Burgers en Pinotage

Birdstreet Stellenbosch, De Bartinney Wine and Champagne bar is op de woensdag namiddag onze ontmoetingsplaats geworden. Van een bezoekje om de verloren twee uur bij school te overbruggen, is het nu zoeken naar excuses om de tijd te doen rekken.
En van twee enthousiaste vrouwen is het gegroeid naar een gemêleerd gezelschap wat soms wel bestaat uit meer dan 12 mensen. Verschillende nationaliteiten, verschillende interesses, verschillende achtergronden maar 1 ding heeft onze “Boekenclub” gemeen, we houden allemaal van een glaasje wijn.

En zo werd het idee gelanceerd om een wijnproef avond te doen. Leek mij wel leuk, dus ja, kom maar naar de Farm en ik zorg voor wat eten bij de wijn.
Moet erbij vermelden dat er dan altijd volgens goed Afrikaans gebruik aangeboden word om wat mee te nemen en daar maken we dan dankbaar gebruik van.
De entree regel zou zijn dat iedereen een fles Pinotage meebrengt en dat wat hij of zij verder nog wil drinken, mocht je bang zijn dat er niet voldoende is om de dorst te lessen! Een blinde proeverij betekent natuurlijk dat alles van te voren afgedekt is, zodat niemand weet wat er op de tafel komt. Daarna ging er over alle flessen een cover zodat je ook niet je eigen wijn herkent. De opkomst voor de avond 14 mensen en 9 genummerde flessen Pinotage.

Voor degene die deze wijn niet kennen hier een korte uitleg. Pinotage is een druivensoort die in 1925 in Zuid-Afrika gecreëerd is en bestaat uit de cinsaut en de pinot noir druif. Eigenlijk was de professor die de zaden hiervoor plantte ze allang weer vergeten, maar jaren later toen de wijngaard overgroeid was en ze bij het schoonmaken van de wijngaard weer tevoorschijn kwamen, werden ze gekoesterd en van de druiven een prachtige wijn gemaakt die de naam Pinotage kreeg. In 1941 werd de eerste wijn gemaakt bij Elsenburg, waarna er een commerciële wijngaard aangelegd werd op Myrtle Grove bij Sir Lowry’s Pass. In dat zelfde jaar, 1941, werden er Pinotage druiven geplant op Kanonkop Estate, waar ze prachtige wijnen maken die je 25 jaar kan opleggen en waardoor het landgoed een fantastische leider van deze maar ook andere rode Kaapse wijnen is geworden.
De eerste erkenning van Pinotage wijnen kwam toen Bellevue er kampioen mee werd op de Cape Wine show van 1959 en deze wijn werd in 1961 uitgebracht onder het label Lanzerac. De omgeving waar de wijn vandaan komt is dus in en om Stellenbosch. 

Het zou dus zomaar onze ‘huiswijn’ kunnen zijn, mocht het niet zo zijn dat het nog altijd iets heel speciaals is. Het een volle ‘zware’ wijn is, vaak met een mokka, chocolade achtige smaak en waar naar mijn mening echt iets bij gegeten moet worden.

Seiro was zo goed geweest om speciale formulieren te maken waar we in konden vullen wat we van de wijn vonden, met de geschatte prijs, of we het dat waard vonden en of we het zouden kopen. Broodjes Hamburger en salade lagen al klaar want deze moesten zorgen dat we na het proeven het hoofd weer helder kregen.

De Woordfees glazen zijn opgepoetst, we gaan kleur bekennen, ruiken, walsen, proeven…nog een beetje bijvullen want ik weet het niet…. Mmm

Nou hilariteit alom natuurlijk na 3 wijnen te hebben geproefd werd het al moeilijk om de verschillen waar te nemen. Maar als echte boekclub leden worstelden we ons door de ‘taaie’ stof heen. De gesprekken werden luidruchtiger en het commentaar op de wijn steeds minder lovend.
Nou was het mij daar ook een beetje om te doen want ik had een prachtige wijn gekocht maar er ook 1 uitgezocht van een totaal onbekend wijn-estate die ook de goedkoopste pinotage was die ze verkochten. Helaas had hij kurk…en viel de wijn bij niemand in de smaak en al direct af.

De duurste bleek in onze ogen niet altijd de lekkerste en de John Platter gids had een heel goed advies in de prijs kwaliteit verhouding gegeven. De ‘Odd bin huiswijn’ van Scheckers kwam als goed uit de bus, dus daar moeten we ons nog maar eens in gaan verdiepen. Al met al een heel gezellige en leerzame avond.

Het was allang niet meer alleen de wijn die danste, maar ook Jan en Hedwig maakten er een klein feestje van toen de muziek van zich liet horen….
Het wachten is op de volgende wijn proef avond…mmmm Merlot.

Pinotage the story in Cape Town Magazine.

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Afrikaans Woordfees

De laatste tijd staat er veel in het teken van de Afrikaanse taal.
Nu zul je denken ja logisch want daar wonen jullie, maar echt, niets is minder waar.
Want kozen wij ervoor om ons totaal op de Engelse taal te richten, niet wetende dat je er toch ook mensen mee voor het hoofd kon stoten. Zo proberen we nu toch meer en meer interesse en gevoel voor de Afrikaanse taal te krijgen. En ik moet je zeggen het is niet eenvoudig.
Komt vooral denk ik omdat zo velen zeggen, ja maar het lijkt zo op Nederlands en ik heb dat helemaal niet. Het mag dan oud Hollands klinken het is toch echt een taal op zichzelf.

Het verstaan gaat goed zolang het ‘stadig’ gesproken wordt, vooral niet teveel dialect erin. Want net als in het Nederlands zitten er behoorlijk wat verschillen in de uitspraak. Het spreken is een heel ander ding, het vinden van de juiste woorden is en wordt steeds moeilijker in welke taal dan ook en het is toch ook het overwinnen van je schroom om fouten te maken.

