kaapstad is ‘the place to be’ en in gedachten heb ik die straat al doorgelopen en denk ik te weten waar de betreffende winkel zit.
Oh wow wat een prachtige gewaden en hoeden hebben ze er, ik pas de ene na de andere lange jurk in allerlei kleuren en over het algemeen lekker glanzende stoffen…en toch bedenk ik dat het misschien wel heel erg over de top is en daarnaast….het is niet iets wat ik snel weer zal dragen. Voor een lunch zeker niet geschikt! Toch nog maar even verder kijken.

Iets verderop in de straat is de Afrikaanse overdekte markt, een grote winkel hal met allerlei kleine winkeltjes erin. Tussen de oorbellen, tassen, houtsnijwerk, hoeden, armbanden, kettingen en andere Afrikaanse snuisterijen vinden we ook een hoekje met stoffen en een juffrouw met een naaimachine. D’r staat een jurkje op een pop wat ik wel leuk vind, maar wat met geen mogelijkheid dichtgaat. Op deze manier moet ik dan kijken of het wel leuk is…wij denken van wel. Maar dan komt het dilemma…welk stofje.

Dit lapje is van de Congo, dat patroontje en kleurtje komt van Ghana…ik zie iets in zwart/wit. Ja, zegt mijn vriendin speel maar weer op zeker, gelijk heeft ze en daarvoor mocht ze ook mee. Uiteindelijk gaan we voor iets heel erg blauws, daar moet dan nog een doek bij voor op het hoofd en dan moet het nog gemaakt worden. Oh zegt Irene, de dame van het winkeltje en de naaimachine, het is zaterdag klaar en als er dan nog aanpassingen gedaan moeten worden dan doe ik dat wel direct. Ja, want dan heb ik nog geen week over…
En zo gezegd zo gedaan…Jan mocht op zaterdag mee om het op te halen…het meisje van het naastgelegen stalletje kwam al met sieraden aandragen en ook de tas was snel uitgezocht. Oh en dan komt de sport he…het afdingen… beetje heen en weer stoeien met de prijs en dan beiden met een brede lach elkaar omarmen. Heb er ineens weer een vriendin bij! Nog snel even oefenen met de Afrikaanse dames hoe de doek om het hoofd gaat en dan zorgen dat ik genoeg zelfvertrouwen heb om het als een Afrikaanse te dragen!

Zondag is de dag van de bruiloft, het weer is duidelijk niet om over naar huis te schrijven. Zomer in Brabant en op kousen had ik niet gerekend, mijn blauwe handen en benen kleurden in ieder geval prachtig bij mijn jurkje….brrr. Ik ben maar gast en dit regen-weer is natuurlijk het ergst voor het bruidspaar en zij zagen er fantastisch uit, voelden vast door alle spanning en verliefdheid niets van de kou.

De ambtenaar van de burgerlijke stand had bedacht dat het leuk was om iets in het Afrikaans voor te lezen. Nu ik daar als verrassing was en zij blijkbaar compleet van mijn bestaan op de hoogte was, werd ik direct gevraagd om als Zuid-Afrikaanse het door haar uitgezochte gedicht voor te dragen. Oeps nu kwam er wel heel veel aandacht mijn kant op zeker nadat ik ook al in haar toespraak vernoemd werd.
Zoveel dat ik besloot om ’s avonds mijn speech maar niet meer voor te lezen…en gelukkig was daar mijn ‘zeer verbaast over mijn aanwezigheid zijnde’ neef Wim die de honneurs waarnam.

Ondanks het koude regenachtige weer was het een geweldig mooie dag, met hele leuke mensen op een prachtige locatie. Dank je wel Harry en Heleen dat ik er bij mocht zijn! 

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst,
Astrid

I belong in South-Africa...but will always stay Dutch!

Moest echt weer ontzettend wennen aan de rust en de ruimte van het thuis zijn. En zo duurde het ook even voor ik iets op ‘papier’ kon zetten….

