Soms heb je een zetje nodig.

foto's van het internet

Het is alweer 2 jaar geleden dat Cotlands deel uitmaakte van mijn wekelijkse uitjes. Ik ben er nog wel eens geweest om iets af te geven en ontvang nog regelmatig mail maar daar bleef het dan ook bij.

Tot enkele maanden geleden Isa een school project won, wat betekende dat ze 500 Euro met de klas bij elkaar gespaard hadden en daar een goed doel voor mochten uitzoeken. Isa koos voor Cotlands en de klas koos unaniem voor haar keuze van donatie. Wat is er leuker en mooier dan in levende lijve kennis te maken met je ‘project’ in Zuid-Afrika. En meer dan blij was Cotlands met de donatie, want ook hier is de recessie voelbaar.

Wat mailtjes heen en weer, geld overmaken naar hun rekening….en toen werd er hier aan tafel een cheque in elkaar geknutseld om die op 12 juli te overhandigen. Sam die ook graag een steentje bijdraagt is lege flessen gaan verzamelen en kwam tot een prachtig bedrag, waar we hier prachtige gele, groene, blauwe en roze baby rompertjes, sokjes en verzorgings producten voor gekocht hebben.

En dan sta je ineens weer in de hal van het Cotlands opvanghuis….

Ik wilde me eerst maar afzijdig houden en in de hal blijven terwijl de familie Gevers een rondleiding met uitleg kregen, maar de een na de ander passeerde en een hartelijke knuffel volgde. Dus besloot ik toch maar even langs de verzorgsters te gaan, allemaal heel hartelijke omhelzingen en vragen waar ik al die tijd gebleven was en bij het zien van de verbazing…de handen voor de mond en ogen bij Zuster Ina…kreeg ik het toch wel even te kwaad.

Ja, hoe vertel je Isa en Sam dat je stopt met het zorgen voor een kindje, dat uiteindelijk maar 1 dag per week bij jou meedraait in huis…De verhuizing was een mooi excuus, maar eerlijk gezegd kwamen en komen nog altijd alle verhalen en emoties terug bij Tazreeka. Het was zo’n onverwacht, akelig en vreselijk emotioneel afscheid dat ik me niet meer helemaal kon geven aan het volgende kindje. Ook al dacht ik dat je dat gemakkelijk kon oplossen door nu voor een jongetje te gaan. Het was moeilijk opnieuw iets op te bouwen het voelde niet meer hetzelfde, het was gewoon geen 100%. Hoe graag ik het ook wilde. Het afscheid deed me teveel verdriet en pijn!

Zien, voelen en emoties ervaren doe je pas echt als je daar bent, op tv en foto’s is het nog altijd heel ver weg en raakt het nooit echt je hart. Met het uitzetten van de tv of een bladzijde omslaan gaat het leven gewoon verder (en dat is soms maar goed ook). Maar huilende kindjes die zich aan je vastklampen, dat is hartverscheurend voor elke moeder en ook vaders moeten vaak even slikken hoor...

Kun je je voorstellen dat als wij ergens lopen en we zien een klein rasta meisje, ik nog altijd goed kijk om te zien of zij het is, ik me afvraag of ik meer voor haar kon betekenen…ik voel me schuldig omdat ik haar in de steek te heb gelaten. Dan kan iedereen nog zo lief zeggen dat ik een waardevol persoon in haar leven ben geweest en dat zij mij waarschijnlijk niet zal vergeten….maar is dat goed? Was het niet beter als ze nooit deze luxe had gezien of is ze nu geprikkeld om iets van haar leven te gaan maken? Zal ze daarom nu naar school te gaan…

Ik weet het niet het is allemaal zo dubbel, wat ik wel weet is dat we haar ontzettend lief hadden, dat we genoten dat ze zo snel leerde, dat ze zich bij ons thuis voelde, maar dat we bang zijn dat ‘haar thuis’ niet de beste plek voor die kleine meid is….al ben ik er nog altijd voor, dat je moet proberen de kinderen op te laten groeien bij de eigen ouders….Ik kan nog tal van tekst typen, maar er uit komen zal ik niet…

Ik zag de kleine kindertjes, nu met de ogen van een bezoeker, de snotneusjes, de aanhankelijkheid, de om aandacht vragende donkere ogen en ik denk en twijfel, zoek naar mogelijkheden en oplossingen en voel dat het nog wat tijd zal kosten. Het was een klein zetje, een klein zetje wellicht in de juiste richting. De tijd zal het leren.

Wil je als vrijwilliger aan de slag klik dan hier

Meer lezen over Cotlands klik dan hier

Details voor donaties of contact in Somerset West in de Western Cape 

Contact number: +27 21 852 3527
Fax number: +27 21 852 9327
Postal address: PO Box 3377, Somerset West, 7129
Physical address: Old Paardevlei Road, Somerset West
E-mail address: monica@cotlands.org
Account: Cotlands
Bank: Standard Bank (The Glen)
Branch code: 00 60 05 18
Account no: 20 00 46 225

En natuurlijk mag je ons inschakelen of via onze Nederlandse bankrekening geld overmaken, dan zorgen wij dat het bij Cotlands komt. zeelandhuys@live.co.uk als je meer wilt weten!