Sinds enkele jaren is hier in maart het Woordfees en dat staat helemaal in het teken van de Afrikaanse taal. In 1999 ontstaan om het Afrikaans te promoten en het was vooral gericht op de studenten van Stellenbosch, als een avond met boeklezingen en discussies. Nu 16 jaar later is het uitgegroeid tot een week van muziek, theater, cabaret, boeklezingen, toneel, kortom alles wat je maar bedenken kunt en waar taal een hoofdrol in speelt. Wij hadden naast kaartjes voor Amazink ook twee andere voorstellingen geboekt. 

Op het prachtige Neetlingshof wijnlandgoed trad het koor van Paul Roos op met “Heuwels Fantastisch”. Totaal geen idee wat dat laatste inhield maar het bleek een pop/rockgroep te zijn. Om het te kunnen verstaan zouden we de oren moeten spitsen maar dat konden de trommelvliezen niet aan. Het werd dus vooral sfeer proeven en weinig verstaan, laat staan begrijpen.

Ons andere concert was Amanda Strydom, en ons hou van haar soet gevooisde klanken als sy me Stef Bos saam sing. Of haar pragtig dichterlyke woorde oor Suid-Afrika sing.
Helaas hadden we ons vergist en was het niet echt een muzikaal optreden maar meer cabaret en hier bleek gelukkig onze Afrikaanse taal voldoende ontwikkeld voor te zijn, we konden het goed volgen maar waren toch teleurgesteld. We misten de prachtige ballads….

Door alle commotie de laatste maanden rond het bekladden en verwijderen van beelden uit het koloniale tijdperk van Zuid-Afrika word het ons ook duidelijk dat er heel veel meer gaande is. En dat de Zuid-Afrikaner steeds vaker er voor kiest zich uit te drukken in de taal waar zij zo trots op zijn. Anders taligen in Zuid-Afrika kiezen ervoor om niet meer herinnert te willen worden aan de koloniale tijd en willen dat veel wat uit die tijd stamt niet meer herdenken, eren en dus verwijderen.

Ik begrijp ‘t standpunt maar vanuit de geschiedenis groeien we, is dit land geworden wat het nu is…terug gaan is stilstaan. Voelt voor mij als een wig vormen tussen de mensen van de Regenboog natie, iets waar we allemaal zo trots op waren en toch ook willen zijn.
Denk dat het mooie is dat we allemaal onze eigen taal spreken, maar elkaar kunnen vinden in een overkoepelende taal, het Engels.

                                       

Nee mam ik wil niet op de foto!

Denk dat scholen hier een grote rol in moeten gaan spelen en dat wij er ook meer voor open moeten staan. We zijn tenslotte nooit te oud om te leren…..

Jy vir my Suid-Afrika… die taal van my hart….

Omhul me met woorden ...  verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

From waking up in Colour…it’s back to Black and White

Terwijl ik feiten aan het verzamelen ben voor dit stukje popt op de live site van News 24 het bericht binnen dat er High Alert is voor Houtbay. Bij nader inzien blijkt dit een overdreven reactie te zijn… Nou ik denk, dat je strak staat van de angst en spanning als je de eerste vlammen weer ziet oplaaien en misschien ook niet goed weet of dit te controleren is.

Zondag middag net na 2 uur begint er een brand in Muizenberg, een brand die nu al 4 dagen de Cape Peninsula in haar greep heeft. Dat ik er een stukje over wil schrijven komt vooral door de persoonlijke berichtjes die ik via whats app en messenger krijg. Hé hoe gaat ie bij jullie en hoe ver wonen jullie van die plek af?

De Cape Peninsula is het schiereiland wat net onder Kaapstad ligt. Links van het Schiereiland is de Atlantische oceaan en rechts ervan ligt de False Bay.

Ergens zie je een vliegtuigje staan op deze kaart (als je erop klikt vergroot het) en wij wonen 30 km ten oosten van het vliegveld. We zitten dus zo’n 40 – 50 km van het getroffen gebied af.

We wonen dus op behoorlijke afstand en konden vanaf ons huis niets van de brand zien…wel zo nu en dan ruiken en op hoger gelegen delen van de farm de rook zien…Als we op een hoger gelegen deel van de farm staan kunnen we ook de False Bay zien.
Zoals je ook op het kaartje kunt zien is het een schiereiland met veel groen, het Table Mountain nature Reserve. Een gebied met weinig toegangswegen wat het in dit geval nog eens extra moeilijk maakt.

Het is een stuk land waar de wind aardig vat opheeft en ook nogal eens grillig uit een andere hoek kan komen en zo gebeurde het dat naast Muizenberg ook Fishhoek, Noordhoek, Steenberg, Tokai, Constantia, Houtbay, Clovelly het Silvermine gebied en Chapman’s Peak in lichter laaie staan. Mensen deden er 4 tot 5 uur over om van het schiereiland af te komen en ruimte te maken voor hulptroepen. Op maandag waren alle wegen in het gebied afgesloten en vandaag op Chapman’s Peak na zijn ze allen weer open gesteld.

Tot overmaat van ramp werd het dinsdag ook nog boven de 40 graden. Wij zaten binnen omdat 44.5 graad voor ons echt teveel is, maar wat van al die brandweerlieden die in volle uitrusting staan te blussen, alsof vuur bestrijden al niet warm genoeg is. Op verschillende plekken werd voedsel en water voor ze verzameld om ze vooral maar te ondersteunen in de enorme taak die ze uitvoerden.