Tussen de wolken door zie ik Amsterdam opdoemen, achter mij wordt er door een mede passagier druk uitleg gegeven van wat er allemaal te zien valt. Ik zie water en heel veel hoge gebouwen en denk als eerste ‘Oh ja’, zo was het. Vervolgens loop ik Schiphol in, de douane is geen enkel probleem, de weg vinden door al die mensen naar band 21/22 is een heel ander verhaal. Mijn koffer komt als 5^de laatste aan, de vermoeidheid en drukte overvallen me…iets wat me niet meer loslaat wanneer ik in Nederland ben. Iets wat me ook meesleept, val dan ook direct terug in allerlei oude gewoontes. Veel te veel praten….Daarnaast probeer ik haast angstvallig alles in me op te nemen, de omgeving, alle gesprekken maar ook wat mijn gevoel me zegt.

Nooit heb ik verlangd om naar Nederland te gaan … nooit het gevoel van heimwee gehad. Negen jaar zijn om gevlogen en waar ik dacht dat ik mensen verloren had daar pakten we eenvoudig de draad weer op.
Voelde me zo bijzonder, zo gewaardeerd, zo geliefd ook en wat is het dan gemakkelijk om je bloot te geven, om gedachten te delen, je open te stellen voor de ander en dat allemaal denkend en sprekend in je eigen taal. Lieve mensen 't was geweldig wat jullie voor me deden...
Maar vanaf dag 1 was daar ook het sterke gevoel, ik hoor hier niet….

Veel tranen vloeiden er ook, geluk en verdriet lagen dichtbij elkaar en afscheid nemen was nooit eenvoudig, want komt er ooit nog weer een ontmoeting?
Ik wil sorry zeggen tegen alle mensen die ik helaas niet kon inpassen in het drukke schema maar echt toch ook graag wilde zien, ik hoop dan maar op een andere keer. Zoals ik al vaak al uitgesproken heb: “ik zou het liefst een vliegtuig vullen en jullie hier naar toe halen”. Denk dat ik op die manier het beste kan uitleggen en laten zien waarom dit toch echt mijn thuis is.

Het was niet Nederland wat de trip zo bijzonder maakte maar de mensen die mij in een warm bad dompelden.

Liep van ‘Turks Fruit’ geluk bijna onder de fiets in Amsterdam, genoot van het prachtige Rijks museum en de privé rondleiding bij Diamanthuis Koster….we geven waarschijnlijk toch het verkeerde signaal af…haha…
Oh en wat te denken van de mooi geklede mannen. Schoenen en pakken te kust en te keur! Kwam ogen tekort…
En die ogen waren vaak groter dan mijn maag…. appeltaart, broodjes kroket, frikandel, Zuid-Afrikaanse Bosch en Dal wijn, combinatie menu bij de Chinees en Marc’s BBQ  maar ook culinaire hoogstandjes in Michelin sterren restaurants zorgden voor mijn inwendige mens en vormen nu toch nog steeds wel een probleempje. 

Herinner me de juffrouw nog op het strand in Scheveningen waar we heerlijk achter het glas in het zonnetje zaten:”…flesje doen dan maar”. Nee, juffrouw dat doen we hier in Zuid-Afrika waar de fles net zoveel kost als een glas bij jullie… 

Mauritshuis, Plein en het Binnenhof, een korte impressie van Den Haag. De markt van Eindhoven waar ik denk ik wel op elk terrasje heb gezeten, waar ik me soms moest haasten tussen de regendruppels door want het was speciaal voor mij twee weken een Hollandse zomer.
Herinneringen ophalen in Oss, Den Bosch, Zeeland, Sint Oedenrode en Uden.

Maar de reden van mijn uitstapje dat van 8 naar 16 dagen groeide was de bruiloft van mijn neef. Toen hij hier in Zuid-Afrika verloofde zei ik nog, jammer dat ik er niet bij zal zijn anders zou ik in Afrikaanse kleding komen. Denk dat hij twee maal zijn hart verloren heeft…en als iemand dat begrijpt ben ik dat wel. Dus nu het plan was dat ik wel zou gaan (en dat wist ik nog geen 3 weken voor vertrek) moest ik als een speer naar Kaapstad om daar een jurk te laten maken. Vijf paar schoenen en een koffer van 25 kg vergezelden me via Dubai naar Amsterdam. 4 kilo extra op de weg terug en een heleboel bijzondere herinneringen rijker… nam ik huilend op een toilet van Schiphol afscheid…

Negen jaar geleden was ik vooral bezig met daar waar ik naar toe ging, nu veel meer van iets wat ik achter me laat. Het is veel en ik kan er naar terug verlangen maar het is ook mooi en goed…
Ik ga 17 uur, via een omweg, reizen naar Kaapstad …. dat geeft me mooi de tijd om los te laten. Ik heb weer ontzettend veel geleerd en ik denk vooral over mezelf.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Amsterdam fotomapje

Den Haag   fotomapje 

Horizon...

