Bella noem ik haar, een koe die leeft aan de N2 de weg van
Kaapstad naar Ermelo. Ze leeft op een smalle groenstrook tussen de ‘shacken ‘ van de Township
en het asfalt, met uitzicht op de ‘runway’ van de luchthaven van Kaapstad. Metalen
dozen op wielen razen met honderden elke dag voorbij. En dagelijks denderen tal
van grote zilveren vogels over het asfalt, maken vaart en stijgen op… boven
de oceaan maken ze een draai om vervolgens noordwaarts te gaan.
En Bella vraagt zich af, waar gaan die vogels heen? Zou daar
in het noorden het leven beter zijn, zou het gras daar groener zijn, het water
schoner en de lucht blauwer?
Het is koud in de Kaap en na een week regen staat ze met haar enkels in de modder en er is nauwelijks nog iets te eten. Als ze loopt kan Bella zichzelf haast horen rammelen, want er is geen spatje vet op haar botten te bekennen. Haar caramelkleurige huid is vaal, de witte benen vies maar haar grote bruine ogen twinkelen…
Het is koud in de Kaap en na een week regen staat ze met haar enkels in de modder en er is nauwelijks nog iets te eten. Als ze loopt kan Bella zichzelf haast horen rammelen, want er is geen spatje vet op haar botten te bekennen. Haar caramelkleurige huid is vaal, de witte benen vies maar haar grote bruine ogen twinkelen…
Elke dag hetzelfde troosteloze uitzicht ...al die natte hutten
van samengevoegd hout, met golfplaten als dak die door stenen op hun plaats
worden gehouden. Na elke hoosbui wordt moedeloos het water uit de hutten naar buiten geveegd. Een vuur brandt in een oud olievat, waar mensen zich omheen verzamelen om de kou
te verdrijven. Inmiddels begint het ook muf te ruiken, de natte zwarte aarde en
water vermengen zich, zorgen voor modderpoelen waar Bella niet meer omheen kan
waden. De was hangt hier al dagen buiten, half droog door de wind, opnieuw nat
wordend bij de volgende regenbui… geen mens die er naar omkijkt.
En dat realiseert Bella zich ook…niemand die naar haar
omkijkt… de jongen die het vee bij elkaar moet houden is vast ergens schuilen,
of volgt ‘de call of nature’ en zit schaamteloos met zijn broek op zijn enkels
naast de snelweg. Als je zo moet leven, waar zou je je dan nog voor schamen….als
je hier geboren wordt ben je de schaamte wellicht allang voorbij. Dan is het heden voor velen een
beproeving en kun je alleen nog dromen. Dromen van betere tijden….
Bella droomt van beter tijden, trekt haar poten uit de modder
en beweegt zich richting snelweg. Ze voelt een opwinding van haar meester worden
en versnelt haar pas, gaat richting de met gaas overdekte voetgangers brug.
Kijkt om haar heen en zet haar eerste stappen op het asfalt van de brug, het
pad gaat langzaam aan omhoog, nu is ze zo’n 5 meter boven de snelweg maar ze kijkt
niet naar beneden…
Want dan zou ze mij hebben zien lachen terwijl we onder de
brug doorrijden…haar gadeslaan, een eenzame caramel kleurige koe, die via de
voetgangersbrug een wandeling maakt naar de andere kant…een koe die een uitweg ziet.
Of in ieder geval het idee heeft dat alles aan de andere zijde mooier en
groener is. Ik kijk bewonderingswaardig om, beseffend dat het te laat is om nog
een foto te maken. In mijn hoofd vormt zich een verhaal over een koe uit Afrika
die de wijde wereld in gaat, wat zal ze vinden aan de andere zijde?
Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
No comments:
Post a Comment