Op woensdag zijn er 500 mensen geëvacueerd en waren er 2000 mensen bezig het vuur te bestrijden, vele van hen zijn vrijwilligers en komen niet alleen uit het getroffen gebied maar ook uit andere provincies. Vanuit de lucht maakten helikopters en vliegtuigjes 198 vlieguren om waterbommen te droppen een actie die om en nabij de 2.4 miljoen rand heeft gekost en waar nog altijd geld voor wordt ingezameld om ook nu nog door te kunnen gaan met blussen.

Inmiddels is het een stuk koeler en zijn er op verschillende plaatsen wat buitjes gevallen, lang niet voldoende om het vuur te doven…. Maar alle beetjes zullen toch wel helpen?

Met een enorme honger heeft het vuur meer dan 5000 hectare natuurgebied verwoest en 14 huizen opgeslokt. De luxe Tsitswalo lodge aan de voet van de Chapman’s Peak is in rook opgegaan. En dan te bedenken dat het vermoeden is dat het allemaal met een sigaretten peuk die uit een auto gegooid is begonnen is.

Het was de ergste brand die Kaapstad in de afgelopen jaren heeft meegemaakt.

Op woensdag was er een nieuwe brandhaard in het Cape Point Nature Reserve naar verluid voedt de wind op verschillende plekken het vuur maar is alles onder controle….al met al kan het nog zo’n twee weken duren voordat alles echt gedoofd is. Een hele flinke bui regen en weinig wind is eigenlijk alles wat we ons kunnen wensen!

Vandaag Donderdag 5 maart zijn er nog steeds gebieden waar het vuur gecontroleerd brandt, Clovelly, Boyes Drive en Constantia, maar ook in Houtbay is door de wind het vuur over de berg gekomen…

Na alle ellende is er een heel klein pluspuntje in dit verhaal…. Dit gebied is zeer bekend om haar Fynbos (Flora die je op de hele wereld niet tegen komt maar uniek is voor de West-Kaap van Zuid-Afrika) en om zich te vernieuwen en te kunnen verspreiden heeft het eens in de 20 jaar een brand nodig….het zal wel een behoorlijke tijd duren maar eens zal het hier weer volstaan met protea’s in al haar verschillende vormen en kleuren, van de winter zal het groene gras tevoorschijn komen tussen het grauwe grijs en de zwart geblakerde bomen. Nu ook maar hopen dat verschillende kleinere dieren als het stekelvarken, schildpadden, slangen en kleine bokken zich in veiligheid hebben kunnen brengen.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

de titel die ik gebruikt heb is afkomstig van één van de mensen die in het getroffen gebied woont.

Rooftop Travel ...lekker uit je dak!

Een maand geleden had ik het over mijn droom: “reizen door Afrika”.

Ik geloof dat ik tegenwoordig op moet passen met wat ik denk of schrijf, want dat “wishful thinking” zo snel werkt daar had ik ook geen idee van.
Een Facebook vriend deelde op 6 febr. iets van een oude schoolgenoot, die naam deed mij wel een belletje rinkelen. Maar echt kennen, nee dat is een totaal ander verhaal.
Maar omdat het over reizen gaat en er ook Afrika in voorkomt, ging ik direct de link openen.

Daar lees ik dus dat Nelke  (50) samen met man Frans en haar twee zoontjes Pepeijn (13) en Romeq (10) een Overland reis willen maken in een 6x6 truck. Het vertrek staat gepland in maart/april 2015 en ze gaan in maximaal 7 jaar vanuit Nederland door Europa, via Westelijk Afrika naar Zuid-Afrika en via Oostelijk Afrika naar het Midden Oosten. Niet zomaar om wat van de wereld te zien.
Nee, er zit wel degelijk een verhaal achter.

  

Natuurlijk is het op zich al bijzonder genoeg om met je hele gezin deze beslissing te nemen, maar de essentie van het verhaal, het idee om dit te gaan doen is begonnen vanuit een totaal andere invalshoek.
Pepeijn en Romeq zijn beiden bijzondere jongens en ook al kun je dat niet aan ze zien aan de buiten kant, van binnen zijn ze totaal anders en daar zit dan ook de uitdaging.

Hun zoon Pepeijn heeft Klassiek Autisme en is in Nederland niet in staat om zijn diploma VMBO TL te behalen.
Nu citeer ik even Nelke: “of dit aan zijn beperking ligt of aan het NL onderwijs dat is een eindeloze discussie welke ik hier terzijde zal laten. Onze keuze om 7 jaar te gaan reizen en daarmee de leerplicht te ontlopen geeft ons de mogelijkheid de VMBO TL uit te kunnen smeren over 7 jaar welke Pepeijn hoogstwaarschijnlijk wel de gelegenheid geeft zijn diploma VMBO TL te behalen om vervolgens een MBO opleiding te kunnen volgen.
Niet geschoten is altijd mis, is onze motto!
Pepeijn heeft net als ieder ander kind, dromen en waarom zouden wij als ouders er niet alles aan doen om dit proberen te verwezenlijken?
Hun zoon Romeq volgde tot voor kort Groep 7 basisschool maar met zijn A++ niveau, is hij net als Pepeijn Groep 8 aan het volgen met daarnaast de Talentenklas, Het Monseigneur Zwijsen College te Veghel.”

Ik heb totaal geen kaas gegeten van deze materie, maar heb inmiddels na dagelijks chatten wel begrepen dat het ontzettend veel energie van Nelke vergt. Naast alle andere taken die een vrouw al heeft is er voor haar ook de rol van onderwijzer bijgekomen want sinds januari geeft zij iedere dag, ja ook in de weekenden de kinderen zelf les volgens de Nederlandse richtlijnen.