Ik lijk te zweven…te glijden

Bewegend boven een zee van golven

Witte wolken kopjes onder me

Een sikkelmaantje daarboven

Een sundowner cocktail aan de einder

Het oranje wordt steeds feller…het geel steeds zachter

 het zachte blauw kleurt naar indigo

Mijn gedachten dwalen af…..

De hitte van Dubai, 3 uur in een vliegtuig klaar zitten om te vertrekken

technische mankementen…de spanning

Het is allemaal voorbij als ik dit zie

Een rivier meandert door het landschap

De kleuren worden dieper en dieper

Tot ze opgaan in het zwart

Onderbroken door sterren

En ik verlang

Bijna thuis…eindelijk thuis

liefs Astrid

Meet and Greet

Eindelijk ze was er vandaag weer … de zon… en de temperatuur liep op tot net boven de 20 graden! Direct maar weer de buitenlucht in, koffie op het terras, de rozen een beetje gesnoeid, klagen dat het zo warm is met een trui en laarzen aan en daarna heerlijk in Durbanville koffie met carrotcake, terwijl Floris zit te zwoegen op zijn algebra.
Morgen en overmorgen alle was wegwerken en dan ben ik klaar voor de zomer!
Kijk even snel alvast naar de weersverwachtingen voor volgende week.
Nou dat is niet veel goeds wat me staat te wachten.

Zeer teleurstellend als je van 20 graden in de winterzon naar gemiddeld 17 graden en regen in Nederland gaat.
Den Haag, ik had het niet beter kunnen treffen. Mag hopen dat het in Brabant beter is…
Had me zo verheugd om samen met vrienden in het zonnetje te zitten, lekker onderuit, koel wijntje erbij, beetje bijkleuren. Het gaat ‘m gewoon niet worden.
Nou ja vrienden ga ik zeker zien…overvol programma en nog een wachtlijstje…
Heel spannend allemaal, na bijna 9 jaar in Zuid Afrika te wonen voor het eerst terug. Ga vrienden in Nederland zien waarvan er zijn die ik meer dan 20 jaar niet meer gezien heb.
Ja, als ik nu dan toch ga dan pak ik het meteen maar goed aan. Denk namelijk niet dat ik hierna nog eens ga…. dit was al een totale verrassing.

Voor de mannen hier maak ik lijstjes met hoe de huishoudelijke apparaten werken. Ik zorg voor wat extra eten voor de dagen dat er gesport moet worden en er weinig tijd overblijft om te koken. En voor de rest maak ik me maar niet te druk. Genoeg eettentjes in de omgeving voor als het geheugen ze in de steek laat en ze ineens niet meer weten hoe er gekookt moeten worden. Daar heb ik zelf met enige regelmaat ook last van…

En hoe leuk het allemaal ook is mijn Memorie tour naar Nederland, ik weet nu al dat ik een verschrikkelijke heimwee ga krijgen naar Zuid-Afrika. Afgelopen weekend overviel me al de sterke emotie toen ik een beetje zat weg te dromen op een terras in Kaapstad. Je zal toch terug moeten zei ik…en mijn stem sloeg al over…Raar want dat heb ik andersom nooit gehad, heimwee naar Nederland.
Nu ik naar Nederland ga voel ik pas hoe diep ik hier geworteld ben. Wordt het mij ook duidelijk dat ik de mensen die ik nu ga zien het liefste hier naar toe zou halen…om ze te laten zien en voelen wat ik bedoel.
Maar daar gaat het natuurlijk niet alleen om, het is leuk om te zien hoe het in Nederland is verder gegaan, hoe iedereen woont, zodat ik als ik ze spreek ook me in hun situatie kan verplaatsen. Wat en of er ook iets veranderd is? En ik denk dat ik er nu ook achter ga komen waarin ik veranderd ben. Daarnaast is het goed om weer eens naast iemand te zitten, en niet via skype, chat of mail contact te hebben, dat maakt het eenvoudiger om weer eens wat diepgang in de gesprekken te brengen. Ga natuurlijk ook kijken of ik weer wat mensen kan paaien om deze kant op te komen….en dat gaat me vast lukken.