Door dadelijk in een rustig reistempo te reizen en met veel duidelijkheid en structuur kan ze haar kinderen meer laten zien van de wereld en laten opgroeien als echte Wereldburgers.
Autisme is niet direct zichtbaar, en wordt daarom vaak onderschat of overschat en hierdoor wordt de persoon betiteld als raar, lastig of gek. Vervolgens worden deze kinderen dan gemeden terwijl Autisme niets anders vraagt dan een andere benadering!
Zij wil (net als wij allemaal) tegen haar zonen kunnen zeggen: “Je mag er zijn, je bent ’t waard te bestaan, óók jij kan je steentje aan de maatschappij bijdragen!”

Het hele verhaal kreeg mij in zijn greep en ik dacht daar moet toch zeker aandacht voor zijn. Daar zit toch zeker een prachtig verhaal in of beter nog een documentaire.
Zij zullen toch niet de enige zijn die hiermee kampen er zijn vast heel veel mensen die van zo’n verhaal geïnspireerd raken, energie krijgen en ook mogelijkheden zien om het anders te doen. Een andere weg bewandelen om je kinderen op te laten groeien tot prachtige wereldburgers die hun dromen waarmaken. Die vertrouwen krijgen als je ziet dat niet alles moet op de door anderen uitgestippelde wegen omdat je kind “anders” is.

Maar voor als nog is het mij concreet nog niet gelukt om iemand zo ver te krijgen dat er echte interesse is, iets wat mogelijk ook zou bijdragen tot verandering van de maatschappij en meer erkenning voor autisme. Het is vooral dat eerste schaap wat over de dam moet, om de rest te laten volgen.
Misschien zijn mijn dromen te groot, te optimistisch. Maar is dat niet de manier om iets te bereiken.

Mijn droom lijkt zo in ieder geval ook weer een stukje dichterbij want het plekje in de rooftop tent van de omgebouwde 6x6 is nu nog leeg. Dat luxe plekje wat bedoeld was voor fotografen, journalisten of die bekende BNN’er…dat lijkt mij wel een super plek om een poosje te verblijven als ze door Afrika gaan.
Ik ga jullie wel op de hoogte houden als het er van komt … voorlopig droom ik nog van een verre horizon over oneindige vlaktes met een eenzame acacia. Van zons-op en ondergangen boven meren en zeeën, savannes vol ‘wildlife’, rotspartijen en woestijnen en verre bijzondere volkeren en nieuwe vrienden……….

Oeps heb ik het weer gedaan… een ‘wishful thought’…uitgeschreven!

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst.

Interview met Inge Abraham van www.famme.nl met Nelke van Aspert


Wil je reageren op dit stukje reageer dan via email zeelandhuys@live.co.uk of FB, het blijkt dat een 'comment' plaatsen via de blog niet lukt of je moet google+ hebben... ik laat nog even uitzoeken of er een simpeler weg is!
Contact opnemen met 1Worl4Travel zie alle contact gegevens hieronder!

Valentino in Kayamandi brings music in my Soul and warmth in my Heart

Jaren geleden liep mijn hart nog warm voor het carnaval wat deze dagen vooral in het zuiden van Nederland gevierd wordt. Glaasje drinken en vooral veel zingen en dansen al duurde het altijd even om in de stemming te komen. Maar met het ouder worden werd het vieren van carnaval minder en minder. En de laatste jaren was het alleen nog maar de optocht in ons dorp Sint-Oedenrode wat ons uit het huis kon krijgen, om uren in de kou naar de voorbij komende gekte te kijken. En toch is er ergens wel dat gevoel van heerlijk uit je dak gaan blijven hangen…

Dit weekend in Zuid-Afrika geen carnaval…ergens in januari is er wel een carnavals optocht in Kaapstad maar daar weet ik niet over mee te praten. Veel te druk, parkeer problemen in de stad, nee wij slaan dan over…en dit jaar viel het zowaar samen met de ANC feesten. Kreeg het geheel een groen/geel/zwart kleurtje of liever gezegd een politiek tintje en op dat gebied waag ik me al helemaal niet. Ik probeer bij te blijven met wat hier speelt maar me er over uitlaten… dat laat ik over aan mensen die er verstand van denken te hebben.
Afgelopen donderdag was hier de SONA (State of the Nation address) vergelijkbaar met de troonrede in Nederland en daar gebeurde nogal het één en ander. Het schaamrood staat op de kaken van de Zuid-Afrikaners bij wat er gebeurde en wat er gezegd werd en het ‘honende’ lachje van president Zuma werd ook niet erg in dank afgenomen. Als je daar meer over wil weten zou ik zeggen:” google het”, want de kranten staan er vol van!

  

                                    

Mijn hart loopt echter ook niet echt warm voor Valentijnsdag, een commerciël gebeuren waar het vooral draait om chocolade, bloemen en plucheharten. De lieve groet van een verre vriend via facebook of chat is hartverwarmend, maar dat mag van mij vaker dan die ene dag in het jaar hoor. Iets liefs of aardigs is wat we elke dag graag horen… denk ik?
En toch was Valentijns dag dit jaar iets om naar uit te kijken… the RBL Motown show.

Heerlijk een avondje Amazink. Als op Facebook een aankondiging staat dat er een show is… goh ja dan ben ik er als de kippen bij. Allereerst kopieer ik me suf zodat deze en gene ook op de hoogte zijn en dan gaat het sms-je eruit om te reserveren.
Rond zevenen rijden we de farm af, een rode gloed ligt over de bergen en de wijnvelden. We zien het vaak en toch blijft het iets magisch hebben.
Via de R44 gaan we Kayamandi het Township van Stellenbosch in. Een Township wat ergens in het begin van de jaren 50 ontstaan is. In het isiXhosa betekent Kayamandi …Home Sweet Home… en er wonen meer dan 30.000 mensen in het op 2 na oudste township van de West-Kaap.
Net na de rotonde aan de ingang van Kayamandi, zie je de ‘shacken’, de in onze ogen bouwvallige huisjes van metalen golfplaten in allerlei kleuren. Zaterdag avond wemelt het er van de mensen op straat en langs de weg staan links en rechts halve olievaten op poten die gebruikt worden als barbecue’s. Het is een beetje slalommen om de geparkeerde taxibusjes en auto’s heen en het verhaal of dit niet gevaarlijk is om hier te zijn, hebben we al lang achter ons gelaten.

Leuke anekdote… op 1 van de avonden stond ik gezellig nog wat na te babbelen, was even vergeten dat Jan al naar de auto was… Die komt binnen stormen roept iets naar me…ik draai me om en zag dat alle stoelen al op de tafels stonden … maar terwijl hij naar binnenstormt staat onze auto met de deur open, de sleutel in het contact en de motor draaiende buiten op straat… Zo veilig is het er dus! Niet dat we dat nog eens gaan proberen hoor… Ahum ik loop nu gewoon direct maar mee, wel zo rustig.

De bewoners van Kayamandi zijn allang gewend aan al die buitenstaanders die hier een bezoek komen brengen aan het in 2011 opgerichte eerste Township theater van Zuid-Afrika. En ze lachen ons vriendelijk toe of negeren ons totaal. Er is geen grote parkeerplaats voor de 110 mensen die in het theater passen dus iedereen parkeert in de straten om AmaZink heen en er zijn parkeerwachters die je een plekje wijzen en je helpen inparkeren.
Ver voor de show begint zijn we al aanwezig, mooi op tijd om de gastdames en de jongens die gaan optreden al even te begroeten. Inmiddels horen wij ook al een beetje bij de inboedel en voelen ons er thuis.
Het is genieten van het uitzicht over de Simonsberg en Stellenbosch… er is een cash bar waar je je drankjes kunt kopen, maar je mag ook je drank mee brengen en dan betaal je ‘kurk’ geld en je neemt als je daar zin in hebt ook lekker wat hapjes mee. Om acht uur vult het podium zich met lokaal talent en spat de energie en het enthousiasme de zaal in. Zo nu en dan een prachtige ‘softsong’ iets wat mij waterige ogen kan geven zeker toen Tebogo; The Impossible Dream zong en je bedenkt dat dit lokaal talent gelukkig ook verder het land in reist, om zijn dromen waar te maken.

 

Wat een heerlijke hartverwarmende Valentijns avond … en al dansend denk ik nog even aan de polonaise waar ik altijd een hekel aan had. Geef mij maar Soul Music… and music for my Soul….

Klik hier omThe Impossible dream van Luther Vandross te horen.

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Op de groepsfoto staan: 

Ashtevann Mintoor

Tebogo J Louw
Ramaine Barreiro-Lloyd
Anele Mrali
Cole Jason Adams
Lungulethu LuJah Lulu Menzi
Oliver Falmer
Adee Jay

Alle foto's zijn gemaakt door Marlize Stander.
xxx Love you all !!!

Het ritme van een doordeweekse dag....

Hoopte dat de inspiratie vandaag er als vanzelf zou zijn.
Ik begon op de vroege ochtend, al voor mijn yoga, met een meditatie les…. De instructrice bleek een oude bekende te zijn die de filmindustrie verlaten heeft en heel Zen is geworden… Dat moet ik nog even gaan googlen want daar weet ik nog niet veel van.
De meditatie was wel lachen eigenlijk, ogen dicht en concentreren op de ademhaling en uit je gedachten gaan…de mind als het ware loslaten….
De hond van de buren begint te blaffen….niet aan denken , niet naar luisteren, terug naar de ademhaling…..Komt een bakkie voorbij (voor degenen die het niet weten dat is een pickup auto)…. De tuinman begint te zingen. Oh en aangezien het oogsten van de druiven is begonnen, komt er ergens in het achterland ook een tractor voorbij met lege kratten, wat een herrie van jewelste maakt.
Ja hoor, ik was er helemaal bij…heb het allemaal meegekregen…en als je het hoort dan denk je direct ook iets…Moet nog een tafel regelen voor de boekenclub, wat zullen we vanavond eten, goh ik krijg dorst….oh en dan moet ik ook nog denken dat ik moet ademhalen….
Gelukkig na een 20 minuten gaat het gemakkelijker, kom ik in een ritme…het ging eigenlijk wel goed.
Nog snel een praatje na de yoga…..en mijn telefoon checken.

Stellenbosch is ook in een andere mindset. Geen enkel stoplicht doet het, waarschijnlijk de stroomonderbrekingen die ze met regelmaat weer uitvoeren… energie sparen, of werken aan de koeltorens, achterstallig onderhoud uitvoeren of ons portie gaat naar Zimbabwe. Maar zonder stoplichten gaat het naar huis rijden veel sneller. Hier treed dan automatisch het ’4 way stop systeem’ in werking. Om de beurt laten we met de klok mee auto’s doorgaan….niks nie eerst die snelle dure auto’s of degenen met het meeste lef. Nee gewoon ieder om de beurt…heel galant allemaal.

Op de farm is onze buurman van Nagenoeg farm begonnen met het oogsten van de druiven. Prachtig gezicht blijft het toch die mensen in verschillende kleuren kleding, sommige de gezichten ingesmeerd met een witte of okerkleurige crème….en die verschillende hoedjes. Het ziet er haast als een romantisch plaatje uit. Maar dat is het toch echt niet. Pffff ga er maar aanstaan bij 30 graden, geen schaduw te bekennen en toch lijkt het ze geen moeite te kosten, ze praten en zingen en onderwijl hoor je het klikken van de scharen, worden de kratten gevuld met druiven en op de trekker getild.
Het gaat hun blijkbaar toch veel beter af dan ons, de coloured en zwarte Afrikaners.