Van het weekend krijg ik van mijn Yogi een klassiek yoga programma om mee te nemen zodat ik flexibel blijf in body en mind, moet ik natuurlijk wel braaf mijn oefeningen doen. En natuurlijk ga ik nog snel even naar m’n favoriete wijnbarretje om niet te vergeten hoe goed het leven in de wijnlanden is, kus ik voorzichtig mijn drinkebroeders gedag en pak mijn koffer.

Maandag vertrek ik en voor 16 dagen laat ik dan alles wat ik liefheb achter en laat me daar brengen waar jullie me hebben willen, ga cultuur snuiven en laat ik me verwennen…
Het is maar dat je het weet. Ik ben op vakantie!!!!!!

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Mooi Rooi krant van afgelopen woensdag...

De tekst is voor de volgers van de Zeelandhuys blog niet nieuw...
Toch willen lezen klik dan HIER

Southern Right Whales at Walkers Bay

Bijna zo glad als een spiegel en met eenzelfde schittering ligt de uitgestrekte Atlantische oceaan voor ons. Een kleine rimpeling…wat schuim en zeewier en dan is daar de rustige golvende beweging
Een kleine fontein… een uitademing.
Beroering, ontroering … en langs mij zegt een meisje van een jaar of vijf… ‘Look there they are, I can see them”!

Vier Southern Right Whales komende van de koude wateren van Antartica hebben de warmere kust van Hermanus, South-Africa bereikt. Elk jaar in de winter tussen juni en november doen ze Walker Bay coast aan om hier te paren, te kalven en hun jongen groot brengen.
In de 5 maanden dat ze hier zijn, vind ik dat we moeten gaan kijken, omdat het zo’n speciaal moment is. Ja, elk jaar er een dagje uit van maken, waarom niet?

Deze enorme dieren die zo’n 60 ton wegen en wel 100 jaar oud kunnen worden zijn het waard om bewonderd te worden. En vandaag hebben ze er plezier in lijkt het. Steeds dichter verplaatsten ze zich naar de rotspunt waar al best veel mensen zich verzameld hebben. Ze gaan onder en komen gezamenlijk met de neuzen omhoog naar boven, draaien op hun zij en ‘zwaaien’ met de zijvin.
Ze tonen hun met schelpen begroeide lichaam en er is er ook 1 met een enorme witte vlek op de rug. De walvissen gaan weer onder, verplaatsen zich onder water en herhalen het ritueel.

Ze zijn vast net als wij blij met het warme weer en na genoten te hebben van de spelende walvissen is het tijd voor een lunch bij Burgundy.
Heerlijk op het terras met een flesje Newton Johnson Chardonnay, zo nu en dan een blik werpend op de oceaan. Opschrikkend van een luid getoeter als we de Whale Watcher op zijn hoorn horen blazen, aankondigend dat er walvissen te zien zijn! Het doet  me glimlachen als ik zie dat iedereen even met hem op de foto wil.
Ik richt mijn aandacht op de verse garnalen en Jan perst zijn citroentje uit boven de moot Kingklip. We hebben een fantastische dag uitgekozen…zon … zee en walvissen, we raken aan de praat met de Belgische toeristen aan het tafeltje naast ons en de middag vliegt voorbij. Zitten hier heerlijk loom te worden en hebben nu nog nauwelijks tijd om de prachtige 2^de hands boekwinkel in te gaan. We moeten nu toch echt op huis aan, want het is nog meer dan een uur rijden naar Stellenbosch, waar Gunnar en Thor wachten op hun dagelijkse wandeling.

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Camouflage...

                                                                                                      Kudu, Kruger Park, July 2014                                                                                           

Word jij ook zo blij bij het spotten van een luipaard?

Goh is het alweer twee jaar geleden dat ik met Marie Jose in Leopard Mountain lodge was…
de avondgame drive waar ze nu nog over spreken! Dat vertelden ze ons in ieder geval het jaar erop. Maar dat was misschien wel om ons dat goede gevoel te geven…Rangers he, wie kent ze niet! Het is nooit teveel moeite voor ze om een extra stapje te doen zodat je je heel bijzonder voelt.
Maar die bewuste avond, na uren rondgereden te hebben en nauwelijks iets te hebben gezien. Chase nog altijd via het spotlicht probeerde iets in het vizier te krijgen… zag ik daar twee oortjes en oogjes boven het gras uit steken. Eerst nog denkende dat het een leeuw was… maar bij het opstaan werd het direct duidelijk een luipaard….Nog geen 20 minuten later dicht bij de lodge stak er nog een luipaard over. Wow wat een prachtige beesten zijn het toch. Iedereen moest het op onze verhalen maar geloven, want bewijs was er niet.

Voor onze trip naar Kruger heb ik nog even contact gehad met Chase (nu Ranger in Kruger), die doodleuk zei dat het heel goed mogelijk is, dat je nog voor het ontbijt de Big 5 hebt gezien.
Ha ha wat een grapjas, zou mooi zijn, maar als het niet lukt geen zorgen…ik kom terug.

We rijden Kruger National park in via Phabeni gate. Er zijn 9 wegen die toegang geven via westelijke en zuidelijke zijde naar het 20.000 vierkante km grote park. Binnen het park vind je 21 verschillende eco zones, gebieden die door hun bijzondere begroeiing en grondsoort verschillende soorten dieren aantrekken.…

 Kruger Park, July 2014

Nog maar net binnen het park en nummer 1 van de Big 5 komt al snel in zicht…die enorm grote olifant die heeft bedacht dat hij de alleen heerser is van de geasfalteerde weg. En wij laten hem graag in die waan. 

Wat later spotten we verder weg een buffel (2) en de neushoorns (3) zijn ook niet gemakkelijk over het hoofd te zien. Oh nee dit gaat al veel te snel, gewoon op weg naar de camping alles al zien…? Dat zal toch zeker niet.
Nijlpaarden in een dam prachtige grote dieren maar geen onderdeel van de Big 5.
Big 5 game, is eigenlijk een naam die ontstaan is door de jagers…de dieren die tot deze big 5 behoren zijn namelijk de meest gevaarlijke dieren om te voet op te gaan jagen. Het heeft met de moeilijkheidsgraad van jagen te maken en het gevaar dat dit oplevert en heeft dus niets te maken met de grote van de dieren. Wetenswaardigheidje!

Zebra veulen, KrugerPark July 2014

In de verte zien we een opstopping bij de brug, we sluiten aan en draaien het raampje open om van een tegenmoet komende auto te horen wat er te zien valt…Wij zien tot nu toe nog niets.
‘Zie je die dode tak in de vorm van een vork daar links aan de rechterkant van de rivier?’… Ok wacht even…scherpstellen van verrekijker en camera….ja ja tak gevonden zeggen we…’Nou dan ga je iets naar links en dan zie je daar een zandkleurig hoopje’…Ja gespot…’ dat is de rug van een leeuw, zie je zijn staart op en neer gaan?’ Ok dan. Nummer 4 kunnen we afstrepen…alhoewel ik vind dat deze niet telt hoor. Deze is echt te ver weg, ik wil het heel veel beter zien.

Een nieuwe dag brengt nieuwe kansen en na wat rondgereden te hebben zien we ook nu weer op een brug over een bijna droge rivier auto’s staan. Oma Jean die liever zelf rijdt zien we een heel stuk achter de brug staan…arm uit het raampje… zwaaiend dat we naar haar toe moeten rijden en omdat we ook nu niet zo snel iets kunnen ontdekken, doen we dat.
De uitleg volgt kijk hier tussen door…dan zie je twee bomen en een wit achtige dwarsliggende tak…en net daaronder een flosje groen…daarachter ligt een luipaard.

Zoals je het met het blote oog ziet!

Ok ik denk dat ik weet waar ik kijken moet… en zie iets…even inzoomen met de camera…Oh geweldig ik zie hem. Nu nog met de verrekijker en dan zorgen dat alle anderen hem ook zien. Het moge duidelijk zijn, want dat is de foto beslist niet, ik ben toe aan een nog betere telelens!