Als ik dit schrijf valt het me al moeilijk, hoe duid je dit nu aan zonder racistisch te willen zijn. We zijn allemaal Afrikaners maar we verschillen nu eenmaal van huidskleur. In de meeste gevallen hoef je die ook helemaal niet te noemen. Maar het is in dit land zo geregeld dat het toch vaak aan de praat komt. Bedrijven moeten een aantal mensen van bepaalde bevolkingsgroepen in dienst nemen, ongeacht de kennis van de personen die solliciteren.

En ook op scholen geldt dit…. Het is zelfs nog zo dat om toe gelaten te worden op de universiteit er verschil is in percentages waarbij je toegelaten word…in deze is het zo dat de blanke Zuid-Afrikaner een hoger scoring percentage nodig heeft dan de rest van de bevolking. 

Niet zo heel lang geleden was het voor coloureds en zwarten nog haast onmogelijk om naar school te gaan of om een goede educatie te krijgen. En die inhaalslag is nog altijd gaande.
Tuurlijk is het raar dat onze president niet eens de lagere school heeft afgemaakt, maar opgroeiende met een alleenstaande moeder die huishoudster was, was er geen geld voor school en moest hij gaan werken. Door politieke interesses kwam hij bij het ANC en de rest mag bekend zijn. De West-Kaap is voor Afrikaanse begrippen een moderne provincie met veel scholen, maar er zijn ook provincies waar veel minder scholen zijn en waar het niveau van onderwijs nog wel wat te wensen overlaat. Om iedereen de mogelijkheid te geven om te studeren zijn deze regels dus ingevoerd. Geen idee hoe lang het nog gaat duren voordat er ook gelijkheid op scholen komt.

Maar voor nu is dat er nog niet…..

En zo komt de school waar Floris onderwijs geniet in het nieuws. Er zou door de directeur verschil worden gemaakt…oeps komt ie weer….racisme. Een zwarte jongen is geweigerd. Geweldig hoe snel ze hiermee in het nieuws kunnen komen, zonder verder uitleg te geven over cijfers…. tijdstip van aanmelding en onderzoek naar de waarheid.
Op Paul Roos zitten wel degelijk jongens uit alle bevolkingsgroepen, al moet ik erbij zeggen dat het overgrote deel blank is. Maar toelating vindt 'naar mijn idee' plaats door je op tijd aan te melden, de juiste papieren te hebben, voldoende intellect of net zo belangrijk op Paul Roos, uit te blinken in sport of muziek.
En wij weten als geen ander dat iedereen afgewezen kan worden… kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat Floris op beide dichtstbijzijnde highschools was afgewezen en dat omdat we buiten beiden gemeentes woonden. Zijn resultaten waren meer dan voldoende, maar helaas….. Ook wij zijn gaan praten, hebben ons snel nog op andere scholen aangemeld (tegen onze zin want dan zou hij naar een internaat moeten) maar goed afgewezen en de klassen vol, met dat gegeven kun je weinig. Waarschijnlijk was er een afvaller, kunnen we goed praten, of kennen we de juiste mensen, want uiteindelijk mocht hij wel naar de school van onze voorkeur.
Jammer dat de journalist niet even verder onderzoek gedaan heeft en nu voor de meest makkelijke weg heeft gekozen…
Het zou toch zo mooi zijn als we het niet steeds op rascisme gooien….

Misschien moeten ze op scholen eens beginnen met mediteren, beetje de mind openen en vooral ook dingen leren loslaten. Zodat als we ouder zijn we ons niet direct een mening vormen, voordat we weten wat er speelt. En luisteren naar elkaar zonder een oordeel kan ook best helpen.
Jammer dat we er vaak pas op latere leeftijd achter komen dat het anders zou moeten. Zou toch heerlijk zijn als je veel eerder in het leven dat rijke gevoel zou hebben.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

De foto's zijn gemaakt door onze buurman Schalk Visser

Goodbye my friend goodbye...

September 2000 kwam je als een bolletje wol bij ons wonen
In de Slotakkerstraat in Sint Oedenrode.

Een afdekplaat van de wasmachine en 

het houtwerk in de bijkeuken moesten er aan geloven en dat wat ik allemaal al vergeten ben....
Heerlijk wandelen op het Diependael en bij het kasteeltje waar
slootje springen jou favoriete bezigheid was.

‘Retrieven’ dat was niet jou sterke punt

je haalde wel een balletje op maar gaf het nooit af
puzzels maken van graszoden dat was wat je leuk vond
en knuffelen, heel veel knuffelen
tegen mijn stoel liggen en dan je voet op mijn voet leggen
of onverwacht je neus onder onze arm duwen
heel onhandig als je dan een glas vast hebt.

Per vliegtuig naar je nieuwe thuisland

Zuid-Afrika
waar je ook een paar keer moest verhuizen
en waar het heerlijk wandelen was
Aan zee, langs de rivier en tussen
de druivenranken.

Je moest afscheid nemen van Bo en Kaj
En nu moeten we afscheid nemen van jou
Veel verdriet, maar ook tranen van geluk
dat we je zo lang bij ons mochten hebben.

‘ t reizen zat je in het bloed en
29 januari is je laatste reis begonnen
Dag lieve Gunnar

Song ..... Goodbye My Friend

Ik ben verslaafd... !

Taking the first hill..emigration

Twee generatie kloven…een zoon in de puberteit en een moeder in de menopauze.
Als dat geen stof geeft voor een verhaaltje.
Geen flauw benul van in welke overgang ik deze keer zit….ze overvallen me met regelmaat.
Gelukkig speelt de chaos alleen in mijn hoofd, zijn er geen ruzies onderling, maar is het soms verdomde moeilijk om mijn ideeën en gevoelens te delen… en dan ook het gevoel hebben begrepen te worden.
Moet er ook bij zeggen dat het heel lastig is als die ideeën met enige regelmaat…lees; per dag… wisselen.

Weet nu in ieder geval 1 ding zeker ik ben verslaafd…
Allereerst aan mijn voedingssupplementen, daar was ik in de vakantie een beetje slordig mee omgegaan. FOUT die extra vitamientjes en mineralen blijk ik nu meer dan ooit nodig te hebben.
Ten tweede aan mijn yoga. De juiste manier van ademhalen, waarbij ik me moet concentreren op de manier en het tellen van de in en uitademing zorgen er voor dat mijn gedachten geen loopjes met me nemen. Ja, altijd al een hekel aan lopen gehad dus ook nu … als mijn hersenen op hol slaan. Daarbij zorgt yoga dat ik flexibel blijf, mijn lijf maar ook mijn geest.
En ten derde…..Nee helemaal fout gedacht…het is niet wat jullie denken.

Ik ben verslaafd aan nieuwe prikkels.

Afrika en Reizen, dat zat altijd al in mijn hoofd. Je vindt er een weg in want het kan gewoon niet altijd.
Tot bleek dat we ‘gewoon’ konden emigreren, het had wel wat voeten in aarde. Twee jaar googlen en praten om precies te zijn en toen woonden we dan in Zuid-Afrika.
Heerlijk… alles is anders … lekker samen er op uit… want zelfs boodschappen doen was al een avontuur.
Ach, de rest van het verhaal ken je wel zo’n beetje…dagjes uit en vakantie’s in eigen land… genieten van de dagelijkse dingen en de mensen om ons heen.

En dan is daar Floortje Dessing met haar prachtige programma “Naar het einde van de Wereld”. Nou ja eigenlijk was daar Lotte de Jong ’t eerst, niet met een programma maar met haar verhalen. Heerlijk om te horen, te denken dat wil ik ook, om dat direct maar weg te drukken. 

Ik heb uiteindelijk mijn verantwoordelijkheden. Maar vorige week was daar de aflevering met de Family Zapp….

O jee en daar gaan we weer. Alles opnieuw in de war… Met de hele family al 13 jaar de wereld rond… nee nee nee denk nou niet direct verkeerd…dat wil ik niet hoor!
Niet 13 jaar en ook niet de wereld rond … Afrika… ik wil gewoon door Afrika reizen.
Die ROVOS treintrip , onbetaalbaar voor ons, zit altijd maar in mijn hoofd maar het kan natuurlijk ook anders, daar is Lotte dan weer t voorbeeld van.

Dus is dit nu de menopauze, de midlifecrisis of gewenning? Moet je hieraan toegeven, je dromen najagen of…?
Ben helemaal verbaasd dat ik dat aan jullie vraag.
Ik die vind dat je je dromen waar moet maken (als dat binnen de mogelijkheden ligt).
Ik die ook altijd zeg; “Aan het eind van de rit moet je kunnen zeggen ik heb gedaan wat ik wilde doen en nergens spijt van”.
Ik die denk dat je je leven zoveel mogelijk moet verrijken….. eruit halen wat erin zit.

Damn wat een hoop ikke’s, verdorie er is ook nog een wij!
Tijd om weer eens wat te googlen, zien wat de mogelijkheden zijn, beetje discussiëren met de achterban.
Flink blijven doorademen, kijken of het zakt….

Geweldig 50 zijn….en denken dat je 25 bent … ik gooi er nog maar wat supplementjes in en vermijd voorlopig de spiegel… heerlijk even dromen en kijken wat het leven nog in petto heeft.

Straks voor de gezelligheid een glaasje wijn met de vrienden van de boekenclub… werkt altijd uitermate verhelderend … wetende dat ik al een adresje in Zimbabwe heb.

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Quote van Herman Zapp: “We give more reasons for the fear than for the dream … The meaning of life is going for the dream and fulfil it! ”

La Vita é Bella

Lesotho 

Ja, het leven is mooi, kan mooi zijn....

Einde van de dag, de zon zakt langzaam en ik zit in ons tuintje aan de voorzijde van het huis.
Een glas en een fles zonder label naast me …. Ik weet waar 't vandaan komt en daarom is het goed.
De honden aan mijn voeten…en mijn gedachten gaan naar wat ik schrijven zal…… 

Een Hadeda landt in de tuin.
Thor gaat waakzaam naast me zitten, ik geniet van de verschillende poses die hij aanneemt om na lang wikken en wegen toch de aanval in te zetten…. de vogel vliegt onder luid geschreeuw veilig achter het hek …

Wat er nu bloeit in onze tuin!

Terug naar het schrijven van de blog…Iets over koken… iets over vrienden, ik neem nog een slokje en denk…. Niets….. bedenk wat het afgelopen weekend speelde…
Ik houd van de Italiaanse keuken, zaterdag de hele dag staan kokkerellen...tomaatjes sieren mijn aanrecht in allerlei vormen en smaken. De donkere chocolade en de langevinger koekjes ga ik vergezeld van enorm kabaal met de deegroller kleinslaan.
Rozemarijn, salie en oregano worden kleingehakt, de farfalle is bijna aan de kook...
Het ruikt al heerlijk en dat komt ook door de heerlijke kazen ... mozarella, parmezaan, mascarpone en gorgonzola... De canneloni met tonijn is klaar om in de oven te gaan, rijkelijk overgoten met een fontinakaas saus. Ik houd van de kookboeken van Tessa Kiros en haar uitspraak in Limoncello en Linen Water; 'Never run after a man or a bus - there is always another one coming'. I love that Italian way of living and thinking... Herinner mij de klassieke rondreis... Venetië, Florence, Assisi, Rimini en Rome... pleintjes en fonteinen...en gelaterias!