 

Maar de euforie is groot wat anderen op een eerste vakantie in Zuid-Afrika spotten daar doen wij gewoon 9 jaar over, maar het is heel erg de moeite waard.
En dan kan je geluk niet op als je de volgende dag opnieuw een luipaard mag zien…
De eerste aanblik was dat hij achter een grasbosje ligt…we konden hem zien maar gewoon niet al te helder. Dus iets verder op gereden en vanuit een ander hoek opnieuw gezocht…oh my…ligt hij daar heerlijk zijn poten af te likken.
Het was te druk om te blijven staan en te wachten op betere plaatjes, maar geloof me als ik daar toch alleen zou zijn geweest dan zou ik er het liefst een hele dag blijven staan…

Leopard, Kruger Park July 2014

De foto’s laten zien hoe moeilijk wild spotten is…dat je andere mensen nodig hebt die het dier bijvoorbeeld zien lopen en wachten tot het gaat liggen, daarna de plek waar het dier zich bevind deelt met de volgende bezoeker. Als ze in het gras liggen en je bent niet heel erg geconcentreerd of leest geen sporen dan rijd je ze finaal voorbij… over camouflage en schutkleuren gesproken.

 Luipaard, Kruger Park July 2014

Het liefste : "Omhul ik me met woorden ...  verdwijn ik in zinnen en zinnespeel ik met tekst" in de prachtige natuur van Afrika, Astrid

Survival or Camping...?

1800 kilometer rijden
2 overnachtingen bij 'family' on the go
7 volwassenen en 3 jongeren
6 tenten met luchtbedden
6 dozen wijn
en 3 donzen dekbedden

Basic kamperen in Krugerpark is zo slecht nog niet!
Mijn kampeer ervaring ging tot nu toe niet verder dan 1 nachtje op de Veluwe. En dat was direct ook niet de leukste ervaring, regen…een nat tentdoek…met als gevolg nat beddengoed en rug… Om het nog maar niet te hebben over het gezeul met je rol toiletpapier onder je arm naar de toilet blokken.
En ook het voor de tent zitten met een krat bier onder de tafel was nou niet echt mijn manier van op vakantie gaan.

Hoe kan een mens toch zo veranderen…nou ja, laat ik het maar over mezelf hebben want de rest is geloof ik nog niet helemaal overtuigd. Reizen door Zuid-Afrika is prachtig, haha zo’n honderd kilometer na de Du Toitskloof is het honderden kilometers hetzelfde uitzicht. Mij verveeld het geen seconde want als er niets bijzonders te zien is, droom ik weg bij de aanblik van het uitgestrekte land, verdwijn ik in langzaam in mijn hoofd….Laat ik woorden voorbij komen, probeer ik gevoelens te vangen en verhalen vormen zich…

Gras struikjes die dansen in de wind
De woorden vangend op een windmolen
Vlaggetjes die wapperen in de zon
Golfplaten daken als zilveren schittering
De kuddes Merino en Dorper schapen
die onverstaanbaar rustig blaten 

Karoo, karoo, karoo

Eindeloos

nergens naar toe…

Cadans… herhaling…ritme

Theuns Jordaan zingt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat Afrikaanse liedjes, kunnen we vast wennen aan de klanken en de woorden die een totaal andere betekenis hebben.
Ik heb ‘natuurlijk’ weer een ontzettend stomme fout gemaakt toen ik het voor ons normale woord voor achterwerk gebruikte…..Pas aan het eind van de vakantie werd mij duidelijk gemaakt dat je dit woord hier echt niet kunt gebruiken, schaamrood op de kaken bedenk ik … ik moet nog veel leren! Maar ik probeer tenminste Afrikaans te spreken.

Terug naar kamperen… De camping was super…en heel schoon, zelfs de toiletten en doucheruimtes…ennuh voorzien van toiletpapier. Als wij op pad waren werd er aangeharkt en de braai schoongemaakt.

Vroeg op…koffie of thee met rusks en dan ergens tegen brunch tijd een picknick spot opzoeken waar we een skottelbraai huurden. De bacon, worst en eieren sissen in de schotel en ondertussen zuigen de boterhammen zich vol met geklutst ei (hier french toast genoemd) bij Brabanders wel bekend als wentelteefjes…mmmmm. Plunger koffie en rooibos thee, een kleed op de tafel … een ontbijt met uitzicht. En eerlijk is eerlijk, in het verleden (als ik dit ergens zag) dacht ik wat slepen die Afrikaners toch allemaal mee, je kunt toch ook gewoon een broodje meenemen of in het winkeltje wat kopen. Nou daar kom ik op terug, want dit is echt zoveel leuker. Zeker als er bavianen en vervet aapjes op de loer liggen, die zorgen altijd voor hilarische tafereeltjes.

Daarbij heeft de openlucht en het zoeken naar dieren een positief effect op je verlangen naar voedsel. De picknick plaats is direct ook de plek van verzamelen, kaart lezen en socializen. En ik als leerling kampeerder doe er weer ideeën op. Hoe bak en braai ik een heel ontbijt in zo’n kort mogelijke tijd.
Dat geldt overigens niet alleen voor de maaltijden maar zeker ook voor het kamperen. Voor volgende keer heb ik al een heel lijstje waar ik aan moet denken, wat mee te nemen. Of beter gezegd wat niet!

Alles draait voor mij natuurlijk wel om het genieten van de natuur en het zien van wildlife…en ook in dat opzicht was het een fantastische kampeer week.
En omdat ik er veel vaker op uit wil ben ik echt heel blij met onze positieve ervaring.
Begrijp me niet verkeerd, er gaat niets boven een luxe 5 sterren lodge. Alle maaltijden geregeld, een luxe hightea op het dek met uitzicht over de vallei, de African style bedrooms… het plonsbadje… diners rond een kampvuur en toch…het valt niet met elkaar te vergelijken maar gaat heel goed naast elkaar.

We hebben genoten van de dierenwereld en hebben voor het eerst in ons leven bij daglicht een leopard gezien en niet één maar twee. Dat was toch wel het hoogte punt. En wat te denken van de prachtige hyena’s waarbij het mannetje druk in de weer was met een stuk huid. Olifanten en bokkies, zebra’s en giraffen, wildebeest en wilde zwijnen, roofvogels en zangvogels, loopvogels en junkfoodbirds…. Het was allemaal weer super om ze te zien.

Met pijn in het hart denk ik aan dat kleine olifantje dat, terwijl het aan het drinken of badderen was, gegrepen werd door een krokodil…Het hoofd met slurfje dat steeds opnieuw weer boven kwam drijven terwijl de krokodil de bek wijd opentrok en er happen uitscheurde…hartverscheurend maar ook dit is ‘Real wildlife’.
Van the real African National Geographic, in Back to almost Basic style…verkasten we naar het prachtige Leopard Creek. Van Berg en Dal rijden we over de Crocodile-bridge naar Malelane en een groter contrast is niet mogelijk.
Luxe, waanzinnig grote huizen op de meest luxueuze golfbaan van Zuid-Afrika. Op elke hole vind je hier een prachtig bronzen sculptuur van een luipaard in diverse fases van de jacht op een impala. Dat betekend snel de tassen opruimen en een stortdouche nemen … Morgenochtend neem ik me voor om een bad te nemen… en dacht ik even dat er geen roomservice was…toch wel !!!
Er wordt me een heerlijke mok thee gebracht met buttermilk rusk hier houd ik het nog wel even uit……

Helaas...1800 kilometer terug...1 overnachting on the go...minder spullen...minder ruimte !, hier ging er toch iets mis...

Omhul me met woorden...
verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Meer foto's vind je op Facebook Krugerpark 2014 Album

Bushwalk...Keep it up…two, three, four…

Ik trek mijn Buff over mijn neus, mond en oren om me tegen de koude ochtend wind te beschermen. De deken van de SAN Park Ranger moet mijn ‘van slaap nog’ warme lichaam op temperatuur houden.
Zes uur ’s ochtends het is nog donker als we Berg en Dal Kamp verlaten. Floris, Ruben en Oma Jean hebben besloten om niet mee te gaan. Acht mensen is overigens het maximum aantal wat mee mag op een bush-wandeling.

Via onverharde paden in het Kruger Park rijden we langzaam naar een waterplaats, onderweg zien we een paar Bromvoël, de Afrikaanse benaming voor de Southern ground hornbill, enorme grote zwarte vogels waarvan de huid bij de ogen en keelzak rood is. Later zullen we nog een groep van deze kwetsbare vogels tegenkomen en kan ik er foto’s van maken, want nu is het doel niet het spotten onderweg tijdens de game drive, maar te voet er op uit en zien wie we tegen komen….
Bij het uitstappen valt ons oog direct op de kale boom waarin een Martial Eagle zit…moet eerlijk bekennen dat ik een arend nog wel herken…en de rest geloof ik dan wel.

Rangers Peter en Rasta (zonder het bekende rasta kapsel) speuren de omgeving af…nemen hun wapen in de hand en gebieden ons een rij te vormen om zo, na veiligheids instructies te hebben gegeven, hun te volgen. Schiet mij direct dat liedje door het hoofd van die olifanten in Jungle Boek… Hup twee, drie, vier in de maat blijven en niet praten…er ontsnapt me een giechel…
De paden die we bewandelen zijn overigens de plat getrapte graslanden van de dieren die van en naar de waterplaats leiden.
Inmiddels is het licht en warmt de aarde ook langzaam op tot zo’n 20 graden, niet verkeerd hoor... winter in Kruger Park.

Als je ooit de dieren in de wildernis gade slaat valt mij altijd op dat zelfs een olifant, zonder geluid te maken zich door de bush verplaats. Nou dat is bij ons iets heel anders…kraaak…krrrt…takjes en twijgjes buigen en breken onder onze voeten zeker niet geruisloos, om nog maar niet te spreken van het moeilijk voortbewegen over de losse keien…Regelmatig zwikken we onze enkel en horen we stenen verschuiven, we moeten ons dan ook heel erg concentreren op het lopen zonder te vallen. De giraffe op afstand is nog eenvoudig te spotten, hij torent hoog boven alles uit.
Een opspringende kudu bok of een groepje impala’s trekt pas onze aandacht als we de beweging vanuit onze ooghoeken gadeslaan.

Rondkijken lukt nauwelijks…dus als voor ons ineens gestopt wordt, weten we dat we iets op het spoor zijn.
Het is nog even goed turen tussen het hoge gras, de dorenstruiken en bomen maar dan doemen de enorme dieren ineens op.
Wauw zeg, een neushoorn op zo’n 40 meter afstand…wat niet 1 maar 3! Langzaam lopen we nog wat dichterbij en zij houden afstand. Ze kijken zo nu en dan, maar lopen ook rustig verder.

We gaan richting een ‘koppie’, klauteren ons een weg omhoog over de grote stukken rots vanwaar we een mooi uitzicht hebben. Als de neushoorns zich verplaatsen...gaan wij weer wat naar beneden en zoeken een gemakkelijk plekje op de rotsen, waar we een drankje en versnapering krijgen. De stilte en de natuur zijn overweldigend, weten dat zo dichtbij deze prehistorisch aandoende dieren zijn maakt het zelfs emotioneel.

En als we na 15 minuten rust ons weer in formatie brengen, zijn we nog niet erg geconcentreerd. Wat een geluk dat Christof er bij is…. We mogen niet roepen maar moeten op ons dijbeen slaan of fluiten als we iets zien en de ranger willen waarschuwen…
Achter mij wordt 2 keer flink gefloten…allemaal in de remmen en de ranger ziet nu ook wat wij inmiddels allemaal hebben gezien…

Een ‘lonely Buffalo’ stier…staat met zijn oren gespitst en zijn neus in de wind…hij heeft ons natuurlijk al veel eerder geroken dan gezien. Lichte paniek overvalt de Rangers want hij is behoorlijk dichtbij…ze sturen ons verder weg achter struikgewas maar zien in dat dit niet ver genoeg is, dus door de droge diepe sloot naar de andere kant… De Buffel heeft zijn aandacht al wat verlegt, we komen goed weg. Deze dieren staan er om bekend om zomaar in de aanval te gaan en maken, samen met de nijlpaarden, nog altijd de meeste slachtoffers.

Opgetogen lopen we verder, wat een avontuur. 

We lopen langs termieten heuvels, voelen het gras kriebelen langs onze benen, ruiken aan wilde salie, en krijgen uitleg over uitwerpselen…allemaal ‘baaie’ interessant.

Oeps, er wordt weer gefloten en we zien rechts van ons …twee neushoorns…links achter moet ergens de buffel zijn en achter ons de drie andere neushoorns…omsingelt?

Geen idee, we krijgen niet veel informatie maar lopen gestaag verder in het rondje wat ons terug moet brengen naar de jeep….
De bush wandeling van 4 uur had van mij wel een hele dag mogen zijn, ik denk dat dit nog altijd de mooiste manier van Afrika ervaren is. Kan niet wachten op de volgende… Patrol Parade Military Style!

Omhul me met woorden... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Album link naar de foto's Kruger park 2014