Ik houd van de Spaanse geuren van Juan Famenias Floris en Maja zeep wat me aan mijn moeder doet denken. Het appartement van mijn familie in het oude centrum van Valencia, wat nog altijd de oude grandeur van Spanje uitstraalt. Het treintje naar de kust door het citrus gebied, met je hoofd uit het raam de zoete geur van het land opsnuiven. Het land van La Macha, Cuenca, Alarcon en overnachten in een Paradores. Een simpele maaltijd van brood met Manchego en huiswijn. De Spaanse disco’s…maar da’s heeel lang geleden.

Ik houd van mysterieus Turkije, de stad Istanbul, de geuren en kleuren van de markt. De zakken vol specerijen, de oosterse warmte. De prachtige paleizen en moskeeën en de verhalen die daar bij horen. De verkoop van lederen jassen en tapijten die er gepaard gaan met appelthee. De gastvrijheid van de mensen…het samen zitten en delen van verhalen aan een lange tafel genietend van eten wat je niet kent. Het reizen door de tijd…met het openbaar vervoer naar Cappadocia, Pamukkale en Fethiye…..

Zicht op de Helderberg vanaf de farm waar we wonen.

Ik houd van ongecompliceerd Duitsland…hun Wiener schnitzel en mijn herinneringen aan talrijke vakantie’s in en om ‘die Sorpe See’. En natuurlijk die Sacher Torte in de Conditorei in Amecke. Als Vrou Tolle mij op 5 jarige leeftijd vroeg:” Bist du sat”, waarop ik natuurlijk nee zei, omdat ik dacht dat ze vroeg of ik dronken was…dan nam ze me snel nog mee de voorraadkamer in en mocht ik nog een ‘Stück Küche’ uitzoeken. Dat had ik snel door…………

Ik houd van traditioneel Engeland, de taal en niet te vergeten Downton Abbey. Ja, de landhuizen en kastelen en de romantiek die doen tot de verbeelding spreken. De Engelse humor en de tv programma’s als ‘Come Dine with Me’ zijn hilarisch. Ik herinner me ‘t tripje nog goed….Knutsford wat werd opgeschrikt door een eekhoorn die mensen aanviel…het bezoek aan vrienden die op een landhuis woonden en waar dag en nacht de AGA cooker brandde… vrienden in Seven Oaks, een buitenwijk van Londen en natuurlijk Jermynstreet in Londen waar ze mijn favoriete parfum verkopen.

Ik houd van het ruime Schotse Hoogland, de verhalen rond Braveheart en Rob Roy…de hoogtes en kliffen langs de zee….de schapen die je overal tegenkomt…de ‘Bagpipers’. Kastelen met bibliotheken waarin je kunt verdwalen. Tuinen als een sprookje… Regen, heel veel regen, dat in ieder geval laat zien dat het gras daar veel groener is dan ‘thuis’. De sprookjes en verhalen over nimfen en monsters…iets waar je fantasie van gaat stromen…..

Ik houd van Holland…van haar tulpen die oorspronkelijk uit Turkije komen…van het brood dat waarschijnlijk vol Franse invloeden is…van Friesland met haar water, weidsheid en oranjekoek…van Brabant met haar zachte G…van markten met cafés en een kerk… van fietsen…van Haagse hopjes, stroopwafels en kokindjes…de architectuur van grachtengeveltjes…musea. Ik houd van de Hollandse mannen, nuchter, klassiek en met een vleugje van al die voorgaande landen….en vaak luister ik naar Hollandse muziek als ik onder de douche sta…heerlijk zo nu en dan mee lallen in mijn eigen taal…de taal die ik begrijp in al haar emoties…

Zicht op Strand vanaf Gordons Bay

En zo beland ik terug bij zaterdag avond. Het Italiaanse eten kleurt het zwarte tafelkleed met Italiaanse teksten…Eros Ramazotti’s stem vult de ruimte…de Afrikaanse wijn wordt gedronken met veel ijs…Warm is het, heel warm.
In Nederland kookt Margot Janse in het 'Rijks' met ingrediënten uit Zuid-Afrika en ik geniet van het Afrikaans wat hier om me heen gesproken word.
Onze vrienden praten over hun reizen en dromen, onze Afrikaanse vrienden die Europa een beetje zien als de hemel op aarde.

Ik neem een slokje… Denk aan Parijs…kijk naar het schilderijtje van het terrasje waarvan ik het visite kaartje heb laten inlijsten…de ellende die er de afgelopen dagen plaats vond.
Er is ruimte genoeg in deze wereld, om je gedachten te delen…je leven te leven op de manier die jij wilt. Je cultuurgoed te delen, iets van een andere cultuur te leren. We hoeven het niet met elkaar eens eens te zijn, maar we kunnen elkaar respecteren, het mooie zien van andere gewoontes. Sommige gewoontes zullen we ons eigen maken, maar nooit opdringen aan de ander….Ik kijk naar onze vrienden, allemaal anders…overal vandaan…allemaal een eigen mening…andere religies en een soms andere politieke voorkeur.

Hermanus

Zuid-Afrika de hele wereld in één land!
Uit alle andere landen waar ik van houd vind ik hier iets terug wat mij dierbaar is.
Muziek … eten … taal … en wereldburgers.
De mediterrane zomer, samen zitten aan een lange tafel… klinkende glazen.
Stranden, kliffen, oceanen…wijnlanden ...uitgestrekte vlaktes, heuvels, bergen en hooglanden.
Uitzichten en zonsondergangen die tot de verbeelding spreken….
Veel emoties…weinig woorden

Omhul me met woorden ... verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid